Houdt de vakbond in de toekomst zijn
bestaansrecht?
Loopje tegen problemen aan?
schip keert. De wal zijn in dit geval de bedrijfseconomische
wetten. De nieuwe afspraken hebben een negatieve bijklank.
Maar wat moet je als je van platina komt. Dan kun je wel voor
goud gaan, maar het is altijd minder. Ook hierbij heb je als
werkgever de verplichting om uit te leggen waarom.
We worden daarbij geholpen door de actualiteit. Iedereen die
de krant leest, ziet wat er gebeurt."
"]a. Dat is namelijk niet zozeer afhankelijk van het aantal leden
als wel van de maatschappelijke acceptatie. We houden altijd
behoefte aan een partij met genoeg gewicht om afspraken mee
te maken. Ik geloof in sterke sociale partners, in een gezonde
'balance of power'. Zonder hen sowieso geen verandering.
Je kunt dat niet met zesduizend individuen regelen.
Die individuen hebben daar ook geen behoefte aan. Ook zij die
niet zijn aangesloten bij een vakbond, vinden het plezierig dat
het op deze manier wordt geregeld. Zij willen ook niet iedere
twee jaar voor hun eigen hachie vechten."
"Ja, natuurlijk. Wie verandering predikt, ontmoet zijn vijanden.
Mijn probleem is dat ik vaak te snel wil. Ik loop dan tegen
mezelf aan. Als ik terugkijk op dit jaar, heb ik het gevoel dat we
een heleboel hebben losgemaakt en gezaaid. Ik denk dat,
mits we die punten goed en betrouwbaar behandelen,
veel ervan in 2003 en 2004 beklijven. Er zit veel bij waarover
medewerkers, vakbonden en ondernemingsraden zich in het
verleden hebben beklaagd. Modernisering Sociaal Beleid
begon een aantal jaar geleden met onderzoeken. Een aantal
intenties die toen zijn uitgesproken over openheid en
dergelijke, zijn we nu aan het vormgeven. We nemen de
consequenties ervan. Spannend dus."
Vers van 't Vat, januari 2003 23
