Bierbrouwerij Brand moet reorganiseren. Maar liefst veertig procent van de personeelsleden in het Limburgse Wijlre heeft zijn baan verloren. Sinds 2002 begeleidde Elly van der Sanden van de afdeling P&O tientallen medewerkers bij hun gedwongen vertrek. Nu is ze zelf boventallig. Niet niks Geen plaats meer Ze heeft niet veel tijd. Vanmiddag is er in Wijlre een reünie van de oud-werknemers van de stadsbrouwerij De Ridder in Maastricht en Elly van der Sanden wil daar graag bij zijn. In 2003 werd deze brouwerij gesloten, waardoor alle 25 werknemers van De Ridder plotsklaps op straat ston den. Elly kent ze inmiddels allemaal. Als hoofd van de afdeling Personeel en Organisatie bij Brouwerij Brand in Wijlre, begeleidde ze hen de afgelopen jaren persoonlijk bij het vinden van nieuw werk of het kiezen van een oplei ding. De afgelopen twee jaar hield het grootste deel van Elly's werk verband met de reorganisaties van Heineken. Wilde Brand op lange termijn overleven, dan ontkwam het niet aan een ingrijpende reorganisatie. Alleen het primaire productieproces zou blijven bestaan, zoals het brouwen en verpakken. Als hoofd P&O adviseerde ze de directie welke banen daardoor konden verdwijnen. Operators, medewerkers van de afdeling Control, werknemers van de facilitaire dienst: ze moest hen allemaal persoonlijk vertel len dat Brand hen niet meer kon gebruiken. De betrokken medewerkers kregen twaalf (tot 40 jaar), vijftien (tot 50 jaar) of achttien (vanaf 50 jaar) maanden de tijd om zich te heroriënteren. Elly: "Ik begeleidde iedereen persoonlijk. Elke twee weken wilde ik ze zien en weten hoe het met hen ging. Het is niet niks wat hen is overkomen en het vinden van werk in een provincie als Limburg, waar de werkloosheid hoog is, is best moeilijk. Ik ploos alle kranten uit, zat flink achter ze aan. Ik wilde dat deze ver velende periode zo snel mogelijk voor iedereen voorbij was." Werknemers die door alle nieuwe wendingen persoonlijk in de knel kwamen mochten Elly altijd bellen, dag en nacht. "Ik kreeg veel over me heen. Ze voelden zich vaak machteloos. Werken bij Brand had hen altijd een bepaalde status gegeven en die waren ze opeens kwijt." De meeste klachten gingen echter over de manier waarop ze te horen hadden kregen dat ze boventallig waren. "Dat was ook heftig", erkent de P&O'er. In vijf dagen tijd werd iedereen in een persoonlijk gesprek op de hoogte gesteld. "Op de eerste dag, op maandag, kwamen eerst de mensen aan de beurt van wie we wisten dat ze het niet verwacht ten. Dat ging zo de hele week door, tot vrijdag. De mensen die toen op mijn kamer kwamen, kregen goed nieuws. Zij konden blijven." De overigen kregen nog de kans om snel afscheid te nemen van hun collega's, maar moesten vrijwel direct na het gesprek de brouwerij verlaten. Met onder de arm een pakket over hun rechten, opgenomen in het Sociaal Plan. Achteraf gezien begrijpt Elly de boosheid om het abrupte vertrek wel. Toch zou ze het de volgende keer precies weer zo doen. "We hebben bewust voor die strategie geko zen. Daarbij kozen we de kant van de achterblijvers. Zij moesten wel de kans krijgen om de veranderingen tot een succes te maken." Inmiddels is de reorganisatie bij Brand zover doorgevoerd dat ook Elly van der Sanden zelf boventallig is verklaard. Een collega uit Den Bosch gaat haar werk, dat is terugge bracht van veertig uur naar een dag, overnemen. Dat er ook voor haar geen plaats meer is weet ze al sinds ander half jaar. Verschil met de meeste andere werknemers is dat zij niet op stel en sprong op straat stond. Ze ziet het nog steeds als een groot voorrecht. "Ik had in die tijd ook een turbulent privé-leven. Twee zeer nauwe verwanten overleden kort na elkaar. Ik had het niet getrokken als ik in die periode boventallig was geworden", zegt ze nu. Ze kon langer blijven, omdat ze het managementteam duidelijk had gemaakt dat ze nog een belangrijke rol te vervullen had binnen het bedrijf. "Zij zagen ook wel in dat ik nodig was om de mensen persoonlijk te begeleiden." Dat ze nu zelf kan vertrekken vindt ze opvallend genoeg niet erg. "Mijn werk zit. er op. Ik zie bij Brand geen uitda gingen meer." Ze bewandelt hetzelfde traject als de werk nemers die ze zelf begeleidde. Van hun ervaringen heeft ze veel geleerd, zegt ze. "Vanmorgen ontving ik nog een brief van een van hen. Ze is ouder dan ik, maar zag het ontslag toch als een kans om heel iets nieuws te beginnen. Ik denk er eigenlijk net zo over." De briefschrijfster vond een nieuwe baan en schrijft dat ze daar helemaal op haar plek is. Via gesprekken met een persoonlijke coach hoopt ze ook haar droombaan te vinden. Wat ze gaat doen of waar, weet ze nog niet. "Misschien wel heel iets anders. Ik was dit jaar in Brazilië en heb me daar verdiept in edelstenen. Wie weet word ik edelsmid of ga ik zelf nog eens stenen verkopen." Vers van 't Vat, april 2005

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 2005 | | pagina 15