nu eens aan een
bekend figuur te vragen
hoe hij of zij over Kerstmis
denkt zeiden wij tegen elkaar.
Het werd Willy Alberti, die niet
alleen volgens veel mensen goed
zingt, maar ook een goed verteller
blijkt te zijn. We hebben een hele
middag met hem zitten praten, maar
alleen het antwoord op onze Kerst-
vraag drukken we in deze Drieluik
af; de rest van ons interview en
een verslag van de opening van
zijn platenzaak door een bekende
figuur, bewaren we voor het januari/
februarinummer.
Wij: „Hoe denk je over Kerstmis?"
Hij: „Dat zal ik jullie eerlijk vertellen.
Ik vind het 't mooiste feest dat ik ken.
Dat is geen komedie, maar de oprechte
waarheid en ik zal jullie vertellen waar
om. Ik was, denk ik, een jaar of acht,
negen en als kleine jongen nam je altijd
het Leger des Heils in de maling
hetgeen jullie ongetwijfeld ook wel eens
gedaan hebben niet beseffende, wat
deze mensen voor goeds doen. Toen in
die tijd (dat moet omstreeks 1935 ge
weest zijn) werd mijn vaders steun in
gehouden. Hij was kelner en had er
stiekem bijgewerkt in de bieten ergens
op de Looiersgracht. Hij moest daar
bieten lossen en dat werd gezien door
een inspecteur van Sociale Zaken, die
zal het tenminste wel geweest zijn, en
zodoende was hij zijn steun kwijt. Op
een gegeven moment kreeg ik toen een
bon en moest daarmee naar het Con
certgebouw. Het was de eerste keer dat
ik daar kwam. Er lag een lange rode
loper en er waren allemaal versierin
gen en daar was ik helemaal van onder
de indruk. Opeens werd, nadat er
kerstliederen waren gezongen en een
kerstverhaal was verteld, mijn naam af
geroepen en natuurlijk nog meer na
men, en ik liep naar voren en mocht
daar zomaar een pakket uitzoeken. Het
was een verfdoos en ik geloof dat ik
hem nooit gebruikt heb, maar ik kan
me niet voorstellen, dat ik ooit een ca
deau heb gehad waarmee ik zo blij
De kleine Alberti was het middelpunt van het gesprek tussen de grote Alberti en ons,
was. Sindsdien wordt ik op de eerste
de beste die het Leger des Heils in de
maling durft te nemen, verschrikkelijk
kwaad, omdat het geweldig is wat die
mensen doen!"
Zoals reeds gezegd, laten we het hier
bij. Echter nog niet helemaal, want we
willen jullie het antwoord op onze
vraag: „Waarom sta je ons (Drieluik
dus) zomaar een interview toe?" niet
onthouden.
Hij antwoordde hierop:
„Ik moet eerlijk bekennen, dat ik de
sfeer en de geest onder het personeel
bij Heineken zeer waardeer. Ik heb met
alle regionen in het bedrijf contact ge
had en iedereen was even vriendelijk
en werkte even hard."
Na deze woorden mogen we, geloven
we, best stellen, dat wij allemaal met
een gerust hart 1969 in kunnen gaan en
terug kunnen kijken op een jaar van
hard werken en lief zijn voor elkaar.
Laten we het maar zo houden, er is
toch al zo veel ellende in de wereld,
ondanks de verfdozen van het Leger des
Heils.
Madeleen en Ad
Foto's Henk List
37