Het leven buiten Heineken
Sylvia Best
Peter Boer
Vorige maand las u in het interview met Ton van der Vlugt, die begeleider was van boventallige
collega's, hoe dat traject in de praktijk vorm krijgt. Deze maand vragen we het twee van hen
zelf. Hoe hebben zij het afscheid van Heineken ervaren en waar zijn ze terechtgekomen?
Hoe is het leven buiten Heineken? Vol onzekerheden natuurlijk, maar ook vol kansen,
blijkt uit gesprekken met Sylvia Best en Peter Boer.
Tekst
Wilma Gertenaar
"Voor mij kwam mijn boventalligheid als een volslagen verras
sing. Ik ben heel precies en een harde werker. Ik heb vier jaar bij
Heineken gewerkt, waarvan het grootste deel bij Administratie
P&O. Het laatste halfjaar was ik 'gedetacheerd' bij het Pensioen
fonds. Als P&O'er moet je tijd aan mensen besteden. De laatste
tijd leek mijn invulling daarvan steeds minder overeen te komen
met wat er van ons werd verwacht. De verzakelijking sloeg toe.
Toen ik onverwachts toch de gevreesde mededeling kreeg,
moest ik dat wel even verwerken. Ik ging het gesprek in en stond
eigenlijk binnen de kortste keren weer buiten met het gevoel of
de vloer onder mijn voeten was weggezakt. Ik heb niet voor het
begeleidingstraject gekozen. Als je je binnen Heineken laat her
plaatsen, houd je de keuze niet aan jezelf. Je kunt bij wijze van
spreken in Bunnik terechtkomen. Voor mij is dat te ver weg.
Bovendien was de kans groot dat ik afscheid moest nemen van
mijn Zoeterwoudse collega's. Daar had ik eigenlijk het meest
moeite mee. Ik hecht me erg aan mensen. Op de afdeling was ik
degene die zich druk maakte om verjaardagen, geboorten en
trouwerijen. Ik zat ook in de personeelsvereniging en werd vier
jaar geleden gevraagd voor de organisatie van het Sint-Nicolaas-
feest. In mijn vrije tijd stortte ik me op de uitnodigingen en
cadeaus voor de bijna 500 kinderen. Een groot feest met veel
glitter en glamour; kinderen vinden dat fantastisch en ikzelf
eigenlijk ook.
Die liefde voor glitter en glamour was ook de basis voor wat ik
nu doe. Ik heb een eigen bedrijf, Sylli Beads (www.syllibeads.nl).
Al toen ik bij Heineken werkte, maakte ik zelf sieraden en gaf
workshops. Toen ik thuis kwam te zitten, kon ik dat veel gerich
ter aanpakken. Ik verzorg ook kinderfeestjes. Glitter Glamour
Girls-party's voor kleine meisjes, waarop ze zelf mogen kiezen
wat voor sieraden ze maken. Ze willen allemaal een prinsesje
zijn en tijdens zo'n feestje zorg ik daarvoor. Dankzij een
toevallige ontmoeting zijn mijn workshops onderdeel van het
cursusaanbod van de nieuwe Volksuniversiteit in mijn woon
plaats Waddinxveen. Dat soort dingen geven me het gevoel dat
het goed is waarmee ik bezig ben. Ik ben positief ingesteld.
Het heeft geen zin bij de pakken neer te zitten, maar dat wil niet
zeggen dat ik er fluitend overheen stap. Ik zal mijn collega's heel
erg missen. Alles heeft een reden en het leven zit vol 'doffe-
ellende-momenten', maar gelukkig ook boordevol 'schitterende'
verrassingen!"
"Het voelt of ik ben geëmigreerd naar een ander land en daar
de regels en gewoonten moet leren kennen. Ik heb vieren
twintig jaar bij Heineken gewerkt, het langst bij Export en
eigenlijk altijd in de automatisering. In al die jaren heb ik me
volledig gericht op waarmee ik bezig was.
Toen ik hoorde dat ik boventallig was, werd ik gedwongen uit te
zoeken wat ik met de rest van mijn leven wilde. Tegelijk moest
ik ook verwerken dat een onderneming waar ik me zo voor heb
ingezet me niet langer nodig had. Voor mijn gevoel was ik
Heineken. Ik koos voor het traject van externe plaatsing. Ik ben
geweldig opgevangen, zorgvuldig en met respect behandeld.
Eerst door P&O, later door het externe bureau dat outplacement
begeleidt. Mijn coach daar stelde bijvoorbeeld voor in de tijd dat
ik zocht iets constructiefs te doen. Ik kwam terecht in het vrij
willigerswerk en vond een schitterend project in Haarlem.
Daar werd met moeilijk lerende jongens een molen en later een
complete wijk gerestaureerd. Ik gaf rekenlessen op de dag dat
ze naar school moesten. Eigenlijk heb ik het leraarschap altijd in
mijn achterhoofd gehad. Daarom heb ik een aantal dagen
snuffelstage gelopen op een middelbare school. Fantastisch,
maar als ik realistisch keek, zaten er ook mindere kanten aan.
Zeven keer per dag de stelling van Pythagoras uitleggen,
ieder jaar opnieuw. En lang niet iedere klas is geïnteresseerd in
wat je vertelt.
Mijn coach zei ook dat ik bij het solliciteren gebruik moest
maken van mijn netwerk. Dat had ik voor mijn gevoel helemaal
niet. Achteraf blijkt dat ik precies de juiste mensen kende.
Een externe collega werkte bij een leuk bedrijf en daar ben ik
eens gaan praten. Zij hadden niet direct mensen nodig, maar ze
zouden het laten weten als ze iets tegenkwamen.
Na enige tijd kreeg ik een briefje: er was een vacature ontstaan
bij de regionale milieudienst. Toen ging het heel snel. In het
sollicitatiegesprek klikte het meteen. Binnen de kortste keren
vroeg men mij of ik het papierwerk wilde regelen. Ik kon direct
beginnen.
Al met al was de periode als boventallige bij Heineken geen
leuke tijd. Het is een tijd vol onzekerheid en twijfel. Ik hoop nu
mijn weg weer te hebben gevonden."
Heineken
mimi» i'n.^ I
