Dit is een der vele berghutten.
hut staken. Kille, natte nevelvlagen sloegen ons in het
gezicht. Ik huiverde. Wij waren bezig aan onze laatste
500 meter, voordat wij de top zouden bereiken. Ons
groepje was intussen uitgegroeid tot acht personen:
een steeds ernstiger kijkende Pool van omstreeks veertig,
een in de bergen geharde en gebruinde jonge Duitser,
twee onder hun bagage schuilgaande, dappere Joego
slavische meisjes, de reeds eerder genoemde twee Tsje
chen, mijn vriendin Mihela en een 25-jarige lange,
magere Nederlander. Deze laatste typering slaat op
ondergetekende. Wij voelden ons een vredesmissie der
Verenigde Naties, ergens ver verwijderd van de rumoe
rige, bewoonde wereld. Wij hadden nu alle aandacht
nodig voor de steile, ongelijke rotsblokken, die met hun
scherpe uitsteeksels een gevaar voor onze handen
vormden. Soms hoorden we een losgeraakte steen heel
ver beneden ons in een peilloze diepte neerkletteren.
Een zeer geruststellende gedachte! Gelukkig benam die
zelfde mist mij ook het uitzicht in de gapende diepte
beneden ons. Het was een laatste, zware klim naar
boven, waarbij veel van ons uithoudingsvermogen werd
gevergd. Toen plotseling stonden we op een, dooi
de erosie in de loop der jaren afgeschuurde top. Een
der drie toppen van de Triglav! De eerste zwakke
zonnestralen, die door de optrekkende nevel heen
drongen, weerkaatsten de schittering der omliggende,
met sneeuw bedekte toppen. Een majestueus gezicht.
De immense stilte rondom ons deed ieder gesprek
verstommen We raakten diep onder de indruk van
dit wereldse panorama. Helaas beletten de laaghangende
bewolking en de mist ons van het anders zo magnifieke
uitzicht te genieten. Reikte mijn gezichtseinder twee
jaar geleden in het zuiden tot aan de Adriatische Zee
en in het noorden tot de Grossglockner, nu moest ik
met een minder boeiend vergezicht genoegen nemen.
Het was half tien, toen wij behoedzaam de afdaling
inzetten en ik voor een jaar afscheid nam van deze
trotse, imponerende bergreus, die men 'Triglav' noemt.
Wij arriveerden tenslotte om negen uur 's avonds in
Bohinjska Jezero.
Naschrift
Wegens grote liefde voor de bergen en uit diepe
dankbaarheid voor de mensen van deze streek (en niet
in de laatste plaats voor mijn gids Mihela) heb ik u dit
verslag gedaan. En ik hoop, dat ik u iets van mijn
enthousiasme heb mogen overdragen, een enthousiasme
dat mij (in alle bescheidenheid overigens) het recht geeft
Slovenië mijn tweede vaderland te noemen. Maar ik kan
misschien het beste eindigen door twee regels aan te
halen van de grootste Sloveense dichter aller tijden,
France Preseren:
„Gelijk bloemendie in de gletschervallei ontluiken
Klinken de liederen over ons dierbaar, Sloveens land."
De schrijver van het verhaal op de top der 'Triglav'.
Het zevende en laatste bergmeertje voor de top, temidden van de
sneeuwhellingen.
