De Grote Zomer
Weer iets spectaculairs
in Den Bosch
Schreven wij kort geleden dat de eerste bouwfase
van onze brouwerij in Den Bosch afgesloten was met
de uitbreiding van de bottelarijvandaag schrijven
wij dat er weer een uitbreiding plaatsvindt namelijk
van de stoomproduktie van de machinekamer. In
het kader van deze uitbreiding werd een enorme
26.000 kg wegende stoomketel besteld die op maan
dag 10 augustus jl. gemonteerd per schip uit Veendam
aankwam.
„herr, es 1st zeit, der sommer war sehr gross
leg deine schatten auf die sonnenuhren
uno auf die fluren lass die winde los...."
(Rilke)
Ja, het is tijd. Sinds we eenmaal zeker wisten, dat
dit de mooiste zomer was sinds de lafhartige overval
van de Noormannen op Wijk bij Duurstede, sinds
dien is onze grootste lol er eigenlijk af. Daarom
hebben we het begin augustus een beetje laten
regenen. Niet te veel. Net genoeg om de boeren en
de conducteur van lijn 1 te laten klagen over de
natheid in plaats van over de droogte. Opfleuring
van de conversatie dus.
Die conversatie werd tot dusverre beheerst en zal
tot ongeveer Sinterklaas beheerst worden door de
vakantie. Hoe mooi het was en hoe ver en hoe warm.
Foto's gaan van hand tot hand en dit verflauwt pas
weer met het bleker worden van gelaten en her
inneringen.
Maar nu zijn we nog allemaal bruin en doen we
ook uiterlijk onze reputatie van het gezondste land
van Europa te zijn eer aan. Die bruinte hebben we
soms gehaald in Zandvoort of op Loosdrecht, maar
er zijn ook vele duurdere bruinen bij. Die komen
bv. van het Gardameer, waar honderdduizenden
Nederlanders een titanenstrijd streden met drie mil
joen duitsers om een plaats in de Italiaanse zon. En
ofschoon de strijd ongelijk was en ermee moest
eindigen dat heel noord-Italië in Duitse handen was,
was er toch tonnen zonnecrème op blanke Neder-
landsje huidjes gesmeerd, waarmee men nu als met
het zuiverste brons op het Leidseplein loopt te
pronken.
De Duitse invasie riep bij de Italianen de neiging op,
om nu ook maar alles te germaniseren, hetgeen pijn
lijk kan zijn wanneer men met ernst en goed gevolg
„Italiaans in één week" heeft gestudeerd. Dit over
kwam me aan het loket voor plaatsbewijzen voor
de motorbootjes in Venetië:
Ik: Ere Piazza San Marco.
De lokettist: Bitte schön, drei Sankt Markus Platz!
Ik: Grazie, Signore.
De lokettist: Auf Wiedersehn!
Ik herhaal, dat dit pijnlijk is voor je nationale trots
en voor je zelfbewuste opvattingen omtrent de cor
rectheid van je Italiaanse uitspraak.
4
