'Het gevoel dat je zo vrij bent als een vogeltje,
geeft een enorme kick.'
Puzzelstukjes
Asfalt
De donkere zonnebril gaat even af als André vertelt over zijn
fascinatie voor vliegtuigen. "Als vierjarig jochie liep ik al van
tafel als er een vliegtuig overvloog. Gewoon effe kijken."
Op latere leeftijd bouwde hij radiografisch bestuurbare
toestellen - "daar had ik de controle over en dan leek het alsof ik
zelf vloog" - en sinds 1994 kiest hij daadwerkelijk zelf het
luchtruim. Eerst met een tweedehands 'trike', een eenpersoons
gemotoriseerde deltavlieger, vervolgens in een nieuw twee
persoons exemplaar. "Op een gegeven moment begon er iets te
kriebelen", vertelt hij met glimmende pretogen. "Je hebt
mensen die graag vliegen en je hebt er die graag bouwen. Ik
doe het allebei. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een
zelfbouwvliegtuig. Uiteindelijk vond ik op internet een toestel
dat precies aan mijn eisen voldeed."
De bestelling ging de deur uit en eind oktober 2000 arriveerde
een enorme kist vol onderdelen bij huize Van den Eisen.
Een week later lagen de vliegtuigonderdelen door het hele huis
en ook de zolders van vrienden moesten eraan geloven.
"Een vliegtuig bouwen is geen kwestie van simpelweg
puzzelstukjes in elkaar schuiven", weet André. "Geen onderdeel
was op maat. De aluminium beplating zat nog op rollen;
die moest ik zelf in model knippen. 'Heb jij wel verstand van
plaatwerk?' vroeg een vriend van me. 'Nee', zei ik. 'Maar straks
wel'. Het was in feite een bouwproces van probleem naar
probleem, maar gelukkig vond ik ook steeds een oplossing.
Perfectionistisch als ik ben, wilde ik alles voor honderd procent
in orde hebben."
Vijftienhonderd bouwuren zitten erin, of zo'n tweeënhalf jaar
van zijn leven. Tienduizend popnagels houden de zaak bij
elkaar. "Een vliegtuig bouwen kan je compleet in beslag
nemen", zegt André. "Je hebt bouwers die midden in de nacht
nog een schroefje moeten aandraaien. Ik niet. 's Avonds om
half acht hield ik ermee op, want mijn gezin was er ook nog."
Na al die maanden van bouwen en afstellen, kwam 21 februari
het moment dat André's toestel voor het eerst echt het
luchtruim koos. "Een ervaren piloot maakte de testvlucht en
ik zat ernaast. Het moment dat ik voor de eerste keer zelf in
mijn eigen vliegtuig de lucht inging, vergeet ik nooit meer.
Geweldig. Toen heb ik wel even geschreeuwd van geluk."
Inmiddels heeft hij al tientallen vlieguren gemaakt.
Per 1 november - dan hoopt hij met vervroegd pensioen te
gaan - heeft hij daar nog veel meer tijd voor. "'t Is een perfect
toestel. Stabiel, wendbaar en je hebt maar een heel korte
start- en landingsbaan nodig." En inderdaad, slechts enkele
tientallen meters hobbelt de Elswing over de grasbaan en dan
houdt de wereld ons niet meer. André stuurt zijn trots met
een wijde boog en in opgaande lijn naar de Maas, die in de
verte als een glimmend lint zijn weg zoekt. "Hoe vind je 't?"
klinkt het door de koptelefoon. De ervaring is fantastisch.
Op de lappendeken beneden ons lijken de huizen als kraaltjes
opgenaaid, met de A2 als groen omzoomde ritssluiting er
dwars doorheen. Maar waar de miniatuurautootjes diep
onder ons zich moeten houden aan asfalt en straatsteen,
kan André naar links of naar rechts wanneer hij wil.
"Dat gevoel, datje zo vrij bent als een vogeltje, dat geeft echt
een enorme kick", zegt hij met een brede glimlach. Vlieg, net
als deze bevoorrechte reporter, ook eens mee met André en
je weet precies wat hij bedoelt.
Wie meer wil weten over André's vliegtuig, kan terecht op zijn
website: http://members.lycos.nl/andrevandenelsen
Vers van 't Vat, juli/augustus 2003
