GEZAGSCRISIS? De drie Heinehen^s Musketiers Partirc'est mourir un peu Mag ik u eens een aantal vragen stellen? Hebt u gelezen dat men eindelijk na jaren van fluwelen-handschoenen-politiek in New York de jeugdcriminaliteit grootscheeps gaat aanpakken? Dat, terwijl ontspoorde „teen-agers" reeds jarenlang de New Yorkse parken terroriseerden, er eerst moorden aan de lopende band van de lieve jeugd nodig waren voor en aleer de „pedagogen" het onderspit dolven. Hebt u gelezen over de teddy-boys in Engeland? En over de Halbstarken in Duitsland? En over het'jeugd probleem in Japan? Weet u van de relletjes op de Dam? En van de nozems (middelbare scholieren, lezers!) in de Karei Doormanstraat in Rotterdam, die op een gegeven moment zelfs versterking kregen van de Kruiskade- jeugd met ijzeren staven en andere attributen. Was u verontrust, toen u dit alles vernam? En ver ontwaardigd over die jeugd-van-tegenwoordig? Was uw reactie óók: dan waren wij vroeger anders? Inderdaad: vroeger gaf de jeugd misschien minder last en zorgen. Maar niet omdat ze beter was. Jeugd wil zich uitleven, moet zich uitleven, en heeft daartoe nu veel meer tijd en gelegenheid dan vroeger. Voor de oorlog had de middelbare schooljeugd twee vrije middagen. Nu drie. Vroeger werkten de jeug dige arbeiders verscheidene uren langer per dag met ten hoogste een week vakantie. Nu zijn dat drie weken: jeugdvakantie. Wij gaven de jongeren méér vrij. Akkoord, dat is heerlijk. Maar bekommerden wij ons er om, wat zij met die vrijheid deden? Wat zij er mee konden doen? De bromfiets trekt en Lijnbaan en Beijerlandselaan niet minder. Het enige wat vat heeft op de vitale jeugd is de techniek en vooral: de sport. Daarin kan zij zich uit leven zonder schade aan lichaam of geest. Maar hoe zijn wij te kort geschoten! Hebben wij onze jeugd voldoende sportvelden gegeven? Infor meert eens in Amsterdam en Rotterdam! Hebben wij onze kinderen een gezellig thuis geboden? Een echt sféérvol „home"? Waar zij niet gedwongen worden passieloos en stom te staren naar televisie programma's, die hen nu eenmaal in acht van de tien gevallen niet boeien? (Dat ligt niet aan de televisie. Er zijn weken, dat er uit een programma van 20 films in onze grote steden slechts enkele u interesseren. Die keus mist u in uw huiskamer). Vinden zij moeder vrijwel altijd thuis wanneer zij uit school komen, of moeten zij zelf maar voor wat gezelligheid zorgen? Bekommert u er zich om wat uw zoon en dochter doen als zij 's avonds langs 's Heren straten slenteren? En misschien op straathoeken voorbijgangers lastig vallen? Hebt u de weg van de minste weerstand gevolgd als er feestjes waren met vriendjes? Waar Babs van de buren heen mocht en Yolande van uw goede vrienden. U twijfelde en dacht: „Wat moet er van het school werk terechtkomen. „Maar u liet haar gaan, omdat u vreesde ouderwets te zijn. >- De eigenaar van het New Yorkse Brass Rail Restau rant op het beroemde Times Square hoorde van het bezoek, dat de heren Feith en Emmens Sr. in sep tember aan New York zouden brengen. Ter gelegen heid van de hereniging van de „drie Heineken's Musketiers" (de heren Feith, Emmens Sr. en Van Munching), richtte de eigenaar, Mr. Levine, deze monumentale etalage van zijn restaurant in, die wel duidelijk voor zichzelf spreekt. Deze veel gebruikte en daardoor afgezaagde zegs wijze: vertrekken heeft een klein beetje weg van sterven, kon weer opgeld doen in Soerabaja, waar de chef-machinist M. J. Ringoir afscheid nam van wege zijn terugkeer naar Holland. Zijn opvolger is de heer J. A. Nielsen, wiens Deense nationaliteit men uit zijn naam wel kan opmaken. Tijdens de afscheidsavond, welke op de brouwerij werd gehouden, werd de heer Ringoir, die u rechts op de foto ziet, verblijd met diverse geschenken, waarvan het afgebeelde schitterende bloemstuk een heel bijzondere indruk maakte. Links hiervan in lichte pantalon staat de heer Nielsen, die wij een voorspoedige carrière in Soerabaja toewensen. 7

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1959 | | pagina 9