GEZAGSCRISIS?
De drie Heinehen^s Musketiers
Partirc'est mourir un peu
Mag ik u eens een aantal vragen stellen?
Hebt u gelezen dat men eindelijk na jaren van
fluwelen-handschoenen-politiek in New York de
jeugdcriminaliteit grootscheeps gaat aanpakken? Dat,
terwijl ontspoorde „teen-agers" reeds jarenlang de
New Yorkse parken terroriseerden, er eerst moorden
aan de lopende band van de lieve jeugd nodig waren
voor en aleer de „pedagogen" het onderspit dolven.
Hebt u gelezen over de teddy-boys in Engeland? En
over de Halbstarken in Duitsland? En over het'jeugd
probleem in Japan?
Weet u van de relletjes op de Dam? En van de
nozems (middelbare scholieren, lezers!) in de Karei
Doormanstraat in Rotterdam, die op een gegeven
moment zelfs versterking kregen van de Kruiskade-
jeugd met ijzeren staven en andere attributen.
Was u verontrust, toen u dit alles vernam? En ver
ontwaardigd over die jeugd-van-tegenwoordig?
Was uw reactie óók: dan waren wij vroeger anders?
Inderdaad: vroeger gaf de jeugd misschien minder
last en zorgen. Maar niet omdat ze beter was. Jeugd
wil zich uitleven, moet zich uitleven, en heeft daartoe
nu veel meer tijd en gelegenheid dan vroeger.
Voor de oorlog had de middelbare schooljeugd twee
vrije middagen. Nu drie. Vroeger werkten de jeug
dige arbeiders verscheidene uren langer per dag met
ten hoogste een week vakantie. Nu zijn dat drie
weken: jeugdvakantie.
Wij gaven de jongeren méér vrij. Akkoord, dat is
heerlijk. Maar bekommerden wij ons er om, wat zij
met die vrijheid deden? Wat zij er mee konden doen?
De bromfiets trekt en Lijnbaan en Beijerlandselaan
niet minder.
Het enige wat vat heeft op de vitale jeugd is de
techniek en vooral: de sport. Daarin kan zij zich uit
leven zonder schade aan lichaam of geest.
Maar hoe zijn wij te kort geschoten! Hebben wij
onze jeugd voldoende sportvelden gegeven? Infor
meert eens in Amsterdam en Rotterdam!
Hebben wij onze kinderen een gezellig thuis geboden?
Een echt sféérvol „home"? Waar zij niet gedwongen
worden passieloos en stom te staren naar televisie
programma's, die hen nu eenmaal in acht van de tien
gevallen niet boeien? (Dat ligt niet aan de televisie.
Er zijn weken, dat er uit een programma van 20 films
in onze grote steden slechts enkele u interesseren.
Die keus mist u in uw huiskamer).
Vinden zij moeder vrijwel altijd thuis wanneer zij
uit school komen, of moeten zij zelf maar voor wat
gezelligheid zorgen?
Bekommert u er zich om wat uw zoon en dochter
doen als zij 's avonds langs 's Heren straten slenteren?
En misschien op straathoeken voorbijgangers lastig
vallen?
Hebt u de weg van de minste weerstand gevolgd als
er feestjes waren met vriendjes? Waar Babs van de
buren heen mocht en Yolande van uw goede vrienden.
U twijfelde en dacht: „Wat moet er van het school
werk terechtkomen. „Maar u liet haar gaan, omdat
u vreesde ouderwets te zijn. >-
De eigenaar van het New Yorkse Brass Rail Restau
rant op het beroemde Times Square hoorde van het
bezoek, dat de heren Feith en Emmens Sr. in sep
tember aan New York zouden brengen. Ter gelegen
heid van de hereniging van de „drie Heineken's
Musketiers" (de heren Feith, Emmens Sr. en Van
Munching), richtte de eigenaar, Mr. Levine, deze
monumentale etalage van zijn restaurant in, die wel
duidelijk voor zichzelf spreekt.
Deze veel gebruikte en daardoor afgezaagde zegs
wijze: vertrekken heeft een klein beetje weg van
sterven, kon weer opgeld doen in Soerabaja, waar
de chef-machinist M. J. Ringoir afscheid nam van
wege zijn terugkeer naar Holland.
Zijn opvolger is de heer J. A. Nielsen, wiens Deense
nationaliteit men uit zijn naam wel kan opmaken.
Tijdens de afscheidsavond, welke op de brouwerij
werd gehouden, werd de heer Ringoir, die u rechts
op de foto ziet, verblijd met diverse geschenken,
waarvan het afgebeelde schitterende bloemstuk een
heel bijzondere indruk maakte. Links hiervan in
lichte pantalon staat de heer Nielsen, die wij
een voorspoedige carrière in Soerabaja toewensen.
7
