nadat ze de stad hadden verlaten en
eenmaal op de grote weg moest de
bakker vaart minderen toen een stor
machtige wind de sneeuw in vlagen
tegen de voorruit joeg.
De vicaris tuurde angstig door de
beslagen voorruit en bekeek in het
flauwe, gelige schijnsel van een bijna
lege zaklantaarn op de landkaan de
route die ze moesten afleggen.
Hij riep in stilte alle heiligen aan die
hem te binnenschoten en foeterde op
de bakker die stapvoets was gaan rij
den.
"Zijn we er al?" vroeg de bisschop na
een tijdje, nadat hij ongeduldig op het
zakhorloge had gekeken dat hij uit
zijn soutane had opgediept.
"Ik geloof dat we verdwaald zijn,
monseigneur," mompelde de vicaris
die zich omdraaide en met een hulpe
loze blik zijn superieur aankeek.
"Heilige Maria," mompelde de bakker
die al zijn stuurkunst nodig had om de
overvolle auto op de gladde, smalle
weg te houden.
"Stop maar bij de eerste parochiekerk
die je ziet. In dit beestenweer heeft het
geen zin om nog verder te zoeken."
"Als we die in dit weer zien, monseig
neur."
"Kerken zie je niet, eerwaarde, die
voel je, die ruik je."
Toen de bisschop twee dagen later 's
morgens in zijn eigen bed wakker
werd kon hij zich de naam van de
parochie waar ze het kerstfeest had
den gevierd niet meer herinneren,
evenals de naam van de pastoor.
Hij kon zich nog wel de verbaasde
gezichten van de kleine schare gelovi
gen voor de geest halen toen ze, ver
kleumd en vermoeid, het kerkje bin
nenstapten.
Het was een mis geweest, die hem had
herinnerd aan zijn eerste parochie,
een dorpje ver weg in de provincie,
bevolkt met arme boeren en kleine
handwerkslieden.
Zwijgend had hij op de achterste bank
van het kleine, sfeervolle kerkje geze
ten, tussen de parochianen die zich de
tijd niet konden heugen dat een bis
schop hen had bezocht.
Hij had de pracht en de praal van de
kille kathedraal die hij vroeger
gewend was geweest niet gemist,
evenals zijn mede-bisschoppen waar
van sommigen zich heiliger waanden
dan Sint Franciscus.
Na afloop van de mis had de pastoor
hen uitgenodigd om bij hem thuis een
eenvoudig maal te gebruiken.
Het was ver over twaalven geweest
toen de pastoor hem zijn bedstede had
aangeboden om de nacht door te
brengen, omdat het laat was gewor
den en het weer te slecht om nog naar
huis terug te gaan.
Onwennig in het kleine, vreemde bed
met de harde matras en overweldigd
door de rust, die hij tussen de eenvou
dige en devote parochianen tijdens de
mis had gevoeld en die opnieuw was
teruggekeerd in het kleine alkoof, had
het lang geduurd voor hij in slaap was
gevallen, zich steeds weer afvragend
waarom hij de brief aan de kardinaal
had geschreven.
Hij had eigenlijk geen zin meer in
kerkpolitiek gekonkel en vage com
promissen die afbreuk deden aan zijn
gevoel van rechtvaardigheid.
De onvrede die hij de laatste weken bij
zichzelf had bespeurd was verdwenen
en had plaatsgemaakt voor een gevoel
van berusting die al zijn ambities lang
zaam had verdrongen en die hem in
staat stelde te aanvaarden wat was en
onvermijdelijk komen zou.
Hij wilde niet woekeren met zijn
gaven, maar als een rechtvaardig rent
meester beheren wat hem was toege
wezen, doen waartoe zijn vermogen
hem in staat stelde, in nederigheid en
eenvoud, een dienaar zijn net als pater
Willebrands was geweest.
Schorpioen 23/10 - 22/11
Het jaar 1999 is voor de Schorpioenen rijk aan bezoek
jes en diepzinnige gesprekken onder het genot van
een biertje. Vooral in Den Bosch werkzame Schor
pioenen gedragen zich op het liefdesgebied als een
ware Romeo of Julia. Het succes in de liefde wordt
echter wreed verstoord door uw financiële besognes.
Maar niet getreurd beste Schorpioen; zakelijk succes
maakt uiteindelijk ook gelukkig.
