HET SPONGAT
Pertroutuen
E
Waarschijnlijk hebben velen van ons
op de t.v. de serie documentaires ge
volgd die de oorlog "14-" 18 in beeld
brachten en de enigszins navrante
musical „Oh, wat a lovely war".
Beide uitzendingen hebben ons duide
lijk het grote leed in die periode voor
ogen gesteld.
Uit al deze beelden heeft ons zeer ge
troffen hetgeen zich afspeelde op
kerstnacht '17. De loopgraven van de
Duitsers en geallieerden lagen in die
tijd op slechts enkele tientallen meters
van elkaar. De afstand was zo gering
geworden dat men elkaar kon toe
schreeuwen.
Op die bewuste kerstavond werd niet
gevuurd en toen de nacht was gevallen
begon men elkaar een gelukkig kerst
feest toe te roepen. Eenmaal gegrepen
door dit onverwachte contact, begon
men elkaar sigaretten en eetwaren toe
te werpen. Toen deze gaven aan beide
zijden met gejuich werden ontvangen,
stelde één der partijen voor samen een
glas te drinken. In vertrouwen dat de
vijand niet zou gaan schieten, klom
één soldaat uit de loopgraaf.
Doodse stilte in het eigen kamp. Zou
de vijand nu toch niet misbruik ma
ken van de situatie? Maar neen, het
vertrouwen werd niet beschaamd.
Toen verscheen ook de tegenpartij.
Enkele minuten stonden de doods
vijanden oog in oog. Ze brachten een
dronk uit op een goed Kerstfeest en
daarna keerden zij terug naar de loop
graaf. De volgende dag werden de ge
vechten voortgezet.
Het beeld van die soldaat die als eer
ste in vertrouwen de veilige schuil
plaats verliet, heeft op ons diepe in
druk gemaakt. Niet zozeer die ont
moeting zelf. Terecht kan men daarop
de kritiek leveren dat dit geschiedde
vanuit een verkeerd gerichte kaarsjes
kerstboom romantiek. Vandaar ook
de stemmen die thans bezwaar maken
tegen een eventuele wapenstilstand
tijdens Kerstmis in Vietnam. Daar
staat tegenover, dat wanneer er ook
maar een moment is waarop de mens
heid beseft dat zij iets aan het doen
is wat tegen alle menselijkheid in
druist - dat het anders moet - dat dat
moment wel Kerstmis is. Zo hebben
de mannen in de loopgraven in '17 dat
vermoedelijk diep-in ook wel beleefd.
Terugkerende tot het beeld van die
eerste soldaat uit de documentaire,
Het eerstvolgende nummer van Het
die ondanks het grote gevaar dat hij
liep zijn vertrouwen schonk aan de
vijand, zouden wij een enkele opmer
king willen maken.
Is Kerstmis niet het moment waarop
wij worden wakker geschud om ons
weer eens bewust te doen worden dat
God een groot vertrouwen in ons
mensen heeft? Ook Hij stelde zich in
de waagschaal door ons dit ver
trouwen te schenken. De grote vrij
heid die wij gekregen hebben getuigt
daarvan. Wat doen wij met deze vrij
heid? Beseffen wij wel altijd onze ver
antwoordelijkheid voor deze wereld?
Proberen wij het beste van onszelf te
geven, om dat vertrouwen niet te be
schamen? Dat betekent, ook ondanks
risico's die wij lopen, vertrouwen heb
ben in de mensen om ons heen, thuis,
in het werk en daarbuiten. Wij dach
ten dat het antwoord geven op deze
vragen de eigenlijke betekenis van
Kerstmis was.
Wij weten dat er onder ons velen zijn
die het bovenstaande niet kunnen of
willen nazeggen. Wij dienen daar niet
alleen begrip voor te hebben, doch
deze andere mening ook volledig te
respecteren.
Toch zullen ook zij, die niet in het
Kerstevangelie kunnen geloven, er
kennen dat het vertrouwen in elkaar
één van de fundamentele voorwaarden
is om te komen tot een samenleving
waar men werkelijk mens kan zijn.
Reeds tweeduizend jaar wordt het
Kerstfeest gevierd, soms onder vaak
moeilijke en verschrikkelijke omstan
digheden. Het is het bewijs dat wij
mensen toch altijd weer blijven ver
trouwen in Gods bemoeienis met deze
wereld en met ons.
Advent 1965 ATTENDENS
Spongat zal verschijnen op 6 januari
1
PERSONEELSORGAAN
VAN DE AMSTEL
Bovenstaande illustratie versiert de Kerstkaart die
is ontworpen door de studio van de afdeling Reklame.
