Amsterdamse
portier
speelt fanatiek
Spaans gitaar
„Bruinverbrand, met een band om m'n
haar, en met een rugzak en een gitaar op
m'n rug, noemden ze me in Spanje de
Hollandse zigeuner," vertelt Abraham
Wolters (26), portier van de vestiging aan
de Mauritskade. Ik kan me nauwelijks
voorstellen dat de keurige man die
tegenover me zit dezelfde is die naar zijn
zeggen in Spanje voor een zigeuner
werd aangezien, toen hij daar zo'n jaar
of zeven geleden, gedreven door zijn
liefde voor de Spaanse gitaarmuziek,
naartoe trok.
„Ongeveer negen jaar geleden begon ik
met gitaarles. Het was toen de tijd van
die beatgroepen zoals de Outsiders en
dergelijke. We vormden een buurtgroep
en namen met z'n vieren tegelijk gitaar
les. We kregen echter les van een hele
leuke jonge lerares, waarmee we vrese
lijke lol hadden, maar er kwam geen noot
uit onze vingers." Na twee lessen had
het viertal al het idee dat ze nu wel aardig
gitaar konden spelen en slechts een
paar akkoorden wijzer gingen ze van de
les af. „Met die paar akkoorden speel
den we echter alles," vertelt Abraham.
Het gitaarspel kreeg hem toen zo te
pakken dat hij dagelijks studeerde en het
instrument steeds beter beheerste. „Op
een gegeven moment vertrokken onze
buren hier in Amsterdam, een Spaanse
familie, weer naar Spanje. Ik ben ze toen
in Cadiz gaan opzoeken. Zeven weken
ben ik er geweest. Ik raakte zo enthou
siast over de Spaanse gitaarmuziek dat
ik daar een Spaanse gitaar heb laten
bouwen."
Malaga
Een jaar later ging Abraham weer naar
Spanje, maar deze keer voor zeker drie
maanden. „Ik ging naar Malaga. Daar
leerde ik de neef van de bekende
Spaanse gitarist Paco de Lucia kennen.
Die verdiende z'n brood op dat moment
door in Malaga en omgeving op terrasjes
te spelen. Hij studeerde aan het conser
vatorium in Madrid. Doordat hij mij ook
met een gitaar op m'n rug rond zag lo
pen, raakten we aan de praat. Ik ben
verder de hele vakantie met die jongen
opgetrokken."
Zigeuners
Dankzij deze relatie kwam Abraham toen
met de echte Spaanse zigeuners in con
tact. „Hij had connecties met de zigeu
ners die ten noorden van Malaga in de
bergen woonden. Op een avond zijn we
toen met de taxi daar naartoe gegaan en
heb ik m'n entree bij de zigeuners ge
maakt. Ik speelde een ritmisch Spaans
dansnummer, wat enorm in de smaak
viel. Die zigeuners hebben me toen
nacht na nacht met gitaarlessen bezig
gehouden. Ze gaven me aanwijzingen
bij het gitaarspelen, zeiden hoe ik m'n
vingers moest houden, kortom ik leer
de enorm veel van ze."
De nachten gingen echter niet alleen
met gitaarstudie voorbij, maar boven
dien was het er iedere avond feest.
„Iedere nacht feestten ze daar tot het
ochtendgloren. Ze maakten muziek,
waarop men ging dansen. Dat ging alle
maal volgens bepaalde regels. Eerst
kwamen de oude vrouwen op, helemaal
uitgedost met zilver bestikte kleren. Je
wist gewoon niet wat je zag! Eerst be
gonnen zij te dansen, waarna de man
nen volgden. Als iedereen dan helemaal
in de stemming was, kwamen als laat-
sten de jonge vrouwen op om te dansen.
Na het dansen werden er van die melo
dramatische liederen gezongen. De vol
gende ochtend was je helemaal bekaf.
We sliepen dan op het strand met onze
gitaren zorgvuldig afgedekt."
Dienstplicht
Na deze drie opwindende maanden
moest Abraham weer naar ons land te
rug, waar de dienstplicht hem wachtte.
„Ook daar was ik zoveel mogelijk met
gitaarspelen bezig. Je kunt wel bijna
zeggen dat m'n gitaar m'n „slapie" was.
Als ik 's ochtends gewekt werd, speelde
ik eerst een minuut of twintig gitaar,
waarna ik me pas ging wassen..." Ook
zocht Abraham hobby-genoten hier in
Holland, maar die waren erg moeilijk te
vinden. „Ik heb zelfs een advertentie in
de krant geplaatst. Tenslotte heb ik
contact gekregen met twee Spanjaar
den, die ook Spaanse gitaarmuziek
speelden, en samen een restaurant dre
ven in de Amsterdamse Pijp. Jammer
genoeg zijn ze nu weer naar Spanje te
ruggekeerd."
Abraham is van plan als hij zijn opleiding
Unie Bewaking Beveiliging beëindigd
heeft, bij een Spaanse professor die hier
in Amsterdam woont les te gaan nemen
in het bespelen van de Spaanse gitaar.
„Momenteel speel ik voornamelijk voor
vrienden en kennissen en Spaanse
werknemers; thuis speel ik weinig omdat
ik daar een jonge tweeling heb rondlo
pen. Maar als ik eenmaal weer met de
studie begin, heb ik me voorgenomen
dat ik dan voortaan m'n hele leven zal
blijven spelen."
Abraham
Wolters:bezeten van
