De Grote Zomer Weer iets spectaculairs in Den Bosch Schreven wij kort geleden dat de eerste bouwfase van onze brouwerij in Den Bosch afgesloten was met de uitbreiding van de bottelarijvandaag schrijven wij dat er weer een uitbreiding plaatsvindt namelijk van de stoomproduktie van de machinekamer. In het kader van deze uitbreiding werd een enorme 26.000 kg wegende stoomketel besteld die op maan dag 10 augustus jl. gemonteerd per schip uit Veendam aankwam. „herr, es 1st zeit, der sommer war sehr gross leg deine schatten auf die sonnenuhren uno auf die fluren lass die winde los...." (Rilke) Ja, het is tijd. Sinds we eenmaal zeker wisten, dat dit de mooiste zomer was sinds de lafhartige overval van de Noormannen op Wijk bij Duurstede, sinds dien is onze grootste lol er eigenlijk af. Daarom hebben we het begin augustus een beetje laten regenen. Niet te veel. Net genoeg om de boeren en de conducteur van lijn 1 te laten klagen over de natheid in plaats van over de droogte. Opfleuring van de conversatie dus. Die conversatie werd tot dusverre beheerst en zal tot ongeveer Sinterklaas beheerst worden door de vakantie. Hoe mooi het was en hoe ver en hoe warm. Foto's gaan van hand tot hand en dit verflauwt pas weer met het bleker worden van gelaten en her inneringen. Maar nu zijn we nog allemaal bruin en doen we ook uiterlijk onze reputatie van het gezondste land van Europa te zijn eer aan. Die bruinte hebben we soms gehaald in Zandvoort of op Loosdrecht, maar er zijn ook vele duurdere bruinen bij. Die komen bv. van het Gardameer, waar honderdduizenden Nederlanders een titanenstrijd streden met drie mil joen duitsers om een plaats in de Italiaanse zon. En ofschoon de strijd ongelijk was en ermee moest eindigen dat heel noord-Italië in Duitse handen was, was er toch tonnen zonnecrème op blanke Neder- landsje huidjes gesmeerd, waarmee men nu als met het zuiverste brons op het Leidseplein loopt te pronken. De Duitse invasie riep bij de Italianen de neiging op, om nu ook maar alles te germaniseren, hetgeen pijn lijk kan zijn wanneer men met ernst en goed gevolg „Italiaans in één week" heeft gestudeerd. Dit over kwam me aan het loket voor plaatsbewijzen voor de motorbootjes in Venetië: Ik: Ere Piazza San Marco. De lokettist: Bitte schön, drei Sankt Markus Platz! Ik: Grazie, Signore. De lokettist: Auf Wiedersehn! Ik herhaal, dat dit pijnlijk is voor je nationale trots en voor je zelfbewuste opvattingen omtrent de cor rectheid van je Italiaanse uitspraak. 4

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1959 | | pagina 6