Veel vroegere collega's uit Zoeterwoude zullen ze herkennen:
Lida Sassen en Mary Goddijn. Lida werkte er negenentwintig jaar
in de catering en is inmiddels twee jaar weg; Mary werkt alweer
drieëntwintig jaar in de catering. Onlangs kwam Lida even terug,
om bij een kop koffie te praten over hoe het was en wat er
allemaal veranderd is.
'Mensen zijn zo druk, maar
voor sommige dingen moet
je even tijd maken'
Ze zijn het roerend eens als ze samen aan tafel zijn gescho
ven: de koffierondes die ze vroeger liepen waren wel érg
gezellig, twee in de ochtend en één in de middag. Iedereen
had zijn eigen 'wijk' en er was veel persoonlijk contact. Mary:
"Je was soms maatschappelijk werkster en koffiedame tege
lijk." Lida lachend: "Dat betekende wel, als je ergens stond te
kletsen, dat de rest van de gang soms lang op zijn koffie moest
wachten. Dan stonden ze al op de gang naar je uit te kijken,
of ze kwamen de koffie alvast halen." Mary: "Als er iemand
jarig was, at je een gebakje mee, toen waren het veel meer
collega's, nu zijn het meer klanten. Lida: "Je moest natuurlijk
altijd rennen, want verloren tijd moest je wel weer inlopen. Ik
heb wel eens meegemaakt dat iemand van kantoor kwam hel
pen afwassen." Mary: "We hadden bijna nooit klachten, soms
klaagden secretaresses dat het niet snel genoeg ging." Lida:
"Het was gezellig maar je moest ook hard werken. Je afdeling
lopen, de vergaderzalen van koffie en thee voorzien, in het
restaurant voor de lunch zorgen en dan weer snel thee zetten
voor je afdeling en de vergaderzalen."
GEEN DERDE BAKKIE
De eerste verandering kwam toen de koffiebonnen werden
opgeheven. Mary: "Dat was echt een verademing." Lida: "Zeg
dat wel, dat gesmeek iedere week om die bonnen, dat was
echt een drama." Een koffiebon kostte vijf cent, bezoekers
kregen aparte, gratis roze bonnen. Iedere vrijdag moest er
met de koffiedame worden afgerekend. Lida: "Alles werd ie
dere week geteld, dus wij moesten voldoende bonnen hebben
om het koffiegebruik te verantwoorden. Mensen wilden dan
graag een derde bakkie en dan liet ik de ketel nog een keer
vollopen en gaf een derde bakkie voor niets, maar dan kwam
ik aan het eind van de week wel bonnen tekort. Soms had je
geluk, dan had iemand roze bonnen over en kon je een beetje
compenseren."
FEESTEN EN PARTIJEN
De eerste echt grote verandering was de komst van de koffie-
automaten. Mary: "Ja, dat gaf echt een enorme verandering,
wij moesten automaten schoon gaan houden. In het begin liep
het allemaal niet zo soepel. Veel storingen en op sommige
afdelingen was het drukker dan op andere en dan was de
automaat om de haverklap leeg. Je bleef achter die dingen aan
rennen." Lida: "Ja, dat was wel even wennen, ik heb wel eens
gehad dat ik vrolijk koffie zat te drinken en dat de koffiebus
sen voor de automaat nog gewoon naast me op de grond
stonden. Helemaal vergeten in de automaat te zetten." Mary:
"Mensen vonden het ook niet leuk." Lida: "Nee, hoewel som
migen wel blij waren dat ze meer koffie konden halen."Het
leukst waren de feesten en partijen. Lida: "In het begin kwa
men de gepensioneerden eens in de zoveel tijd op bezoek, en
dan hadden we natuurlijk de nieuwjaarsreceptie. Mary: "Dat
vonden we allemaal leuk, dan was het ook geen enkel punt
om over te werken." Lida: "Het liefst stond ik achter de bar. De
Koperen Ketel was echt mijn plek. Daar werkte ik het liefst. We
hebben daar veel gelachen, er was heel veel gein."
BOTSENDE KAR
Mary: "Een verandering waar ik heel blij mee was, was de
mogelijkheid om parttime te gaan werken. Ik was toen net
zwanger van een drieling en had eigenlijk al besloten om te
stoppen toen die mogelijkheid kwam. Die heb ik met beide
handen aangegrepen." Lida: "Ik heb de laatste acht jaar in het
restaurant op kantoor gezeten. Menu's maken en werkindelin
gen. Dat was wel goed. Het werk was toch best zwaar. Je loopt
echt hele einden door dat gebouw. Tussen de middag hielp ik
wel mee in het restaurant. Of als er iemand te laat was voor
de vergaderzalen, dan ging ik maar alvast beginnen. Op een
Heineken nl kwartaalnieuws [21]
