ALS JE VERRE REIZEN DOET....
kun je veel verhalen
De vorige keer heb ik dat geprobeerd over de
weelderige gebieden van Midden-Afrika, maar
het is helemaal niet zó, dat overal op de wereld
mooie palmen en bloemen groeien! Er zijn hele
stukken, waar niets, maar dan ook helemaal niets
groeit en dergelijke gebieden zijn helaas veel groter
dan men over het algemeen wel denkt. Die woestij
nen zijn in al hun dorre naaktheid bijzonder fasci
nerend en niet ten onrechte worden zij vaak verge
leken met de zee.
In de woestijnen in en rondom het Nabije Oosten
leven hoofdzakelijk Arabieren en het is bekend, dat
Arabieren een spreekwoordelijke angst hebben voor
water. Dit is ook niet zo wonderlijk, omdat water
iets is, waar zij maar heel weinig van hebben en dat
zij dus ook eigenlijk zeer slecht kennen. Wij, Hollan
ders, zijn helemaal niet bang voor de zee en wij zien
er geen been in om met een klein schip doodgemoe
dereerd de Oceaan op te varen.
De meeste Arabieren zouden dit een levensgevaarlijk
avontuur vinden en bij de gedachte alleen al kip
penvel van angst krijgen.
Het zal U dus niet verbazen, dat dit omgekeerd ook
min of meer het geval is.
Ik ben eens een paar dagen geweest in de stad
Kuwait; dat is een volslagen onbedorven Arabische
stad aan het einde van de Perzische Golf, waar nog
volkomen middeleeuwse toestanden heersen. Er is
een muur omheen met een stadspoort, compleet met
wachters en valdeuren, terwijl ook de hele samen
leving daarbinnen georganiseerd is, zoals dit bij ons
in de middeleeuwen het geval was.
De Sheik regeert daar met onbeperkte macht en het
is gelukkig voor de bevolking, dat het toevalliger
wijze een heel goede Sheik is, die veel voor de
mensen doet.
Ik had eens in Kuwait een uurtje over, in de loop
van de middag, en ik wilde toen wel eens nader
kennismaken met de woestijn. Welgemoed stapte
ik dus de stadspoort uit, nadat ik de wachters had
duidelijk gemaakt, dat ik een wandelingetje ging
maken, regelrecht de woestijn in, die over de drem
pel van de stadspoort begint.
Nadat ik 10 minuten gelopen had, was de aardig
heid er af. Na nog eens 5 minuten, voelde ik mij
beklemd en 5 minuten later ben ik reso
luut omgedraaid en op een drafje terug
gelopen.
Het merkwaardige is, dat de woestijn, die
in Kuwait een eindeloze vlakte is van
grof zand, zo'n beklemmende invloed
heeft, dat je er werkelijk bang van wordt.
Hoewel je met je verstand weet, dat het
helemaal niet nodig is, omdat je altijd
gemakkelijk terug kunt lopen en een
slokje water in Kuwait kunt drinken, is de
droge dorheid, juist omdat je het helemaal
niet gewend bent, zo angstaanjagend en
geweldig, dat je op een gegeven ogenblik
de zinloosheid van je onderneming maar
vóór laat gaan bij je nieuwsgierigheid
naar het geheim van de woestijn.
Ik kan mij voorstellen, dat een Arabier
voor de zee, waar wij niets griezeligs aan
vinden, op zijn minst even bang is als ik
voor de woestijn.
De Arabieren kennen de woestijn als hun
broekzak. Wanneer ze met hun handels
waren van de ene oase naar de andere trek
ken per karavaan van zo'n stuk of 20
kamelen, dan reizen zij 's nachts en over
dag slapen zij onder voddige zeilen, die
hen beschutten tegen de zon.
Het wonderlijke hierbij is, dat zij dus de
zee van de woestijn doortrekken zonder
kompas en zonder horloge en bij de bepa
ling van hun koers gebruik maken van de
sterren en van de mijlpalen, die gevormd
worden door de skeletten van gestorven
kamelen en andere tekens, die er op wij
zen, dat zij op de goede weg zijn. Zó
leggen zij afstanden af van duizenden
kilometers, terwijl op de reis maar heel
enkele pleisterplaatsen zijn in de oases.
Het is helemaal geen uitzondering, dat de
volgende oase een dag of vijf van het
vorige station verwijderd is en het is dui
delijk, dat zij, wanneer zij zich een klein
beetje in de koers vergissen, langs de oase
heentrekken en dan volslagen verloren
zijn. Dat gebeurt echter nooit.
Het is ook duidelijk, dat wanneer de kara
vaan in een oase aankomt, het een nood
zaak is om aldaar met enige gastvrijheid
ontvangen te worden en water te vinden
