15.15
15.30
15.45
vier dagen werkelijk alles besproken wat haar dwars zit.
Het was een louterende ervaring." De vermoeidheid verdwijnt
van de gezichten. Hier loopt Heineken, rechtop en trots.
Het publiek staat wat dichter opeengepakt. "Biertje!", klinkt
het steeds. De ploeg reageert opgewekt. Alsof ze de grap voor
het eerst horen. De eerste flats aan de brede St. Annastraat
komen in zicht. Spandoeken hangen uit de ramen. Hier en
daar een treffende tekst. 'Zeuren en doorgaan'. Steeds meer
reclamevliegtuigjes cirkelen rond. Weer de tekst 'Biertje', hoog
in de lucht. En weer enthousiasme van de lopers. Ze zwaaien
omhoog. "Hé, Biertje!"
Massa's publiek nu. Studenten
dansen vervaarlijk op balkons en
wiebelende bushokjes. Hier en daar
staan tribunes opgesteld.
Fanfarekorps St. Michael heeft een
file veroorzaakt. De blazers zijn gekleed in zwarte uniform
met puntige helmen. Op hun schouders liggen plasjes zweet.
We komen naast hen tot stilstand in een kakofonie van
marsmuziek en schreeuwende mensenmassa's. De drummer
slaat met zijn pauk een Heineken-wandelaar tegen zijn oor.
Helicopters en nog meer reclamevliegtuigjes maken het
geheel compleet. Het is als een verkwikkende douche,
hoewel stilstaan funest is voor de voeten.
We lijken wel de infanterie die
Nijmegen ooit bevrijdde.
De Oranjesingel barst bijna open.
Op het plein voor concertgebouw
De Vereeniging vormen de tribunes
een onafzienbare, metershoge haag. Niemand kan elkaar
verstaan. Een commentatrice tettert haar verhaal door de
lucht: "En hier komen wat individuele lopers, en hier komt de
ploeg van ABN AMRO en daarachter zien we de brandweer uit
Amsterdam." Geen reactie. "Oh, kijk eens, hier hebben we de
mensen van Heineken." Het publiek veert op. Duizenden kelen
joelen. "Biertje!"
En dan blijkt de Vierdaagse opeens
gelopen. Na 190 kilometer, bijna
een kwart miljoen stappen.
Niks geen finishlijn op het wegdek.
De Heineken-ploeg valt uiteen in de
massa. Bij de kraampjes met medailles en rijdende
massagetafels komen zij elkaar nog even tegen. Sommigen
beginnen meteen aan een mars van nog twee kilometer naar
het station. Anderen zullen wat feesten in de stad en keren
daarna terug naar het hotel Sous Les Eglises in Beek.
Ko de Winter is opgelucht. "We zijn bij elkaar gebleven en we
bleven lachen in al die drukte. Dat was het belangrijkste."
Vers van 't Vat, juli/augustus 2003
