Het interview begint (uiteraard) op de plek waar
het verleden nog zichtbaar is: de ontvangst
ruimte van het overigens verder gloednieuwe
kantoor van Heineken Brouwerijen Midden-
Brabant (achter het kantoor in Den Bosch).
Daar heeft Marinus van Dorst (36) een, zoals
hij het zelf noemt, nostalgisch hoekje ingericht:
bruine zitstoelen, een oude klok, een kachel
onder een schoorsteenmantel, met aan de
muur een groot portret van vader Ad en diverse
documenten uit de oude doos.
"Die zijn nog van mijn opa. Daarop staat onder
meer de overdracht van het café dat hij in
1938 in het Brabantse Schaijk is begonnen.
Mijn opa verkocht daar Amstel bier. Tijdens de
oorlog schakelde hij over op Heineken. Dat had
overigens een praktische reden: de Amstel-
agent had niet genoeg rantsoen om in ons dorp
Schaijk te komen. De Heineken-agent wel. En
het is sinds die tijd Heineken gebleven. Mijn va
der is in 1961 een drankenhandel begonnen
onder de naam Van Dorst. Toen er een groter
pand werd gezocht, werd deze samengevoegd
met de Bossche drankenhandels Olderaan en
Liebrand en kwam het geheel onder de
Heineken-vlag. Veel van onze klanten herinne
ren zich die tijd nog goed. Daarom leek het mij
goed om de documenten van vroeger hier op te
hangen. Bovendien ben ik zelf enorm trots op
deze historie. Net zoals ik er trots op ben dat
we nu bij Heineken horen."
Je hebt het vak ook echt geleerd in het familie
bedrijf...
"Mijn vader werkte er, mijn moeder...ook mijn
broer. Hoewel hij later een heel andere richting
is opgegaan. We hadden al jong door dat klan
ten belangrijk zijn: ik herinner me dat het bad
water waarin mijn broer en ik zaten al koud was
geworden, omdat mijn ouders nog enkele klan
ten moesten helpen en daardoor vergeten wa
ren ons eruit te halen. Maar ook dat er op zon
dag dikwijls fusten moesten worden wegge
bracht. Ik ging dan steevast mee. Overigens
was ik nog maar vijf jaar oud toen ik al in de
emballage meehielp. Later werkte ik in het ma
gazijn, was ik bijrijder, chauffeur, verkooptelefo
nist, maakte ik de facturen en werkte ik als ver
tegenwoordiger. Kortom, op mijn zestiende had
ik er al heel wat functies opzitten. Vandaar dat
ik ook weieens gekscherend zeg dat ik al dertig
jaar bij Heineken werk. Die werkervaring heeft
overigens in mijn huidige functie heel veel voor
delen: ik weet wat een chauffeur meemaakt, of
iemand die in het Magazijn werkt. Je zult mij
dan ook vaak met die mensen contact zien
hebben. Ook in Wijlre, waar ik drie dagen in de
week kantoor houd (de overige twee dagen ben
ik in Den Bosch of 'en route'). Het leuke van
Den Bosch is dat ik veel mensen van vroeger
ken. Op de administratie werkt mijn vroegere
oppas en in het Magazijn en in de Expeditie zijn
er nog verschillende medewerkers die ik al mijn
hele leven ken. Het geeft een band."
Toch was je ook degene die uiteindelijk het opgaan
in Heineken Brouwerijen Midden-Brabant hebt
begeleid. Was dat niet moeilijk
"Nee. Ik vond dat als iemand het moest doen,
ik de aangewezen persoon daarvoor zou zijn.
Het was ook een puur emotionele wens van mij
dat als mijn vader zou stoppen - hij is onlangs
met de VUT gegaan en was de laatste bedrijfs
leider van Van Dorst-Liebrand-Olderaan - ik
hier unitmanager zou worden. Ik had de jaren
daarvoor al veel ervaring opgedaan in verande
ringen: ik heb onder meer gewerkt bij
Rotterdam Havenstad, waar ik de verhuizing
van de drankenhandel heb meegemaakt, ik ben
in het Friese Grou en in Noord-Holland,
Alkmaar geweest. Overal waar ik kwam, volgde
ik mensen op die vele jaren bij Heineken had
den gewerkt. Dat was leerzaam - zij hadden ve
le jaren ervaring -, maar dit gaf mij ook de
kans om veranderingen door te voeren. Ik ben
wat dat betreft een echte 'turn around' ma
nager. Voel me daarin ook thuis. Heineken weet
dat, want ik heb op dat gebied alle kansen ge
kregen. Maar nooit zonder oog voor de mensen
