roepen. We waren op tijd voor het
kruisje!"
Het tweetal vond Dokkum het einde,
veel gezelliger dan Leeuwarden. "We
ter voorbereiding een aantal korte
stukken van zeventig kilometer gere
den. Dat bleek achteraf voldoende te
zijn geweest om ook de 200 kilometer
goed te kunnen uitrijden." De gebo-
Elizabeth Sienema en Rinze Bouius
Jan van der Salm met vriendin
in Bolsward
hebben daar samen met het publiek
'Ik lig op mijn kussen stil te dromen'
gezongen. Ik had hier eigenlijk wel
een rondje willen maken, zo geweldig
was die sfeer daar", aldus Elizabeth.
VROECESTART
Ook andere schaatsers zijn vooral over
de sfeer in Dokkum te spreken. Jan
van Duinen (werkzaam in Drenthe)
bijvoorbeeld. Hij is in 1987 lid gewor
den van de Elfstedenvereniging
("daarvóórwasiktejong") en schaats
te de tocht met een minimum aan
voorbereiding helemaal uit. "Ik had
ren Groninger van Friese komaf wist
ruim op tijd (rond de klok van 18.00
uur) te eindigen. "Maar ik had dan
ook een vroege start en heb daardoor
voornamelijk overdag kunnen
schaatsen. Ik reed de tocht alleen.
Expres. Daardoor kon ik mijn eigen
tempo aanhouden. En onderweg
moest ik natuurlijk voldoende eten en
drinken. Wat drinken betreft had ik te
weinig meegenomen. Door de sterke
wind verspil je zoveel energie, dat het
vochttekort al snel opliep. Ik heb
onderweg dan ook veel moeten bijko
pen."
Zijn felbegeerde zilveren kruisje heeft
hij nog niet ontvangen. "Die wordt
nog nagestuurd. Waarom ik juist dat
kruisje zo graag wil hebben? Ja, het
klinkt gek, want ik geef niet echt om
medailles. Ik heb zelfs onlangs nog
mijn doos met allerlei in de loop van
de tijd ontvangen medailles wegge
daan. Maar dat kruisje, dat zal ik nooit
weggooien. Dat is iets... hoe zal ik het
uitleggen. Het is dezelfde reden waar
om er 9,1 miljoen Nederlanders naar
de televisieregistratie van de Elfste
dentocht hebben gekeken en waarom
er juist voor dit evenement ruim 1
miljoen naar Friesland zijn getogen.
Het is het Elfstedengevoel. Dat kun je
niet uitleggen, dat moetje ervaren."
rond tien uur. We arriveerden echter
nog ruimschoots op tijd: 23.19 uur.
Maar het was afzien, want tot Dok
kum hadden we wind tegen." Eliza
beth, die voor het eerst meedeed,
maakte van de tocht een reisverslag.
Zij beschrijft het laatste stuk en de aan
komst in Leeuwarden als volgt: "Van
Dokkum naar Barthlehiem hadden
I we weer wind mee. Op dit oude
I bekende traject wisten we dat het niet
I kon uitblijven dat we de tocht zouden
I gaan halen. De laatste kilometer op de
I Bonke kon ik ook niet anders dan met
j de handen in de lucht juichen en 'yes'
