■iF"
DINER
TAARTEN
„Hoé1 ik het er afgebracht?" De heer Kranen berg met v.r.n.l. de heren Van Haag,
Tournier, Beekman en De Winter.
het onvermijdelijke besloten: alleen de
voorwedstrijden zouden worden afgespeeld,
de demifinale en de finale zouden moeten
worden verschoven naar een nader te be
palen datum.
Onbewust van deze beslissing ploeterden
de mannen voort; gezien van de organisa
tietafel leek het een bos van witte over
hemden, die nu eens recht op, dan weer
horizontaal stonden.
De opgave was zwaar: in een poule van
zes spelers moest ieder dus vijf partijen
spelen, maar ook tellen en schrijven voor
zijn poulegenoten; steeds waren er dus vier
man bezig, terwijl de overige twee zich
even konden vertreden.
De kelners hadden het druk, want het was
warm in de zaal. De dames die hun echt
genoten of verloofden begeleidden, hadden
plaatsgenomen in de nabijheid van de
biljarts of waren bij elkaar gaan zitten
voor een praatje. Anderen buitten het voor
deel van een dag in Amsterdam uit en
gingen de winkelstraten doorkruisen. Weer
anderen kwamen tegen de tijd, dat het
diner geserveerd zou worden, hetgeen ge
beurde om ca. zes uur. Dat diner was een
welkome onderbreking en men had echt
honger gekregen. De bediening was vlot
en het eten goed.
Onze Haagse collega J. A. I. Stolwijk ver
hoogde de gezelligheid door zo nu en dan
de piano te laten horen, die hij bekwaam
wist te bespelen. Onze dank voor dit on
verwachte dinermuziekje.
De heer Beekman maakte aan tafel de be
slissing bekend aangaande het verschuiven
van de finalewedstrijden. Als aandenken
kwam voor iedere deelnemer een vaantje,
waarna de heer Kranenberg zijn vreugde
uitsprak over de massale opkomst van
biljartende Amstelmensen. Want niet al
leen dat er veel waren, ze kwamen ook uit
alle geledingen van het bedrijf en dat voor
al was zo verheugend. Hier was geen
sprake vandeze groep kan niet samengaan
met een andere groep. Neen, hier had men
(op een vrije dag!) met genoegen de weg
naar De Kroon ingeslagen om daar het W*
jasje uit te trekken en een marathonwed
strijd te spelen tegen (vaak) totaal onbe
kende andere mensen.
De woorden van de heer Kranenberg wer
den met grote aandacht beluisterd en met
een gul applaus beloond.
Weer terug in de biljartzaal bleken alle
ballen van onderbroken partijen door de
ijverige kelners op acquit te zijn gelegd,
maar de koffie stond klaar en met enigs
zins frisse moed begon men aan de laatste
fase van deze dag.
De Amstelvrouwen spraken over hun Am-
stelkinderen; sommige dames, die met hun
filiaalmannen reeds zeer vroeg waren ge
start, onderdrukten een geeuw, aan een
ander tafeltje werd hartelijk gelachen, kort
om, het was een tafereel vol afwisseling.
Duidelijk was te merken, dat het de tweede
interfiliale ontmoeting was, want vele
dames kenden elkaar nog van vorig jaar en
al zullen wij niet zeggen, dat zij de draad
van I960 weer opnamen, toch scheelde het, A
dat er geen ijs meer gebroken hoefde te
worden.
Langzaam maar zeker werd poule na poule
volgemaakt en Henny Jager kreeg hoe
langer hoe minder te doen; ze had die dag
heel wat kilometers afgelegd, een bezig
heid die haar goed afging, want ze is een
wandelsportbeoefenaarster.
Toch was ieder het er mee eens, dat haar
een beloning toekwam en onder veel bijval
bood de heer Beekman haar een taart aan,
waartegen men instinctief u zou zeggen.
Een taart ging ook naar de heer De Vries
uit Groningen een poedelprijs voor de
•man die in 145 beurten ruim twintig
caramboles had verzameld. Maar hij had
2
