slangen en om diezelfde reden ook geen
klimop tegen je huis moet planten, want
daar gaan ze ook nogal graag inzitten. In
het begin lijkt dat allemaal een beetje
griezelig, maar na een poosje let je op
dat soort dingen allemaal automatisch."
School
Roen, Lennard en Erica konden al direct
naar school. Gezien het aantal Neder
landers dat in deze contreien woont,
heeft Lagos namelijk een Nederlandse
school, waar de kinderen iedere
ochtend met de schoolbus naartoe gin
gen. „Later gingen ze echter met de
schoolboot," aldus mevrouw Hilter-
mann, „want toen waren er iedere
ochtend zulke files op de weg van Apapa
naar Lagos, dat ze in de regentijd soms
om tien uur nog niet op school waren
aangekomen." Erica voegt hieraan toe:
„Dat was heel erg leuk op de boot, want
dan deden we altijd spelletjes."
Waar mevrouw Hiltermann die eerste
weken erg aan moest wennen, was het
personeel dat opeens tot haar beschik
king stond. „We hadden een kok, een
tuinman, een chauffeur en een dag- en
een nachtwacht. In het begin weetje niet
goed hoe je met ze om moet gaan; er
gens voel je je een beetje beschaamd dat
ze je moeten bedienen. Op het laatst ben
je echter een soort dokter, biechtmoeder
en weet ik wat al niet meer voor ze. Als ze
ziek zijn, komen ze met hun klachten bij
je, of als hun kind ziek is, of als ze andere
problemen hebben. Op een gegeven
moment vroeg onze chauffeur aan mijn
man een voorschot op zijn loon. Hij wilde
namelijk voor 400 naira een vrouw kopen
(één naira ongeveer ƒ3,80). Dat heeft
hij toen gedaan, een meisje uit een van
de dorpen in de binnenlanden. Hij
schrijft ons nog steeds. Hij vertelt ons
Op een voorjaarsdag in de tuin van hun huis in Oestgeest vertelt de familie Hiltermann haar
belevenissen in Nigeria aan de verslaggeefster van Vers van 't Vat.
hoe het op de brouwerij gaat, de uitsla
gen van de voetbalwedstrijden, welke
wegen en bruggen er in Lagos zijn bij
gekomen, we hebben nog steeds con
tact met hem."
Meubilair
Waar mevrouw Hiltermann zich in Ne
derland al op verheugde was dat ze
nieuwe meubels voor hun huis zou mo
gen uitzoeken. Maar dat werd een beetje
stad is bijna onmogelijk. Voor de tran-
sporttijd van je boodschappen moest je
soms drie uur rekenen, want de wegen
staan haast altijd vol files. In Apapa wa
ren supermarkten, waar je in principe
bijna alles kon kopen. Door onzorgvul
dige organisatie was er echter dan weer
eens een maand geen cacao, dan weer
geen suiker, of zout, dus je kon het beste
van de meest noodzakelijke voedings
waren maar een voorraadje aanleggen.
Erica en Lennard hier samen op de foto met
de vrouw van hun chauffeur, die net haar ba
by heeft gevoed. Een Nigeriaantje uit de buurt
kijkt toe.
uur stroom per dag. Dan moet je wel va
ker boodschappen doen." Overigens
viel ook de watertoevoer af en toe hele
maal weg, maar dan kreeg de familie
Hiltermann gelukkig water van de brou
werij.
Sociale leven
Niet alleen wat betreft deze ongemakken
was het leven in Nigeria voor de familie
Hiltermann totaal anders, ook het socia
le leven verschilde nogal van dat in Hol
land; mevrouw Hiltermann vindt echter
wel in positieve zin. „Je ging er veel meer
uit dan in Holland. Uit eten, dansen en er
werd veel gebridged. Alle rangen en
standen trokken er met elkaar op. Je
Nederlandse collega's en hun gezinnen
werden gewoon bijna familie van je, zo
veel kwam je bij elkaar. Je kreeg echt
een hele fijne onderlinge band. Wij trok
ken ook veel met de andere Nederlandse
en buitenlandse gezinnen op. We gingen
veel zwemmen en deden erg veel met de
kinderen samen. We gaven zwemles en
De heer Hiltermann roert mee in een vat waarin een soort kokosdrank wordt bereid. Erica
(rechts) kijkt toe.
een tegenvaller: „Ja, ik dacht er eigenlijk
helemaal niet bij na dat ze er in Nigeria
natuurlijk niet een showroom a la Van
der Meer of zoiets dergelijks op na hou
den. Met veel moeite heb ik een aardig
ameublement bij elkaar gekregen." Zo
kwam mevrouw Hiltermann al doende
steeds meer achter de gang van zaken
op allerlei gebied in Nigeria. „Het was er
nooit saai; iedere dag gebeurde er wel
iets. Soms vervelende dingen, maar op
het laatst houd je gewoon overal reke
ning mee. Zo doen de telefoons het er
dikwijls niet. Je kon dus bijna nooit even
iemand bellen om bijvoorbeeld een af
spraak af te zeggen. Dan moest je je
chauffeur sturen, of ging ik op de fiets.
Ook boodschappen deed ik samen met
onze chauffeur, want parkeren in de
In het begin ging ik twee keer per week
boodschappen doen. Dan gooide ik de
hele ijskast vol en was ik er weer voor
een paar dagen vanaf. Later kregen we
echter problemen met de stroomvoor
ziening. Regelmatig zaten we zonder
elektriciteit en dan viel ook onze ijskast
uit. Momenteel is er maar ongeveer vier
7
