De koffieautomaat zegt niks terug, hoor!
Zo, nu wil ik wel eens mijn zegje doen na 25 jaar trouwe dienst. Ik weet nog goed dat ik binnenkwam
voor mijn sollicitatiegesprek. Dat verliep goed, want kort daarna kreeg ik te horen dat ik was
aangenomen. De werktijden begonnen bij Heineken om 07.15 uur. Best vroeg, want ik was namelijk
gewend om 09.00 uur te beginnen. Dus dat was even wennen.
Koffer
Vooruit
25
Trouwens...
We hadden in die tijd zo'n negen serveersters lopen. Iedereen
schonk koffie op een eigen afdeling. De laatste afdeling was nog
niet klaar en moest nog ingericht worden voor de mensen die
daar gingen zitten. Toen dat was gebeurd, bleek deze afdeling
mijn werkterrein. Vleugel vier op de vierde etage. Ik was daar
erg blij mee. Ik liep 's morgens twee koffierondes en 's middags
een bier-, (toen nog wel), thee-
en frisronde. Heel gezellig was
dat. Ik noem het altijd maar die
goeie ouwe tijd. Ik heb toen de
grootste lol gehad met de
mensen op vleugel vier.
Er werd nog wel eens geroepen
over de afdeling: 'Waar blijft de
koffie!' Nou, dan wisten ze het
wel want dan stond ik weer
eens te kletsen bij die of die.
Ja, dan kwam de koffie wel eens
wat later. Maar dat vond
niemand erg, hoor. De mensen
vonden het maar wat gezellig,
een koffiejuffrouw.
Zo heb ik natuurlijk ook wel de nodige dingen meegemaakt.
Ik vergeet nooit meer dat ik 's middags kamer 4.1.00 binnen
kwam zetten. Het zat er helemaal vol met OR-mensen. Ik had een
blad vol met flesjes en glazen op mijn plateau. Ik wilde gaan
uitserveren. Helaas had ik die ene koffer tussen twee mensen
niet gezien. Ik struikel en val voorover met een plateau vol over
de tafel. De ravage was niet te overzien. Alle papieren nat en
glasscherven op de tafel. In eerste instantie schrok ik me
wezenloos en werd ik voor mijn gevoel lijkbleek. Iedereen was
stil totdat iemand begon te lachen en zei: 'Laten we de
vergadering maar even schorsen en alles opruimen.' Toen was
het ijs gebroken en was ik een beetje van de schrik bekomen.
Achteraf moest ik er eigenlijk wel vreselijk om lachen.
Kan gebeuren, hè. We maken allemaal wel eens fouten. Zo heb ik
nog iets wat ik van mijn leven niet meer vergeet. Ik had ooit eens
een gekke bui. De telefoon ging in mijn pantry en ik nam heel
spontaan op. 'Met het liefste meisje van Heineken', schoot eruit
voordat ik besefte wat ik zei. Nou, dat heb ik geweten ook.
Aan de andere kant van de lijn kwam een heel nette stem die
sprak: 'Met Strobos...' (de toenmalige directeur).
Ik schrok me helemaal een
ongeluk. Het was alsof het uit
mijn tenen kwam, ik stond echt
te trillen. Hij vervolgde:
'Spreekt u uzelf altijd zo aan?'
Nou, ik weet niet meer precies
wat ik gezegd heb. Het was
alsof de grond onder mijn
voeten wegzakte. Maar wat ik
niet wist, was dat het meneer
Strobos helemaal niet was.
Ik werd in de maling genomen
door de man van mijn collega.
Die heeft zich slap gelachen.
Nou, dat zijn toch leuke dingen
die je dan meemaakt. Ik zou
wel een boek kunnen schrijven
zo langzamerhand.
Toen kwam de tijd dat de koffierondes gingen verdwijnen.
Dat vonden de mensen helemaal niet leuk, want daarvoor in de
plaats kwam de koffieautomaat. Die zegt niks terug, hoor! Nu zijn
de mensen het wel zo langzaamaan gewend om zelf de koffie te
gaan halen, maar toch. Het is nu jaren later en nog hoor ik af en
toe: 'Wat was het gezellig toen.' Maar ja, die tijden zijn geweest.
Ze zeggen datje vooruit moet kijken. Dat doen we dan maar.
We beleven nu onzekere tijden bij Heineken, zeker nu we te
horen hebben gekregen dat ze denken aan uitbesteden.
Gelukkig kunnen ze me die leuke tijd niet meer afnemen.
Yvonne Marijt, koffiedame
Trouwens..., het is hoog tijd dat u als lezer kunt reageren op
dingen die in Vers van 't Vat staan of dat u een eigen bijdrage
stuurt. Vandaar deze nieuwe plek onder de naam
'Trouwens...'. Als eerste bijdrage hebben we een bijzonder
stuk gekregen van Yvonne Marijt. Zij werkt sinds 25 jaar bij
Heineken in Zoeterwoude als koffiedame. Na al die jaren had
zij de behoefte haar herinneringen op papier te zetten,
ook gezien de onzekere periode die Catering nu doormaakt.
Wilt u ook uw hart luchten, reageren op eerdere stukken in
Vers van 't Vat of iets anders melden dat met Heineken te
maken heeft? Dat kan vanaf nu. De redactie behoudt zich wel
het recht voor in overleg uw bijdrage in te korten,
te weigeren of hoor- en wederhoor toe te passen.
Ons post- en e-mailadres vindt u op pagina 2.
Vers van 't Vat, december 2003