Eind november kreeg ik wederom een dikke
envelop van onze werkgever in de bus met ditmaal
I een nulnummer van Vers van 't Vat in een
mogelüke nieuwe stijl. Of ik via de bijgevoegde
enquête wilde aangeven wat ik van deze opzet
vond, qua papier, lettertype, formaat, verdeling
foto's en tekst en zo wat meer. Maar helemaal niets
over de inhoud. Wat mij betreft zou dat een betere
vraag zijn, want de laatste jaren verdwijnt bij mij
Vers van 't Vat opvallend snel in de oud-papierdoos.
Het hele blad is één groot jubelverhaal van
succesvolle projecten en producten die door
allerlei hardwerkende collega's breed lachend
worden beschreven en aangeprezen.
Koudwatervrees
Heineken
Het gaat weer goed!
écht
Tekst Henk Arens,
opleidingsfunctionaris Brouwerij
Zoeterwoude
Laat ik eerst één ding goed hooghouden, we hebben bij
Heineken voldoende reden om te lachen en trots te zijn. Het
gaat het bedrijf, en daarmee ons, echt goed. Maar gaat dan
daarmee echt alles goed in ons bedrijf?
Ik lees in Vers van 't Vat helemaal niets over de valkuilen en
beren op de weg waar we bij tijd en wijle allemaal wel eens in
gaan staan c.q. tegenaan lopen. Dat is gek; willen we daar dan
helemaal niet over praten? Mogen we daar niet over schrijven
in ons personeelsblad, zodat onze collega's hiervan iets
kunnen leren en niet dezelfde fout gaan maken? Ik heb over
die verhalen in Vers van 't Vat wel eens met collega's
gesproken en het was hen ook opgevallen. Vaak wordt het
gesprek dan lachend en schouderophalend afgedaan.
Willen we dat een personeelsblad écht gelezen, begrepen of
geaccepteerd wordt? En natuurlijk. Of is het blad alleen maar
geschreven voor en door positivo's, die met gehard stalen
oogkleppen doordenderen?
Ooit heb ik een aantal jaren binnen PR gewerkt en daar leefde
een soort koudwatervrees voor kritische berichtgeving, want:
"dat nieuws ligt zo op straat!" Ja, en? Willen we dan een
ongeloofwaardig beeld naar buiten brengen dat bij ons alles
perfect is? Natuurlijk hoefje geen namen te noemen,
schuldigen aan te wijzen of de zwartepiet door te spelen. We
hebben gegokt, verloren, gezweet, gevloekt, geprobeerd,
maar uiteindelijk is het toch gelukt. Ja, we zijn af en toe net
mensen. Bij elk normaal bedrijf zal het zo gaan en
Nederlands Beheer
waarschijnlijk hebben die ook een personeelsblad waarin dit
soort verschrikkelijke, afgrijselijke en ijzingwekkende dingen
niet mogen worden gezegd en helemaal niet mogen worden
geschreven; want dan ligt het zo op straat!
Maar goed, terug naar het onderzoek van de nieuwe Vers van
't Vat. Ik heb die enquête niet ingevuld. Het interesseert mij
namelijk helemaal niets welk exotisch lettertype gebruikt is of
op welk exotisch papier het gedrukt is, welk formaat het heeft
en of er nu meer of minder foto's in moeten. Ik wil een blad
van mensen die soms hele goede dingen doen en soms fouten
maken. Mensen zoals u en ik, want ik maak ook fouten (sorry
chef) en daar wil ik met mijn collega's of opdrachtgevers over
praten om het de volgende keer beter te doen. Wanneer een
collega van een andere vestiging daarin is geïnteresseerd,
vertel ik het hem ook. Het is ook helemaal geen probleem als
daarover wordt geschreven in ons eigen personeelsblad, want
dan maken meer mensen hopelijk minder fouten. Maar goed,
als u het nu toch al hebt opgebracht om tot hier door te lezen;
hoe denkt u daarover als actief medewerker, gepensioneerde
of geïnteresseerde meelezer? Vindt u ook dat het blad
inhoudelijk moet veranderen, dat daarin best eens een kritisch
stuk mag staan of een stuk met een minder positieve inslag?
Laat het de redactie weten, ga de dialoog aan of reageer eens
naar mij toe. Want als het blad niet verandert, dan hoef ik het
eigenlijk niet te lezen. Dan weet ik het namelijk al, het gaat
weer goed!