s
HET PORTRET
"Ik ben ook niet zo'n geweldige
organiser. Ik ben meer een improviser.'
14
s
a
Vervolg van pagina 13
Hoe belangrijk is de horeca voor een bedrijf
als Heineken Brouwerijen in binnen- en
buitenland?
"Met grote nadruk op elke lettergreep. Es-sen-
ti-eel. Wanneer je een bier niet in zoveel mo
gelijk horecaondernemingen kunt krijgen en
wanneer je als merk niet zichtbaar bent, dan
is dat niet goed. Ik zou de productie van een
merk niet graag alleen op de winkelverkoop
willen baseren, dat kan niet. Je hebt minimaal
een percentage nodig van de horeca om uitge
zocht te worden. En om thuis verkocht te worden.
De horeca heeft bij mij een speciale plek in
het hart hoewel ik zelf geen echte kroegenman
ben. Ik vind veel mensen om me heen nu een
maal niet zo leuk. Ik ben een man die leest."
En juist u staat bekend als een fervent café
bezoeker.
"Op den duur komen er zoveel verhalen over je
in omloop dat je ze bijna zelf gaat geloven.
Nee, daar kun je toch niet aan beginnen in dit
vak. Als ik ga, dan ga ik omdat het er gezellig is.
Ik ga wel eens naar een horecagelegenheid,
waarvan ik de naam niet zal noemen, en daar
komen de meest vreemde mensen bij elkaar.
Dat vind ik leuk. Kijken, observeren. Ik ga er
naar toe voor de input die ik krijg en om te
luisteren. Je kunt een hoop horen in de horeca.
Maar als u probeert te zeggen: "Ben ik zoals
de mensen denken dat ik ben?" Dan zou ik zelf
willen zeggen dat ik helemaal niet zo ben."
Hoe bent u dan?
Kijkt schalks onder zijn wenkbrauwen vandaan.
"Schattig. En gewoon. Werkelijk. Kijk, ik ben net
als ieder ander: echtgenoot, vader en grootvader
van vijf kleinkinderen. Ze zijn overigens prachtig
en beeldschoon. Dat hebben ze van hun groot
moeder. Ze lijken op haar."
Stel, er is in de hele wereld geen druppel bier
meer te krijgen. Wat zou u dan drinken?
"Ik zou gewoon doorgaan met het drinken van
mijn eigen merk whisky. Eén per dag. Ik drink
niet zoveel. Teveel gezien."
Drinkt u weieens bier van een concurrent?
"Jawel. Vooral in het buitenland. Ik heb een
Amerikaanse vrouw en als we reizen dan proeven
we andere merken. Vervolgens kijken we elkaar
blij aan en zeggen: "Laten we vooral zo door
gaan." Met andere woorden, ons bier is het
beste bier. Ik ben er trots op. De smaak, maar
ook de impact van ons merk."
Zou het u lukken om bij een blinde smaak
test uw eigen biermerk te herkennen?
"Ik kom een heel eind. Ik heb dat vroeger
moeten doen in Rotterdam. Op de zaterdag
middagen, God-betert-het, in mijn opleiding
tot vertegenwoordiger. Bier proeven. Sippen
en uitspugen in donkere kamers met schraal
licht. Dan leer je proeven, dat verzeker ik u. Je
leert afwijkingen proeven. Wanneer het bier
een verkeerde smaak heeft en wat er fout aan
kan zijn. Je proeft dus niet of het lekker is
want dat is gebonden aan smaak. Ik heb een
jaar of twintig geleden samen met de heer
Coebergh een blind fault-test-gedaan. Van
jenevers, wodka's en gin. Ik heb ze allemaal
uit elkaar gehaald. Er zijn geen twee dranken
gelijk. Zo elimineer je."
Waar komt de kleur groen vandaan?
"Daar is over nagedacht. Groen betekent veilig
heid. Ik weet ook tot in detail wat er op het etiket
staat. Tot op de millimeter. Groen is safe en
dat is enorm belangrijk. Trouwens, een bier
met een blauw etiket zal nooit lukken. Je kunt
immers beter op een grasmat de lucht in gaan
dan op een paars tapijt."
Nog even over uw hobby's. U heeft er talrijke.
"Heel veel hobby's en geen tijd. Architectuur,
schilderijen, fotografie, muziek en vooral lezen.
Ik lees alles wat voor mijn neus komt. Maar de
tijd die ik eraan kan besteden, houdt niet
over. Het is hollen. Een paar lichamen meer
hebben, zou prettig zijn. En ze uitsturen: ga jij
nou vanavond dat maar doen."
Hoe brengt u tegenwoordig de dag door?
Grinnikend. "Zoals u weet, ben ik officieel
gepensioneerd. De mens is geheel vermoeid,
zeggen ze dan. De post, lezen, lezen, lezen.
Dan geleidelijk onder de douche, scheren en
nog wat meer. Aankleden en naar kantoor. Ik
kom naar Amsterdam voor het broodje en dan
de middag hier in mijn privé-kantoor in het
Pentagon. Maar niet meer de hele dag. Dat
kan ook niet meer. Dat kan ik fysiek niet meer
aan. Helaas."
Nog iets aan sport?
"Oh bah. Je moest toch vroeger altijd. Je moest
altijd sporten. Als jongetje van rijke familie
moest je skiën. Er werd je toch nooit iets ge
vraagd. Skiën vond ik geen bal aan en ik heb
het jaren gedaan. Ik heb er zelfs nog eens een
prijs mee gewonnen. Niet zo moelijk, hoor. Je
maakt je een beetje klein en gaan. Maar echt
leuk? Nee. Hockeyen? Bah. Daar was ik overi
gens niet goed in. Fietsen is ook niet leuk. Ik
heb niet anders gedaan toen ik op de HBS zat.
Dan moest je de meisjes thuis brengen. Ik
woonde in Overveen bij een leraar in huis. Ik zat
op het Kennemer Lyceum in Haarlem. Dan van
Haarlem, Overveen en via Zandvoort terug om
vriendinnetjes af te leveren. Dat waren enden."
Wanneer kunnen wij uw memoires verwachten?
Nooit. Nu niet en in de toekomst niet.
Autobiografieën staan immers vol met leugens.
Denkt u nou werkelijk dat iemand al zijn zwak
heden, onhebbelijkheden en gemaakte fouten
op papier gaat zetten? En als je alles watje goed
hebt gedaan gaat verwoorden, is dat ordinair.
Het is toch maar zelden dat iemand in alle
eerlijkheid zal zeggen: en zo is het bedoeld.
Laat mij maar lezen. Ik houd van taal. Heb
daar gevoel voor. En ik sterf van de ellende
wanneer ik verkeerd geformuleerde zinnen
hoor. Doet pijn. Weet u wat erg is? De weer
berichten. Die mensen moeten wel zo'n rare
opleiding hebben gehad. Ze hakken hun zinnen
in stukken op de daarvoor niet geschikte
momenten. Iedere avond weer. Het is niet te
geloven. In het begin dacht ik: dat doen ze
expres. Ga maar eens heel goed luisteren. Het
is dodelijk. Je zit stomverbaasd te luisteren.
Let maar eens op. Ik wil daar nog eens een
persiflage op maken."
Anne-Mieke Schutten, redactie Het Bierblad