Wil in actie
■>2 26
Wil Wiegerink van de bewakingsdienst
Vrumona springt in zijn vrije tijd regel
matig uit een vliegtuig. Met een para
chute. Hij hangt dan 'lekker op zijn
gemakkie' in de lucht, te genieten van de
stilte en het panorama om hem heen.
Naast relaxed in de lucht hangen, geeft
Wil ook demonstraties en doet mee aan
wedstrijden.
olgens zijn logboek
heeft Wil (53) tot
nu toe meer dan 385
sprongen achter de rug,
maar wanneer je zijn
'springuitjes' in België
erbij telt, haalt hij met
gemak de vierhonderd.
Al vijftien jaar zoekt Wil
zijn vertier in de lucht. Hij is lid van
het Parachutistencentrum Midden
Nederland in Hilversum, waar hij ook
de functie hoofd opleidingsschool
bekleedt. Wil over deze functie: "Ik
vraag me weieens af waarom ik dit
doe; het is veel werk. Maar iemand
moet het toch doen hè. In deze functie
heb ik veel contacten met de leerlin
gen en ik probeer ze ook te steunen.
Het komt soms voor dat ze bang wor
den na de eerste paar sprongen. Dan
zfe ik gewoon een leerling denken: 'ik
hoop dat het gaat regenen, dan hoef ik
niet te springen'. En omdat ik ervan
uitga dat de echte 'sky gods' ook zo
zijn begonnen, help ik de beginnelin
gen graag een handje."
Wil werkt sinds 1975 bij de bewa
kingsdienst van Vrumona in Bunnik,
waar hij 'destijds is begonnen en ook
zal eindigen, want hij heeft absoluut
geen behoefte om wat anders te
doen'. Zijn duim omhoogstekend:
"En Heineken als werkgever vind ik
uit de kunst."
PRECISIESPRiniGEIU
Naast de reguliere parachutesprongen
op het Parachutistencentrum, geeft
Wil ook wel eens een demonstratie
weg of doet mee aan een wedstrijd.
"Ik heb ook demonstraties gegeven
voor het koninklijk huis: de afgelopen
drie jaar op de verjaardag van prins
Bernhard", vertelt Wil trots terwijl hij
een aantal krantenknipsels hiervan
laat zien. De waterval aan woorden uit
Wils mond verklappen zijn enthou
siasme over zijn hobby. "Verder doe ik
nog mee aan wedstrijden 'precisie-
springen', waarbij je moet proberen
om op een bierviltje te landen. Een
Heineken bierviltje! Met de hak en
niet met je voorvoet of een ander deel
van je voet, dat geldt niet. Bij zo'n
wedstrijd wordt je op drieduizend
voet - dat is een kleine kilometer -
gedropt. Bij de dropping weet je al
ongeveer waar je
naar toe moet.
Om het moeilijker
te maken wordt
het viltje tegen
woordig vaak ver
kleind tot de
grootte van een
rijksdaalder."
Behalve over zijn
ervaringen in
Nederland heeft
Wil ook nog 'bui
tenlandervaring',
namelijk in Bel
gië. Wil: "Daar in
het zuiden zijn ze
veel soepeler dan
hier in Hilversum.
Hier moeten we
bijvoorbeeld toe
stemming vragen
aan Schiphol als
we met het vlieg
tuig tot tienduizend voet willen gaan.
Afgelopen jaar ben ik, samen met nog
tien man, een keer of zes naar België
geweest. We gaan dan zaterdag 's och
tends vroeg rijden en dan maken we
drie a vier sprongen waarna we moe
maar voldaan 's avonds weer naar
huis rijden. Wat daar ook goed is, is dat
er geen zweefvliegers mogen komen.
Zweefvliegers blijven altijd in het cir
cuit 'rotzooien' én bovendien hebben
ze altijd voorrang op parachutisten.
Tussen zweefvliegers en parachutisten
is het dan ook altijd haat en nijd. Trou
wens, een volgende keer kun je mijn
baas interviewen voor een hobbyver-
haal, hij doet aan zweefvliegen."
KUNSTJES
Wil is niet weg van de zogenaamde
vrije val en doet dit dus ook niet. Ten
minste, niet meer. Na een dropping op
een hoogte van tienduizend voet is de
snelheid bij de vrije val een kleine 200
kilometer per uur. Wil: "Vroeger heb
ik het wel gedaan. Dan moest ik direct
na de landing mijn vrouw bellen want
zij was ongerust. Daarbij kan ik het
eigenlijk niet goed, dus doe ik het niet
meer", geeft Wil toe. "Eigenlijk ben ik
sowieso niet zo dol op grote snelheden
en ook niet op kunstjes. Daar ben ik
Wil voor het Koninklijk Huis na een
parachutedemonstratie voor de verjaar
dag van Prins Bernhard
