Laten we het zélf doen
Nadat mijn vrouw en ik enige
boekwerken hadden doorgenomen
zoals: „Doe het zelf", „de Hobby
club" en „Rolstaneren", zei ze op
een avond: „De slaapkamer moet
ook eens geschilderd worden."
„Dat doen we zelf", antwoordde
ik nog volledig onder de indruk
van de enthousiaste schrijver van
genoemde vakliteratuur, „het is
het eerste verdiend." Mijn vrouw
deelde deze mening volkomen, zo
dat ik me reeds de volgende avond
in de betreffende kamer bevond.
Een deskundige blik constateerde
loszittende verf op de deuren. De
vakliteratuur had ons reeds geleerd,
dat deze verf verwijderd moest
worden. Bij gebrek aan betere
apparatuur, nam ik het aardappel
mesje en zat ijverig de hele avond
loszittende verf weg te steken. De
volgende dag constateerde mijn
vrouw dat het mes onbruikbaar
geworden was om aardappelen te
schillen, reden waarom ze een
nieuw kocht en het oude in mijn
gereedschapskist legde. De kosten
waren f 1,25.
Ongeveer tegelijkertijd schafte ik
me bij de „vrije drogist" twee
kwasten aan, een bus grondverf,
een bus lak en een tube plamuur.
Toen hij zei dat de kosten f 9,80
waren, betaalde ik zonder blikken
of blozen en begon direct mijn
afgestoken plaatsen te gronden
met een gloednieuwe kwast. Helaas
vielen er enige druppels verf op
mijn broek, wat wel jammer was,
want ik droeg hem nog naar de
fabriek. „Bewaar hem maar voor
als je schildert"zei mijn vrouw,
„en koop maar een nieuwe voor
de fabriek." Ik las allerlei onge-
loofelijke advertenties van de
„Prijsbreker" en kocht daar dus
mijn nieuwe broek tegen een spot
prijs van f 19,75 en dan nog vorm
vast ook.
Na enige avonden was ik aan
lakken toegekomen, na nog ge
kocht te hebben een plamuurmes
f 1,25), puimsteen (f 0,30) en
schuurpapier f 0,30).
Toen de lak droog was, vond mijn
vrouw de kleur te donker. „Deze
kleur is te hard, het moet pastel
zijn"was haar mening. Nu ben
ik daar al zeg ik het zelf handig in
en kocht daarom een kleine busje
witte lak (f 2,75) en begon zelf
slaapkamermatje." Nu weten we
sinds kort dank zij de Duitse
televisie-reclame, dat K2R alle
vlekken verwijderd zonder krin
gen na te laten 1,95en dus schaf
ten we een tube aan.
Na twee weken was onze kamer
klaar en het leek iets bij lamplicht,
's Morgens bleken er „hangers" te
zijn, een vakterm die we uit Doe
het zelf" hadden geleerd en die
aangeeft, dat de verf gelopen
heeft.
„Ach, het is in ieder geval opge
knapt", zei mijn vrouw, „en we
hebben heel wat verdiend."
Na enig rekenen merkte ik even
wel dat deze twee deuren, het
raam en de plinten ongeveer f 38,-
hadden gekost, inclusief broek. Ik
besloot mijn broek maar niet mee
mijn kleur te mengen. Tegelijk
kocht ik een klein flesje verdunner
en wat terpentijn, want één van
mijn kwasten was inmiddels zo
hard als een steen geworden. De
kosten vielen mee, het was slechts
f 1,60.
Ik zette er de lak in forse streken
op, al kon ik niet verhinderen, dat
er enige druppels op het behang
kwamen. Wegvegen ging helemaal
niet, dat merkte ik al vlug, de vlek
werd er veel groter mee.
„Het wordt mooi"zei mijn vrouw
bemoedigend, toen ze even weg
liep van het prachtige toneelstuk
op de televisie om me een kopje
thee te brengen.
„Je staat op mijn tube plamuur"
antwoordde ik kortaf, „en die
rotzooi krijg je nooit meer uit dat
te rekenen en zei „het kostte maar
f 18,—."
„Dat valt me tegenzei mijn
wederhelft, doch ik troostte haar
met de mededeling, dat we nog
een halve bus witte lak, een restje
groen, een beetje plamuur, twee
kwasten en een plamuurmes over
hadden, zodat een volgend karwei
veel goedkoper uit zou komen. Dat
we bij het behangen, wat nu wel
heel erg nodig geworden was na al
dat vlekken, aan dit materiaal
niets hadden verzweeg ik tactisch.
Schilder zelf met Revillac", las
ik in mijn lijfblad „het scheelt u
guldens." En filosoferend consta
teerde ik dat helaas niet aange
geven werd naar welke kant het
nu eigenlijk die guldens scheelde....
