Eind november kreeg ik wederom een dikke envelop van onze werkgever in de bus met ditmaal I een nulnummer van Vers van 't Vat in een mogelüke nieuwe stijl. Of ik via de bijgevoegde enquête wilde aangeven wat ik van deze opzet vond, qua papier, lettertype, formaat, verdeling foto's en tekst en zo wat meer. Maar helemaal niets over de inhoud. Wat mij betreft zou dat een betere vraag zijn, want de laatste jaren verdwijnt bij mij Vers van 't Vat opvallend snel in de oud-papierdoos. Het hele blad is één groot jubelverhaal van succesvolle projecten en producten die door allerlei hardwerkende collega's breed lachend worden beschreven en aangeprezen. Koudwatervrees Heineken Het gaat weer goed! écht Tekst Henk Arens, opleidingsfunctionaris Brouwerij Zoeterwoude Laat ik eerst één ding goed hooghouden, we hebben bij Heineken voldoende reden om te lachen en trots te zijn. Het gaat het bedrijf, en daarmee ons, echt goed. Maar gaat dan daarmee echt alles goed in ons bedrijf? Ik lees in Vers van 't Vat helemaal niets over de valkuilen en beren op de weg waar we bij tijd en wijle allemaal wel eens in gaan staan c.q. tegenaan lopen. Dat is gek; willen we daar dan helemaal niet over praten? Mogen we daar niet over schrijven in ons personeelsblad, zodat onze collega's hiervan iets kunnen leren en niet dezelfde fout gaan maken? Ik heb over die verhalen in Vers van 't Vat wel eens met collega's gesproken en het was hen ook opgevallen. Vaak wordt het gesprek dan lachend en schouderophalend afgedaan. Willen we dat een personeelsblad écht gelezen, begrepen of geaccepteerd wordt? En natuurlijk. Of is het blad alleen maar geschreven voor en door positivo's, die met gehard stalen oogkleppen doordenderen? Ooit heb ik een aantal jaren binnen PR gewerkt en daar leefde een soort koudwatervrees voor kritische berichtgeving, want: "dat nieuws ligt zo op straat!" Ja, en? Willen we dan een ongeloofwaardig beeld naar buiten brengen dat bij ons alles perfect is? Natuurlijk hoefje geen namen te noemen, schuldigen aan te wijzen of de zwartepiet door te spelen. We hebben gegokt, verloren, gezweet, gevloekt, geprobeerd, maar uiteindelijk is het toch gelukt. Ja, we zijn af en toe net mensen. Bij elk normaal bedrijf zal het zo gaan en Nederlands Beheer waarschijnlijk hebben die ook een personeelsblad waarin dit soort verschrikkelijke, afgrijselijke en ijzingwekkende dingen niet mogen worden gezegd en helemaal niet mogen worden geschreven; want dan ligt het zo op straat! Maar goed, terug naar het onderzoek van de nieuwe Vers van 't Vat. Ik heb die enquête niet ingevuld. Het interesseert mij namelijk helemaal niets welk exotisch lettertype gebruikt is of op welk exotisch papier het gedrukt is, welk formaat het heeft en of er nu meer of minder foto's in moeten. Ik wil een blad van mensen die soms hele goede dingen doen en soms fouten maken. Mensen zoals u en ik, want ik maak ook fouten (sorry chef) en daar wil ik met mijn collega's of opdrachtgevers over praten om het de volgende keer beter te doen. Wanneer een collega van een andere vestiging daarin is geïnteresseerd, vertel ik het hem ook. Het is ook helemaal geen probleem als daarover wordt geschreven in ons eigen personeelsblad, want dan maken meer mensen hopelijk minder fouten. Maar goed, als u het nu toch al hebt opgebracht om tot hier door te lezen; hoe denkt u daarover als actief medewerker, gepensioneerde of geïnteresseerde meelezer? Vindt u ook dat het blad inhoudelijk moet veranderen, dat daarin best eens een kritisch stuk mag staan of een stuk met een minder positieve inslag? Laat het de redactie weten, ga de dialoog aan of reageer eens naar mij toe. Want als het blad niet verandert, dan hoef ik het eigenlijk niet te lezen. Dan weet ik het namelijk al, het gaat weer goed!

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 2002 | | pagina 12