Afscheid van
Het stadsgewoel vormt de achtergrondmuziek bij het bekende beeld van Stadsbrouwerij De Ridder
aan de Maas in Maastricht. De neonreclame voor Ridder Bier, die boven de daken uittorent, is al van
ver zichtbaar. Een vertrouwd beeld in de Maastrichtse skyline.
Mien ketelkes
'-A'f-i1
De Ridder
Tekst Arno Verbaas
De zware eikenhouten voordeur van de brouwerij zwaait
uitnodigend open. Het rumoer van de stad maakt plaats voor
de altijd aanwezige gons die hoort bij een brouwerij.
Voetstappen weerklinken en sterven weg tegen de hoge muren
en plafonds, '"t Is toch verdorie zonde dat dit verdwijnt",
zucht brouwer Carel Heister, terwijl hij om zich heen kijkt.
Het is het gevoel dat alle vierentwintig medewerkers hebben,
sinds ze hoorden dat hun brouwerij begin dit jaar de deuren
sluit. Maar dat is het niet alleen. Monique van Atteveld, analiste
op het kleine laboratorium dat de brouwerij rijk is, verwoordt
hun onmacht: "We voelen ons door Heineken in de steek
gelaten. Onze brouwerij moet dicht omdat we te weinig
productie zouden draaien en omdat er logistieke problemen
kunnen ontstaan. Argumenten die tot voor kort niet golden,
maar nu ineens worden aangevoerd." Carel is het met haar
Monique van Atteveld, Carel Heister en Gerlach Starmans
eens: "We hebben de sluiting op onze klompen aangevoeld.
In de zomer van 2001 haalde Heineken al productie bij ons weg
en daar hebben we niets voor teruggekregen, terwijl we
gemakkelijk veel meer volume aankunnen. Dat steekt."
Monique vervolgt: "Wij kunnen hier prima speciaalbieren
brouwen. Maar nee, Heineken gooit alles op de grote pilsener-
merken. Volume, daar draait het om. Dan houdt het voor ons
op." Carel vindt het anderzijds wel een voordeel dat de
Stadsbrouwerij bij Heineken hoort: "Er ligt een behoorlijk
sociaal plan en wij krijgen hulp en voldoende tijd bij het
zoeken naar een andere baan. Dat zie je niet overal."
Frustratie en onmacht aan de ene kant, berusting aan de
andere. Die twee tegenpolen strijden om voorrang.
"We hebben de laatste maanden in onzekerheid geleefd",
vertelt Gerlach Starmans. Hij omschrijft zichzelf als 'algemeen
reserve', maar houdt zich toch het meest bezig met filtratie.
"Toen we uiteindelijk hoorden dat de productie per 1 februari
stopt, waren we natuurlijk boos en teleurgesteld. Aan de
andere kant ging er ook een golf van opluchting door ons heen.
Eindelijk was duidelijk wat er zou gebeuren, hoe rot dat ook is."
Carel wijst op een artikel in een regionale krant. 'Het blieve
toch mien ketelkes', staat er in onvervalst Limburgs boven.
En zo is het. De roodkoperen ketels in het brouwhuis, die zo
prachtig contrasteren met de oude groene tegeltjes op de
muren, dat zijn de zijne. De helderbier- en gisttanks van
roestvast staal flankeren Gerlach al jarenlang. En de
reageerbuisjes en erlenmeyers zijn voor Monique net zo eigen
als de potten en pannen thuis. "De vergelijking met een grote
familie is zo gek nog niet", zegt ze. "Iedereen hier heeft zijn
eigen stukje brouwerij opgebouwd en heeft daarnaast hart
voor wat er verder allemaal gebeurt."
Het familiegevoel delen ze in voor- en tegenspoed. "De klap is
harder aangekomen dan ik had verwacht", geeft Carel toe.
"Je hoopt toch altijd dat de beslissing gunstig uitvalt.
Eigenlijk tegen beter weten in. Want we wisten in feite allang
wat er zou gebeuren. Voor mij is nu de lol eraf. En dat is zo
beroerd."
Stadsbrouwerij De Ridder is per 1 maart 2002 al gestopt met
het brouwen van Ridder Pils, Bock en Oud Bruin. De productie
van Maltezer is per 1 januari dit jaar gestaakt. De populaire
Wieckse Witte wordt inmiddels gebrouwen in de brouwerij in
Den Bosch, terwijl Vos is ondergebracht bij Brand in Wijlre.
j 18
Heineken
Nederlands Beheer
