Horeca nnderuien
'CAFE BRANDON'
op de Keizersgracht in Amsterdam:
GEZELLIG PRAAWAFE.
DOOR J. REPPEL
Als we de familie J.J. Brandon benaderen
om mede te delen, dat wij graag een ver
haal willen schrijven over het horecabe
drijf dat door hen geëxploiteerd wordt,
kost het de nodige overredingskracht om
ze daarin te laten toestemmen. De heer
Brandon zegt: "Ik ben niet zo'n man die
aan de weg timmert, dat hoeft voor mij
echt niet. Mijn schoonvader, die het café
eerder exploiteerde heeft mij altijd
voorgehouden de klanten tevreden te
stellen en voor een fijne sfeer in de zaak te
zorgen, dat was volgens hem de beste
reclame en met die instelling ben ik het
helemaal eens."
BAROMETERS
Ondanks het feit, dat het echtpaar
Brandon de 65 al is gepasseerd, denken ze
er niet aan om uit het bedrijf te stappen;
toch hebben ze in het verleden wel eens
met die gedachte gespeeld. De heer
Brandon vult aan: "Mijn vrouw en ik
waren net barometers, dan wilde zij uit de
zaak en ik niet en op een ander ogenblik
voelde ik er wel voor om te stoppen, maar
dan remde zij dat weer af. Wij wonen
boven de zaak en mijn vrouw is bijzonder
gehecht aan dit pand, doordat haar ouders
hier ook gewoond hebben. Daarom
blijven we hier altijd wonen, maar ik heb
mij wel voorgenomen om niet boven een
café te huizen dat ik niet zelf exploiteer.
De enige mogelijkheid is dus om zelf door
te gaan en dat doen we dan ook. Wij zijn
beiden nog goed gezond en daarom
kunnen we het ook nog aan, alles wordt
door ons samen gedaan, personeel hebben
wij niet."
VAN VOOR DE OORLOG
Dat de heer Brandon de horeca binnen
stapte was eigenlijk een samenloop van
omstandigheden, want vanaf 1927 tot
1942 was hij in overheidsdienst. Om in de
oorlog niet tewerkgesteld te worden in
Duitsland was de enige mogelijkheid om
zogenaamd het huidige bedrijf over te
nemen van zijn schoonouders en na 1945
is dat zo gebleven. De heer Brandon haakt
daarop in: "Toen ik nog werkte bij de
dienst gemeentewerken van Amsterdam,
had ik een grote vrijheid, dan zat ik hier en
dan weer daar en als kastelein mis je dat
natuurlijk, daarom was mijn voornemen
om na de oorlog weer mijn oude beroep op
te nemen." Mevrouw C. Brandon-van
Doornewaard vult aan: "Mijn ouders ex
ploiteerden dit bedrijf al vanaf 1934 en in
die tijd was het horecaleven heel anders
dan tegenwoordig. De mensen verdienden
een karig loon en als de mannen daarvan
een deel verteerden in het café had ik daar
erg veel moeite mee, want het gezin werd
tekort gedaan. Dat we altijd in de zaak zijn
gebleven zullen we maar toeschrijven aan
de bepaling van het lot." Er is in de loop
der jaren wel het één en ander veranderd.
In de oorlogsjaren ging 's avonds om 7 uur
de knip al op de deur omdat de dranktoe
wijzing van dien aard was, dat een later
sluitingsuur geen zin had. Iedere klant had
in die tijd zijn eigen rantsoen en daar
moest hij het mee stellen. Na 1945 kwam
daar uiteraard verandering in en kon weer
voldaan worden aan de vraag om een
biertje of borrel, dranken die veruit het
hoofdbestanddeel vormden in het assor
timent. Tegenwoordig kan men er echter
ook terecht voor een whiskey, een Franse
cognac of een ander buitenlands drankje.
Het assortiment werd aangepast aan de
vraag van de grote klantenkring, maar
daar is het dan ook bij gebleven. Het
interieur en de manier van zaken doen
werden gehandhaafd. Het typisch bruine
café met een oppervlakte van 70 vierkante
meter is eenvoudig gebleven. Een houten
bar met achterwand, acht barkrukken, een
Met recht een "bruin café'
stenen vloer in een groot gedeelte van de
zaak, een biljard en verder oude houten
stoelen en kleine houten tafeltjes. "Die
tafeltjes zijn eigenlijk kaarttafels" en de
heer Brandon wijst naar de onderkant,
"als er gekaart wordt kunnen de mensen
hun drankje onder het tafeltje zetten, dan
wordt het niet omgestoten." Enige jaren
geleden moesten vanwege de nieuwe
drankwet wel de toiletten aangepast
worden.
STEMPEL
Muziek ontbreekt in de zaak en voor een
hartig hapje kan je er al evenmin terecht.
Zo wil de familie Brandon dat en de
klanten kunnen zich er helemaal mee
verenigen. De heer Brandon: "Mijn
vrouw en ik drukken een stempel op deze
zaak en er gebeurt niets zonder onze
toestemming. Een oude kastelein, de heer
W. Maters uit de Czaar Peterstraat heeft
eens tegen mij gezegd "je moet nooit te
sterk optreden, maar ook niet te zwak, wel
altijd laten zien dat je er bent." Met dat
Café Brandon, op de hoek van de Keizers
gracht en Leliegracht in Amsterdam.
m
24
