van onze
Uit het raampje kijkend correspondent uit
het Midden-Oosten
Tussen Beiroet en Bagdad
Vliegen is vervelender dan U denkt. Vooral als de afstanden wat lang worden.
Nu zijn er mensen, die overal altijd alles kunnen; hun dagelijkse doen gaat gewoon en
onverdroten door, waar ze ook zijn. Men ziet ze hun boekhouding voeren in de trein,
brieven dicteren in de auto, rapporten typen in het vliegtuig, om van andere dingen maar
niet te spreken.
Wij kijken altijd met bewondering en wat afgunst naar zulke ijvere naturen. Want zelj
zijn wij zo heel anders, hezen in de trein kunnen wij maar zelden; schrijven in trein
of auto zullen wij wel nooit leren en zelfs in een aller-rustigst zijn baantje trekkende
vliegmachine produceren wij niet veel meer dan een leuterbrief aan vrouw en kroost,
elke extra-trilling van het vervoermiddel trouw registrerend in een forse haal of vlek.
Daarom kijken wij graag door het raampje, altijd en overalEn onze broodwinning
brengt soms mee dat wij dus doende, de maan, of ook wel eens de zon, zien opkomen
boven de oceaan, de scherpe kammen van de besneeuwde Alpen zich haarfijn zien af
tekenen in licht en schaduw, ons verbazen over de modderige kleur van de Donau, het
rode land van Spanje, de vele armen van de Orinoco en de ontzaglijke lichtvlek die
New York al uren ver in de nachtelijke hemel maakt.
De moderne reiziger beleeft gelukkig doorgaans niets. Hij kan alleen maar ver
tellen van wat hij door het raampje ziet.
En dat is wat wij in de hoop niet te zullen ontaarden in een soort vliegende school
meester' in een paar stukjes voor U zouden willen proberen.
Het koper rode zand van Khaldé, het vlieg
veld van Beiroet, steekt prachtig af tegen
het diepe blauw van de Middellandse Zee;
het is bijna zeven uur en de zon begint net
boven de bergen uit te komen.
Vlak voor Sidon, waar de zilverkleurige
tanks van het Tapline-eindpunt op de heu
vels staan te blinken, draait de oude, tot op
nog wat vitale draden na versleten DC 3
de streek-bus van het Midden-Oosten en
De maan op aarde
Een enkel klein dorpje
vele andere niet-zo-rijke landen-met-grote-
afstanden naar het Oosten, voor de non
stop vlucht naar Bagdad.
Aan onze rechterhand doemt de berg Her-
mon op, waar zelfs in augustus de sneeuw
nog in de dalen ligt. Links passeren we de
uitlopers van twee lange Zuid-Noord berg
ketens, de Libanon en de Antilibanon, die
op 20 a 30 km afstand aan elkander even
wijdig lopen.
Het oude vliegtuig klimt nog steeds en de
remous is zwaar, vooral hier waar zeekli
maat en woestijnklimaat elkaar raken.
Korte tijd later schuift links-vooruit Damas-
12
