uur later de lang verwachte show
begon. Het eerste gedeelte van het
programma werd verzorgd door een
aantal artiesten, die beurtelings met
elkaar en alleen optraden. Vooral de
jonge Roberto oogstte met zijn war
me stem veel applaus. En dan: Bob-
bejaan Schoepen himself, eigenaar
van het pretpark, een beweeglijk, ra-
re-bokkesprongen-makerig mannetje.
Drie kwartier lang had hij de zaal in
zijn ban, al fluitend, zingend (ook
met vrouw Josée) en imiterend. Zijn
„Ik heb eerbied voor jouw grijze ha
ren" werd door het publiek ernstig
maar hartstochtelijk meegeneuried en
Foto links: „Kan er soms nog een raam open?"
Foto onder: Aankomst in Bobbejaanland.
zij het ietwat beverig meege
zongen. Tot besluit vertolkten alle
artiesten het „Catootje" met Bobbe-
jaan als een Don Camillo-achtige do
minee.
Om half zes voor velen had de
show best nog wat langer mogen du
ren vertrokken de bussen uit
Lichtaart om drie kilometer verder
weer te stoppen. Het was tijd voor
het naar zou blijken uitstekend
verzorgd diner in het gezellige,
landelijke restaurant Landgoed Scha-
luinen.
Omstreeks half negen zochten allen
hun plaats weer op in de bussen, die
even later gestart werden voor de
laatste etappe: Rotterdam. Een woord
van dank, namens alle gepensioneer
den, aan de organisatoren voor deze
geweldig fijne dag, waartoe het prach
tige weer zo veel heeft bijgedragen,
is hier zeer zeker op zijn plaats!
Bekijks voor de paarden.
Genieten van het zonnetje.
glunderende gezichten. Na de koffie
maaltijd, die uitstekend smaakte,
werd iedereen in de gelegenheid ge
steld op zijn gemak wat door het
park te wandelen. Hoewel één uurtje
om half drie werd het gezelschap
weer terug verwacht in de zaal voor
de show nauwelijks genoeg was
om alle bezienswaardigheden uitge
breid te bekijken, kreeg men toch wel
een indruk van de uitgestrektheid
van het park. In de enorme grote vij
ver, een meer bijna, was gelegenheid
om te zwemmen, te varen, te fietsen
(met waterfiets uiteraard!) en
pootje te baden. Er was een stoom-
treintje, een monorail, die sterk deed
denken aan een mini-metro op één
rail boven de grond (in Rotterdam-
Zuid welbekend). Er waren vogels,
paarden, pony's, kortom, eigenlijk te
veel om op te noemen.
Om half drie was iedereen weer pre
sent in de grote zaal, waar een half
