EKEN AMüIh
MAAR PARIJS
VOOR
'T GOEDE DOEL
l :.h
AMSTEL: actiuitAitpn
/aliteitsbier
ki u
r"
RoPaRun-team
Heineken Brouwerijen
Rotterdam
elf was hij altijd al een fanatiek loper en inmiddels heeft hij ook al zijn collega's
aangestoken: Cok de Bruin is commercieel assistent bij Heineken Brouwerijen
.chielanden én initiator van deelname aan de RoPaRun. Voor de eerste keer orga-
ïiseert hij binnen Heineken de non-stop estafetteloop van Rotterdam naar Parijs,
lie op 12 mei plaatsvindt. Samen met Dick de Waard, evenementenmanager bij het
ewest Zuid-west Nederland, is hij druk bezig met de voorbereidingen van deze
ace. Een project van een halfjaar, maar dat heeft hij er voor over.
Ik heb negen jaar lang intensief
hardgelopen. En erg fanatiek ook.
In het loopcircuit hoorde ik wel eens
wat over de RoPaRun; een estafette
loop voor teminale kankerpatiëntjes
in het Sophia kinderziekenhuis en de
Daniël den Hoed-kliniek. Toen ik door
mijn reuma zelf in die kliniek terecht
kwam, begon het idee om mee te
doen met de Run pas te leven. Ik werd
daar geconfronteerd met terminale
kankerpatiënten en besloot wat voor
ze te gaan doen. Ik benaderde daar
wat mensen over de race en zo is het
balletje eigenlijk gaan rollen."
Toen Cok de Bruin anderhalf jaar
geleden bij Heineken kwam werken,
besloot hij ook daar het initiatief te
nemen voor het meedoen aan de
RoPaRun. "Het leek me leuk om een
team samen te stellen uit medewer
kers van Heineken brouwerijen
Schielanden en Holland-Zuid. Ik heb
via een brief medewerkers hiervoor
opgeroepen en heb acht van hen zo
enthousiast gekregen om te gaan
lopen. Zij zullen in groepjes van vier
elkaar gedurende het traject om de
drie kilometer afwisselen."
GEWELDIGE BELEVENIS
Zelf heeft Cok de race drie keer mee
mogen lopen, een ervaring die hij niet
snel vergeet. "Het is een geweldige
belevenis", vertelt hij. "De start op de
Coolsingel is één groot feest en zo gaat
het eigenlijk de hele Run door. Er
doen zo'n 110 teams mee, maar je
voelt je net een grote familie. En je
hebt allemaal hetzelfde doel voor
ogen: zoveel mogelijk geld binnen
halen."
Cok kan door reuma deze keer zelf
niet meer meelopen. Vandaar dat hij
nu de RoPaRun begeleidt. "Er komt
een hoop kijken bij zo'n loop, hoor!.
Naast de acht lopers, hebben we nog
een heleboel andere mensen, zo'n
twintig in totaal. Zij regelen sponsors,
transport, voedsel, noem maar op.
Daarnaast heeft elke loper twee fiet
sers nodig, een voor hem en een ach
ter hem. De voorste heeft de routebe
schrijving en beiden zorgen ze voor de
veiligheid van de loper in verband met
het verkeer."
TBAIIMIHIGSSCHEMA'S
Een hoop voorbereiding dus, maar
ook een zware opgaaf voor de lopers.
Binnen twee dagen van Rotterdam
naar Parijs lopen is niet niks. "Inder-
daad, vandaar dat ik trainingssche
ma's heb gemaakt, zodat de lopers
hun conditie kunnen opbouwen",
vertelt Cok. "De lopers die meedoen
zijn allemaal amateurs. Elke maandag
na het werk komen ze samen om te
trainen. Dat houdt in dat ze duurtrai-
ningen krijgen en elke week bouwen
we daar een versnelling in. Daarnaast
trainen de lopers ook nog eens twee
keer per week zelf."
Maar het draait niet alleen om condi
tie bij een evenement als de RoPaRun.
Ook de sfeer in het team is van groot
belang. "Je moet toch 48 uur met
elkaar doorbrengen. Een loper krijgt
weinig rust en dan wordt het wel eens
moeilijk elkaar te accepteren. Vooral
de gezamenlijke trainingen zijn daar
om belangrijk. Tijdens die oefeningen
leer je elkaar beter kennen en moetje
veel met elkaar praten, zodat je het
ook tijdens de grote dag met elkaar
uithoudt. Want van je team moet je
het hebben, elkaar motiveren en sti
muleren is absoluut belangrijk om het
vol te houden."
VOLDOENING
Cok haalt veel voldoening uit de orga
nisatie en begeleiding van de race.
"Dat ik zelf niet meer meeloop heb ik
geaccepteerd. Dat moet ook wel. Waar
ik het niettemin allemaal voor doe?
Voor de projecten voornamelijk. Vorig
jaar hebben we zo'n 2,4 miljoen gul
den opgehaald. Da's niet niks. Dat geld
is gebruikt voor een vleugel in het
kankerinstituut en er zijn ook 5 bun
galows van gebouwd. Daar kunnen
terminale patiënten hun laatste dagen
in een huiselijke omgeving doorbren
gen met hun dierbaren. En ook het
Sophia kinderziekenhuis heeft het
geld hard nodig. Vooral als je zelf kin
deren hebt, zoals ik, realiseer je je dat."
19
I' U1SWV
t nsv\\
