Goud» De Olympische Spelen zijn achter de rug. Nederland kan terugkijken op een uitstekend toernooi: maar liefst twaalf gouden plakken! En elke gouden, zilveren of bronzen overwinning werd uitbundig gevierd in het zeer populaire Holland Heineken House (HHH). Een verslag daarover van Michael Amiabel, manager International Sports Sponsorship Department, en Olympisch deelnemer Carla Geurts, zus van Heineken- medewerkster Machteld Massee-Geurts (teamleider STAR Chain). Na vier jaar hard trainen was het dan eindelijk zo ver. De Olympische vlam zou weer twee weken lang branden. Twee weken lang zou de hele wereld in de ban zijn van de beste atleten ter wereld. Twee we ken lang zouden dromen uitkomen of, omgekeerd, nachtmerries de droom verstoren. De Olympische Spelen: het symbool van hoop en inspiratie. Een evenement dat het beste naar boven haalt uit ie dereen die er deel van uitmaakt: atleten, vrijwilligers en organisatoren. En aan dat circus mocht ik mee doen. Hersteltijd Ik heb de laatste twee jaar een paar keer op het punt gestaan om te stoppen. Was ik te oud gewor den? Ik had meer tijd nodig om te herstellen. Waarom zou ik alles opofferen als ik geen garantie kreeg voor succes? Maar helaas, topsport komt niet met garanties. Ik kon ook niet zomaar stoppen. Stoppen staat voor mij gelijk aan falen. Ik moest het risico nemen. Het beste wat ik kon doen, was me zo goed mogelijk voorbereiden. De kwalificatie kwam uiteindelijk op een van de laatste wedstrij den. Nadat ik de 800m -die mijn hele carrière een van mijn specialiteiten was geweest- misliep met ruim twee seconden, haalde ik onverwachts de 200m vrije slag. Er viel ineens een druk van mij af. Ik had de juiste beslissing genomen. Ik mocht naar Sydney! We vertrokken op 15 augustus Down Under om ons ongestoord de laatste vier weken voor te bereiden. Dat was een goede beslissing. Naast het aanpas sen aan het weer en de 'jetlag' konden we ons ook voorbereiden op de 'buzz' in Sydney. Lopend door Sydney, probeerden de Aussies de buitenlandse at leten af te schrikken met vijf-etage-hoge billboards van Ian Thorpe of Susie O'Neill. In de kranten en op televisie werd zorgvuldig bijgehouden welke sporters waren aangekomen, waar ze trainden en wat ze al dan niet gezegd hadden over Australië en over de Aussies. Het zwemteam werd met argusogen ge volgd, vooral Inge en Pieter. Toch waren we overal welkom en deden de mensen erg hun best om ons te helpen. Alles kon worden geregeld, niets was on mogelijk. De trainingen gingen ondertussen met de dag beter en de zwemmers werden onrustiger. We waren er klaar voor: het mocht nu wel beginnen. Het werd een uniek toernooi. Het niveau van de wedstrijd was veel hoger dan vier jaar geleden. Het halen van een finale was een grote prestatie. Ik was dan ook enorm biij met mijn finaleplaats op de 400m vrije slag. Ik werd uiteindelijk zevende, een prestatie waarop ik trots kon zijn. Op de 200m zwom ik twee keer een beste tijd en haalde daar mee de halve finale. De rest van de Nederlandse ploeg ging net zo goed. Nog nooit hebben we zo vaak het Wilhelmus meegezongen en, wat onmoge lijk werd geacht, gebeurde: de Aussies werden op eigen bodem verslagen. Het waren vooral Inge en Pieter die alle aandacht op zich vestigden, maar de hele ploeg kon daarvan meegenieten. Na een week vol successen werd de zwemploeg na de laatste zwemsessie gehuldigd in het Holland Heineken House. Via de zij-ingang werden we naar boven gevoerd naar de 'Athletes room'. Terwijl beneden een groot feest aan de gang was, konden wij even op adem ko men met een drankje en oer- Nederlandse hapjes, die na ruim een maand buitenlandse kost erg in trek waren. We wa ren gewaarschuwd wat ons beneden te wachten stond, maar ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Rond 24.00 uur werden wij door ruim drieduizend supporters onthaald. Even voelden wij ons popster ren. Het was duidelijk dat niet alleen wij erg geno ten hebben van het hele gebeuren. De dagen daarna werd het Holland Heineken House ons tweede huis. Het was zo gezellig dat onze con ditie zwaar op de proef werd gesteld. Sommigen waren bezig hun bioritme alvast te verzetten door tot vier uur 's ochtends door te gaan en vervolgens uit te slapen. Er was altijd wel wat te doen in het HHH. Boven in de 'Athletes room', kon je op inter net gaan, televisiekijken, even op adem komen van het dansen beneden of lekker een babbeltje maken met andere atleten onder het genot van een hapje en een drankje. Beneden zat de sfeer er goed in met live muziek en feestende mensen. Ook atleten van andere landen die op een of andere manier wa ren binnengekomen viel de gemoedelijke en gezel lige sfeer meteen op. Het was niet voor niets dat het HHH het gezelligste huis in Sydney was en dat er rijen mensen buiten stonden te wachten om bin nen te kunnen komen. Wat ik het fijnste vond was dat je even een 'thuisgevoel' kreeg. De Nederlandse nuchterheid voorkwam datje voortdurend werd las tiggevallen en de atleten konden zich dus gemak kelijk tussen de feestende supporters begeven. Al met al was het een geweldige ervaring. Het pro ces is leerzaam en belangrijk maar met goede resultaten feestje toch het best. Carla Geurts Carlo Geurts, deelnemer nationale Olympische Zwemploeg

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 2000 | | pagina 16