Goud»
De Olympische Spelen zijn achter de rug. Nederland kan terugkijken op een uitstekend toernooi: maar
liefst twaalf gouden plakken! En elke gouden, zilveren of bronzen overwinning werd uitbundig gevierd in
het zeer populaire Holland Heineken House (HHH). Een verslag daarover van Michael Amiabel, manager
International Sports Sponsorship Department, en Olympisch deelnemer Carla Geurts, zus van Heineken-
medewerkster Machteld Massee-Geurts (teamleider STAR Chain).
Na vier jaar hard trainen was het dan eindelijk zo
ver. De Olympische vlam zou weer twee weken lang
branden. Twee weken lang zou de hele wereld in de
ban zijn van de beste atleten ter wereld. Twee we
ken lang zouden dromen uitkomen of, omgekeerd,
nachtmerries de droom verstoren. De Olympische
Spelen: het symbool van hoop en inspiratie. Een
evenement dat het beste naar boven haalt uit ie
dereen die er deel van uitmaakt: atleten, vrijwilligers
en organisatoren. En aan dat circus mocht ik mee
doen.
Hersteltijd
Ik heb de laatste twee jaar een paar keer op het
punt gestaan om te stoppen. Was ik te oud gewor
den? Ik had meer tijd nodig om te herstellen.
Waarom zou ik alles opofferen als ik geen garantie
kreeg voor succes? Maar helaas, topsport komt niet
met garanties. Ik kon ook niet zomaar stoppen.
Stoppen staat voor mij gelijk aan falen. Ik moest het
risico nemen. Het beste wat ik kon doen, was me
zo goed mogelijk voorbereiden. De kwalificatie
kwam uiteindelijk op een van de laatste wedstrij
den. Nadat ik de 800m -die mijn hele carrière een
van mijn specialiteiten was geweest- misliep met
ruim twee seconden, haalde ik onverwachts de
200m vrije slag. Er viel ineens een druk van mij af.
Ik had de juiste beslissing genomen. Ik mocht naar
Sydney!
We vertrokken op 15 augustus Down Under om ons
ongestoord de laatste vier weken voor te bereiden.
Dat was een goede beslissing. Naast het aanpas
sen aan het weer en de 'jetlag' konden we ons ook
voorbereiden op de 'buzz' in Sydney. Lopend door
Sydney, probeerden de Aussies de buitenlandse at
leten af te schrikken met vijf-etage-hoge billboards
van Ian Thorpe of Susie O'Neill. In de kranten en op
televisie werd zorgvuldig bijgehouden welke sporters
waren aangekomen, waar ze trainden en wat ze al
dan niet gezegd hadden over Australië en over de
Aussies. Het zwemteam werd met argusogen ge
volgd, vooral Inge en Pieter. Toch waren we overal
welkom en deden de mensen erg hun best om ons
te helpen. Alles kon worden geregeld, niets was on
mogelijk. De trainingen gingen ondertussen met de
dag beter en de zwemmers werden onrustiger. We
waren er klaar voor: het mocht nu wel beginnen.
Het werd een uniek toernooi. Het niveau van de
wedstrijd was veel hoger dan vier jaar geleden. Het
halen van een finale was een grote prestatie. Ik was
dan ook enorm biij met mijn finaleplaats op de
400m vrije slag. Ik werd uiteindelijk zevende, een
prestatie waarop ik trots kon zijn. Op de 200m
zwom ik twee keer een beste tijd en haalde daar
mee de halve finale. De rest van de Nederlandse
ploeg ging net zo goed. Nog nooit hebben we zo
vaak het Wilhelmus meegezongen en, wat onmoge
lijk werd geacht, gebeurde: de Aussies werden op
eigen bodem verslagen. Het waren vooral Inge en
Pieter die alle aandacht op zich vestigden, maar de
hele ploeg kon daarvan meegenieten.
Na een week vol successen werd de zwemploeg na
de laatste zwemsessie gehuldigd in het Holland
Heineken House. Via de zij-ingang werden we naar
boven gevoerd naar de 'Athletes
room'. Terwijl beneden een
groot feest aan de gang was,
konden wij even op adem ko
men met een drankje en oer-
Nederlandse hapjes, die na
ruim een maand buitenlandse
kost erg in trek waren. We wa
ren gewaarschuwd wat ons beneden te wachten
stond, maar ik had nog nooit zoiets meegemaakt.
Rond 24.00 uur werden wij door ruim drieduizend
supporters onthaald. Even voelden wij ons popster
ren. Het was duidelijk dat niet alleen wij erg geno
ten hebben van het hele gebeuren.
De dagen daarna werd het Holland Heineken House
ons tweede huis. Het was zo gezellig dat onze con
ditie zwaar op de proef werd gesteld. Sommigen
waren bezig hun bioritme alvast te verzetten door
tot vier uur 's ochtends door te gaan en vervolgens
uit te slapen. Er was altijd wel wat te doen in het
HHH. Boven in de 'Athletes room', kon je op inter
net gaan, televisiekijken, even op adem komen van
het dansen beneden of lekker een babbeltje maken
met andere atleten onder het genot van een hapje
en een drankje. Beneden zat de sfeer er goed in
met live muziek en feestende mensen. Ook atleten
van andere landen die op een of andere manier wa
ren binnengekomen viel de gemoedelijke en gezel
lige sfeer meteen op. Het was niet voor niets dat
het HHH het gezelligste huis in Sydney was en dat
er rijen mensen buiten stonden te wachten om bin
nen te kunnen komen. Wat ik het fijnste vond was
dat je even een 'thuisgevoel' kreeg. De Nederlandse
nuchterheid voorkwam datje voortdurend werd las
tiggevallen en de atleten konden zich dus gemak
kelijk tussen de feestende supporters begeven.
Al met al was het een geweldige ervaring. Het pro
ces is leerzaam en belangrijk maar met goede
resultaten feestje toch het best.
Carla Geurts
Carlo Geurts, deelnemer nationale Olympische Zwemploeg
