Jass
in
Duke-
Town
Hl HA-HAPPENING! 'n Kreet alom ge
hoord in Amsterdam. Vrijdagavond 21
juli 1967 was het een stukje probleem
loos Amsterdam, dat gebracht werd
door „The Blokhut Stompers", in het
hart van Brabants' hoofdstad. De grote
Bossche markt gaf op deze gedenk
waardige avond ruimte aan de Jazz. Een
Jazzfestival, dat sinds enige jaren door
de V.V.V. in Den Bosch wordt georgani
seerd.
Voor Bosschenaar en toerist was dit een
belevenis en we waren trots op onze
Brabantse hoofdstad.
Herman Hopmans Dixieland orkest kwam
niet zo ver van huis. Maar dat het
platteland wat te bieden heeft toonde
hun Basin Street Blues". Daarna was
het podium voor „The Crescent City
Jazz Band" uit Helmond.
Het publiek op en rondom de markt
hield de adem in bij het luisteren naar
de „Green River Jazzband" uit Rotter
dam. Zij speelden de Tiger Rag" en
de massa veranderde in een „swinging
crowd".
„And nowwe presentThe
Four City Seven". Menigeen, zeker in
het zuiden, kent deze grandioze band
en zal geen gelegenheid overslaan om
hen te horen. Zeven niet zo piepjonge,
maar enthousiaste jongens die in hun
vrije tijd jazz-musici zijn.
Bandleider en arrangeur Marcel Hen
dricks kondigde het eerste nummer aan.
Sweet Georgia Brown" barstte los. Gi
tarist Hans Kreyts bespeelde zijn instru
ment met overgave en kunde. Onver
valste New Orleans Jazz stroomde over
het publiek. Hier had men op gewacht.
Dit was een band met een eigen geluid,
geen imitatie, maar eigen arrangementen.
Met het plan de bandleider te inter
viewen belandde ik na een omweg aan
zijn tafeltje, waar we na een pilsje ter
zake kwamen en het wel en wee van
de band bespraken. „Hoe kwam je aan
de naam van de band", vroeg ik Marcel.
„Anderhalf jaar geleden bestond de
band uit zeven jongens, die afkomstig
waren uit Den Bosch, Tilburg, Eindhoven
en Dordrecht. De naam spreekt dus voor
zichzelf. Hij gaat nu echter niet meer
helemaal op want de Dordtenaar is
verhuisd en we zijn nu dus eigenlijk
maar met drie steden vertegenwoordigd".
Omdat de leden van de band amateurs
zijn kost het hun veel tijd om het muzi
kale peil op gelijke hoogte te houden
en op te voeren. „Is het niet een enorme
opoffering om zoveel tijd aan deze hobby
te besteden en is het niet vervelend
voor familie en/of verloofden? Hoe staan
zij er tegenover?"
„Om met het laatste te beginnen", zei
Marcel, „de families en verloofden zijn
het volkomen met ons eens en het is
misschien wel dank zij hen dat we ons
huidige peil bereikt hebben. Wat de
opoffering betreft, dat lijkt maar zo. Het
is meer dan een hobby. We werken
eraan met hart en ziel en we willen al
leen maar topprestaties leveren. Daarom
ook deze New Orleans Jazz.
New Orleans is de bakermat van de
jazz. Bovendien biedt New Orleans Jazz
de mogelijkheid om uit de instrumenten
te halen wat er in zit." Marcel Hendricks
vertelde dat de band anderhalf jaar ge
leden pas zijn naam kreeg. Daarvoor
was de groep bekend onder een andere
naam: „The Tinpan Alley Jazzband".
Ik vroeg hem waarom er een nieuwe
band met een nieuwe naam gekomen
was. „Na het eindexamen middelbare
school ging ieder zijn eigen weg en
ik richtte een nieuwe band op", aldus
Marcel, „we leggen ons sindsdien spe
ciaal toe op de originele New Orleans
Jazz."
De toekomst van „The Four City Seven"
ziet er rooskleurig uit. Ook in de afge
lopen jaren zijn ze niet onopgemerkt
gebleven. Een indrukwekkende lijst van
behaalde prijzen maakt dit duidelijk.
Eerste prijzen op het Concours Inter
nationaal te Beek en Donk en op het
Jaarbeurs Jazzconcours te Utrecht.
Tweede prijzen van de Davenport Jazz
club en het Doetinchem Jazzconcours.
Op het programma voor deze herfst staat
een tournee in Duitsland (onder andere
München en Krefeld) maar eerst nog
het Jazzconcours in Loosdrecht. Verder
nog een optreden voor radio en tv, wat
fijn is voor de publiciteit.
Hoe een dergelijke stijl te bereiken was
maakte Marcel me in 't kort duidelijk.
„Hard werken, hechte samenwerking,
vooral niet kopiëren maar zelf arran
geren. En natuurlijk ook bijhouden wat
er in de jazzwereld gebeurt en concert
na concert bezoeken".
Hartelijk dank, Marcel Hendricks, voor
dit gesprek en, toi-toi!
Hierna volgde het slotstuk van het
Jazzfestival. „Jam-Session".
Alle groepen verzamelden zich op het
podium en lieten hun improvisaties
horen op thema's als Royal Garden
Blues", „Caledonia" en ten afscheid
„When the Saints".
Een klinkend applaus voor de jazz
musici was een welverdiende dank voor
een zeer succesvolle avond.
Margot Vloemans.
(Met dank van de jeugdredactie voor
deze eerste frielans-bijdrage! Wie volgtf
25
