zou hier in Attica toch wel een alge meen gezien en populair persoon zijn. Natuurlijk, dat mocht je verwachten. Het gezicht van de conducteur werd een groot vraagteken. Of ik had de klemtoon weer eens verkeerd gelegd (maar nee, op de derde lettergreep van achteren), of de conducteur had op school altijd onvoldoende gehad voor vaderlandse geschiedenis. Hoeveel jon gelieden in Nederland weten nog iets af van Tromp en De Ruyter, toch ook in hun tijd prima militairen? Ik besloot mijn vraag te herhalen. "Marathoon Miltiades?" en onder streepte dit rekest met enige boksbe- wegingen om een sfeer van strijd op te roepen, een primitieve uitbeelding van de beroemde slag. Als de vent het nu nog niet begreep.... Helaas, de vent begreep het niet. Mis schien dacht hij een ogenblik dat ik het op zijn geldtas gemunt had. In elk geval vermocht hij het hem voorgelegde pro bleem niet op te lossen en hij wendde zich voor advies tot de overige inwo ners van de bus door, boven al het la waai uit, enige woorden de oververhitte ruimte in te slingeren. De gesprekken betreffende de relaties met ooms en tantes kwamen tot stil stand. Men keek elkander peinzend aan. Zelfs een verliefd jong stelletje ver gat een ogenblik zich in eikaars ogen te verdrinken, kwam met zijn gedachten op aarde terug om zich in de komende beraadslagingen te gaan mengen. Naar de uitvoerige woordenstromen te oordelen werd het ter tafel gebrachte vraagstuk in al zijn facetten ontleed. Na deze analyse kwam ten slotte de syn these, die door een der ouderen als een tweede Nestor knap werd verwoord in een conclusie, die als de mening der vergadering aan de conducteur werd overgebracht. Deze knikte, wendde zich tot mij en beduidde mij met krach tige gebaren dat ik moest blijven zitten en maar te betalen had. Kosten dezes twaalf en een halve drachmai. Ondertussen waren wij al heel wat kilo meters opgeschoten, de wat nuchtere buitenwijken van Athene hadden plaatsgemaakt voor saai aandoende dorpen, maar daar tussendoor kreeg je langzamerhand het idee van landschap, wat ten slotte echt landschap werd met bergen op de achtergrond en zacht gol vend, groen land ter weerszijden van de weg. Toen ik eindelijk de zee ontdekte werd ik weer ongerust, en gaf enige armsei- nen aan de conducteur. Deze gebaarde mij gebiedend terug in mijn zetel; hij, de hogepriester van deze zonnewagen, zou mij wel vertellen waar ik mij in de slag bij Marathon zou moeten storten. Dat grote ogenblik kwam. De bus stop te, de conducteur- sprak "Marathon Lymnos" of woorden van gelijke strek king, de hele bevolking keek mij door dringend aan en ik voelde dat ik moest gaan, dat ik de bak-oven binnen moest verwisselen met de braadpan buiten. Oh, die ogen, aanmoedigend en toch manend. Ze hadden toch niet voor niets mijn probleem opgelost? Eruit met die vent. Ik werd als 't ware met vereende hyp notische krachten ter plaatse de bus uitgetrapt, die er toen als de weerlicht van doorging om niet te hoeven zien hoe ik, op die kookplaat van een weg, als een vetvlek in het platte vlak zou verdwijnen. Behalve de alom tegenwoordige hitte aan boord, alsmede een conducteur, en zodra had het ding zich knorrend en brommend aangegord tot de race naar Marathon (ruim 42 kilometer, dat is be kend) of een stroom warme lucht door de open ramen verwekte het idee van koelte. Direct week de verlamming van de Griekse tongen, de gesprekstof werd hervonden en het debat alge meen. Waarschijnlijk werden familie relaties opgerakeld, want ik geloof dat die in Hellas, naast de politiek, de na tionale tijdpassering zijn. Trouwens, waar niet? Wij hobbelden voorwaarts, de conduc teur begon zijn collecte-gang en ik be dacht met bezorgdheid dat het niet ze ker was of ik wel in de goede bus zat. Je kunt naar het stuwmeer van Mara thon, naar het dorp Marathon en naar het slagveld van Marathon, dat vlak aan zee ligt, en die drie bestemmingen lig gen een aardig eind uit elkaar. Toen de conducteur zich tot mij wend de voor mijn penningske besloot ik een uiterste poging tot opheldering te wa gen en de taalbarrière te doorbreken. "Marathooon?", vroeg ik in mijn zange rigste Grieks. De conducteur knikte hoffelijk, want woorden, dat begreep hij wel, waren aan deze "barbaar", aan deze niet- Griek volkomen verspild. En het was al warm genoeg, zeker met dat kaartjes apparaat voor je buik. Na aldus het probleem algemeen ge steld te hebben, wilde ik het in omvang beperken en tot de kern doordringen. Het slagveld, maar hoe? "Marathoon, Miltiades?" sprak ik waar dig en op vragende toon. Ik vond dat nogal slim van mijzelf, want Miltiades, de Griekse commandant bij Marathon,

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1980 | | pagina 9