idee kan ik het helemaal eens zijn. Toch
zijn de klanten in de loop van de jaren wel
enigszins veranderd en als kastelein ga je
daarin mee. Vroeger moest je 100%
aandacht geven aan de gasten, nu sta je er
meer tussenin als een soort kennis. Het
persoonlijke contact is ook nu uiteraard
nog erg belangrijk, maar je moet wel
proberen niet altijd zelf aan het woord te
blijven. Als je het contact tussen de
klanten onderling tot stand hebt gebracht,
dan is je taak beëindigd." Als we de heer
Brandon vragen naar de reden waarom er
geen snacks voor handen zijn, dan heeft
hij daar een pasklaar antwoord op: "Ik
houd niet van zaken waar je de mensen
ziet eten, een café heeft een sociale
funktie, je moet er een kaartje kunnen
leggen of een biljartje kunnen maken en
met elkaar kunnen praten. Wel belangrijk
vind ik de verzorging van de bierleidin
gen. Daar besteed ik dagelijks veel aan
dacht aan, het is mijn belangrijkste zorg in
mijn café, naast een schone toiletgroep
uiteraard. De mensen taxeren de zaak
daarop, dus er mag niets op aan te merken
zijn. Als ik eens ergens anders ben kijk ik
ook nooit hoe een ander het doet, ieder
doet zijn zaken op eigen wijze en ik zal
ook nooit een blik werpen op de prijslijst.
PRAATCAFÉ
Wij hebben door de jaren heen altijd fijne
klanten gehad. Voor 1960 kwamen hier
ook veel leerlingen van de Lely-HBS, wel
zo'n 40 tot 50 per dag, zij dronken hier dan
een kopje koffie en aten daarbij hun brood
op. Daar moesten we toen wel eens geld
op toeleggen, maar dat is er later toch
allemaal weer uitgekomen. Die leerlingen
zijn nu allemaal volwassen, er zijn erbij
die nu arts, tandarts of rechter zijn en weet
je wat zo leuk is, ze komen van tijd tot tijd
nog wel eens binnenstappen, vergezeld
van hun vrouw en kinderen. Onder onze
klanten bevinden zich ook veel detail
handelaren, leraren en journalisten en toen
de vrije universiteit nog gevestigd was op
de Keizersgracht hadden wij ook veel
studenten over de vloer. Het is een echt
praatcafé en als wij muziek zouden
draaien, zouden zeker 60% van onze
klanten dat afwijzen en opstappen. De
mensen in mijn zaak komen uit alle
politieke geledingen, ze kaarten en
biljarten met elkaar en er valt nooit een
onvertogen woord, ik zeg altijd tegen ze
"praten over politiek doen jullie maar
buiten mijn deur," het moet namelijk
geen politiek café worden, daar hebben ze
begrip voor. Wij hebben in het verleden
ook 10 jaar lang de studentenvereniging
"Odysseus" in huis gehad, die vereniging
is gesticht door dominee Kater. Iedere
donderdagavond om half tien hadden zij
in het café hun dispuutavond, dan was de
zaak voor de andere klanten gesloten. Zij
hadden een eigen barcommissie en mijn
vrouw en ik gingen dan naar boven. Een
paar van hun eigen mensen gingen achter
de bar staan en als de avond om was, werd
door die knapen de hele zaak schoon
gemaakt en keurig het geld van de
verteringen aan ons afgedragen, dat was
een heel mooie tijd."
GOED BITTERUUR
Momenteel is het café van de familie
Brandon op zondag en woensdag de
gehele dag gesloten, op de overige dagen
kunnen de klanten er terecht van 12 uur
's middags tot 7 uur 's avonds en
vervolgens weer van half 11 's avonds tot
1 uur 's nachts, op de vrijdag en zaterdag
wordt het sluitingsuur verlegd naar 2 uur.
Gedurende de openingstijden is het een
komen en gaan van de grote klantenkring.
"Het is in deze zaak niet te bekijken wat
de drukste uren van de dag zijn, wel
hebben we een goed bitteruur van half 5
tot 7 uur'zo gaat de heer Brandon verder.
De mensen die de gezelligheid zoeken in
café Brandon komen overal vandaan, ook
van buiten Amsterdam. De heer Brandon:
"Ik ben voor velen een vraagbaak, ik heb
vele boeken over onderwerpen van allerlei
aard en als ik geen antwoord weet op een
vraag, dan zoek ik het op. Daarom blijf ik
graag van alles op de hoogte. Als ik vrij
ben trek ik er veel tussen uit, we hebben
een caravan in de gemeente Leimuiden in
de Wassenaarse polder, vissen en wande
len doe ik graag en ik ben gek op de sfeer
in een echt ouderwets dorpscafé, je hebt er
altijd snel contact met de mensen die daar
komen. Tweemaal per jaar ga ik met mijn
vrouw op vakantie, je moet er af en toe
eens helemaal uitstappen, dat heb je
gewoon nodig en je blijft er fris bij."
Toch zijn ze ook altijd weer blij als ze na
terugkomst de sleutel weer omdraaien in
hun eigen pand aan de Keizersgracht 157,
dat al in 1646 werd gebouwd en valt onder
Monumentenzorg. Ze houden van dat
oude pand met die aparte sfeer, waarin
nagenoeg altijd een horecabedrijf geves
tigd is geweest.
GEWOON BLIJVEN
Tenslotte vragen we de heer Brandon
waaraan een goede horeca-ondernemer
moet voldoen. Het kost hem geen moeite
daar een antwoord op te geven en stelt
resoluut: "Hij moet heel gewoon blijven
doen en op de hoogte zijn van het dagelijks
gebeuren. Tegenwoordig kom je te veel
mensen tegen, die denken dat ze in de
horeca binnen 5 jaar binnen kunnen zijn,
maar zo is het echt niet, er zal hard
gewerkt moeten worden voor een redelijk
bestaan." Als we aanstalten maken om te
vertrekken stelt de familie Brandon nog
eens nadrukkelijk om het verhaal niet te
mooi te maken. "Eenvoudig blijven en te
veel op de voorgrond treden" is hun
devies, maar dat heeft wel tot gevolg
gehad, dat de familie Brandon nu al kan
terugzien op een geslaagd horecaleven.
In de gezelligekleine ruimte is toch nog plaats voor een biljart.
De heer Brandon met wat klanten aan de bar
25
