„Het onder b genoemde, schat. En als je nog steeds niet weet wat ik ben, kijk het daar dan in na. Dan kan je gelijk zien hoe lang het geleden is, dat ik voor het laatst naar het buitenland ben geweest". Tom liep zonder een woord te zeggen naar de magnolia waar mijn schoen lag. Hij raapte hem op en schoof hem aan mijn voet. „Kom", zei hij en greep mijn hand, „ga mee' „Waar naar toe? Naar het buitenland?" Ik stond half op. „Nee, we gaan samen thee inschenken". Ik zonk terug. „O", zei ik, „nee, thee in schenken zou jij doen." Tom zuchtte. „Hoe wil jij nou met mij naar het buitenland als je nog niet eens met me wilt thee inschenken. Daar komt toch niks van terecht". „Van samen thee inschenken, nee, daar komt zeker niks van terecht. Zeg Tom, jij maakt toch geen toespelingen op een bui tenlandse reis in de zeer nabije toekomst?" „Ja, dat doe ik wel en als je voor je man nou eens gauw thee inschenkt, zoals een liefhebbende vrouw betaamt, dan zal ik er meer over vertellen". „Het is wel verleidelijk, maar ik walg van de gedachte, dat ik omkoopbaar zou zijn. 'n Klein beetje suiker voor mij, Tom". Tom zuchtte weer. Hij liep naar de serre en begon met kopjes te rinkelen. Toen schreeuwde hij„Waar is die thee dan, die ik zo nodig moest inschenken?" „Wat schreeuw je toch. Je weet toch wel, dat je eerst thee moet zetten als je ze wilt inschenken". Ik sloot de ogen en luister de gespannen naar de uitlatingen van Tom, die op zulke momenten altijd het op schrijven waard zijn. Alleenik kom er nooit toe. En dus vergeet ik ze steeds. En dus zijn ze steeds weer nieuw voor me. En dus geniet ik er steeds weer van. „Je hebt een loopje met me genomen", sputterde Tom. „Dat is zwak uitgedrukt en bovendien on natuurlijk. Zeg maar gerust, dat je be donderd bent. En omdat je van goede wil bent geweest, zal ik ook de mijne tonen en thee gaan zetten." Ik stond op en liep naar de serre, maar zag gelukkig in een flits het boek dat Tom me nagooide, zo dat ik het kon ontwijken. Tom van mij leest veel. Dat heeft een na deel: hij heeft daardoor veel boeken om mee te gooien. En een ander nadeel heb ik al eerder vermeldik kan niet merken, dat hij erop vooruitgaat. U wel? De W. mmm TWAALF GELETTERDE RUGGEN Op de sintelbaan aan het Olympiaplein te Amsterdam keerden twaalf leerlingen van de vijfde klas der R.K. Kweekschool Magister Vocat op 13 juli de fotograaf eendrachtig de rug toe. Maar dat moest wel, want op hun rug hadden zij ieder 'n letter van de woorden Amstel bieren bevestigd, een ongevraagde, maar daarom juist zo gewaardeerde reclame voor ons produkt op de sportdagen van hun school. Waarom ze het gedaan hadden? Zo maar, zeiden de jongens, omdat we het leuk vonden. 15

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Amstel - Het Spongat | 1961 | | pagina 17