zijn, starten we de machines en
kunnen we aan het werk.
Ik ben verhuisd van de dozen-
straat naar de etiketteermachi
ne. Hier moet je de hele dag
bijzonder goed opletten. Er zijn
duizend dingen waar je aan
moet denken. Het is leuk, je
bent constant bezig.
Mijn 'mannen' weten precies
hoeveel flessen er tussen de vui
ler en de etiketteer staan of hoe
veel dozen er op de lijn staan
van de dozenstraat naar de
inpakmachine. Dit is goed om
te weten als een order bijna
klaar is. Ik heb weinig met cij
fers, maar begrijp dat dat hier
toch wel handig is. Vraag dus
een rekenmachientje en ga ver
volgens allemaal onnozele din
gen uitrekenen. Oefening baart
kunst, hoop ik
26 EN 27 APRIL, WEER NACHT..
Ben nu al aan het schema
gewend en werk lekker. Ik voel
me thuis, zowel in m'n overall
als tussen de machines. Lekker
gevoel! Zondagmorgen rijd ik
naar huis, het zonnetje al vol op
m'n gezicht, lege straten en
stoplichten die het nog niet
doen.
André Hazes zingt keihard:
'Geef mij nu de nacht, ik geef je
de morgen terug', ik geniet
volop en bedenk hoe heerlijk
het is dat er nachtdiensten zijn!
Dat missen al die mensen op
kantoor toch maar!
Wat is er nou anders? Het ritme
is anders. Op kantoor had ik
altijd een speciaal maandag-
ochtendgevoel, of het woens
dagmiddag- of vrijdaggevoel.
Dat komt door het werkpatroon;
Maandagochtend altijd verga
deren, eind van de middag
altijd onwijs druk en hectisch.
Elke dag om 1 2 uur komt de
koerier en moeten je spullen
klaarliggen. Oh, daar is de
laatste postronde dus is het al
half vier geweest. Op vrijdag
middag is iedereen best moe
en verheugt iedereen zich op
het weekend en op ons vrijdag
middagbiertje.
GEEN BENUL VAN TIJD In de
brouwerij heb ik geen benul
van de dag of de tijd. Of je nou
op zaterdagmiddag om 3 uur
of op dinsdagnacht om 1 1 uur
begint, zodra je binnen bent is
het licht hetzelfde, het lawaai is
hetzelfde en de werkdruk is het
zelfde: er moet geproduceerd
worden. Je kunt niet denken: dit
doe ik eerst, dat heeft haast en
dat doe ik dan morgen wel.
Nee, er is een order, die moet
gedraaid worden. En sneller
dan 40.000 flessen per uur kun
je niet, al zou je willen. (Overi
gens hebben we dat rendement
nog net niet gehaald...)
M'n werkplek is anders. Ik heb
geen eigen bureau, geen muur
om iets op te hangen, geen PC,
geen telefoon, geen CC:mail,
geen pennenbak, geen inko
mende post, geen archief, geen
laden, geen asbak. Ik heb een
stanleymes, een veiligheidsbril,
een kastje voor m'n kleren en
dat is het. En, nog veel gekker,
de plek waar ik werk (in mijn
geval nog wisselend) is maar
voor acht uur 'de mijne'. Bij het
wisselen van de wacht komt er
iemand die het werk overneemt
en dus ook mijn 'bestaansrecht'
op die plek opheft. Raar vind ik
dat!
Dit maakt het ook moeilijk je ver
antwoordelijk te voelen voor je
plek of je machine. Na de
Nationale Poetsdag bijvoor
beeld was ik trots op 'mijn'
schone machine. Des te erger
baalde ik, toen ik de volgende
dag dienst had, en helemaal
niet meer kon zien dat
Maar wil je elkaar zien of spre
ken dan moet je dus op stap.
Dat is op kantoor wel anders!
Daar komen veel mensen je
kamer binnenwandelen en ben
je als secretaresse regelmatig
onderweg op de gang. Zo
heb je de hele dag met
verschillende mensen en afde
lingen contact. Het is overigens
nog niet zo erg dat ik in me
zelf aan het praten ben hoor!
De werkoverdracht is anders. Ik
ben gewend om, aan het einde
van de dag of gewoon tussen
door, met 'mijn' marketeers van
gedachten te wisselen over het
werk dat zij doen en dat ik doe,
en om afspraken te maken over
wie wat wanneer gaat doen.
De eerste keer dat ik in de brou
werij probeerde vriendelijk iets
over te dragen aan de collega
die na mij moest werken, vroeg
hij me nors tot hoe laat ik eigen
lijk werkte en waarom ik er dan
nog was. Met andere woor
den: het is drie uur, het is nu mijn
werkplek en jij hebt hier niets te
zoeken I Erg onaardig, maar
gelukkig bleek dit niet de stan
daardoverdracht te zijn. Later
er schoongemaakt was. Wie
spreek je daar dan op aan? Ik
weet (nog) niet wie er verder op
die plek staan. Lastig!
SOCIAAL CONTACT ANDERS Het
sociale contact is anders. We
zijn met 18 mensen in ons
team, 1 teamleider, 1 opleider,
2 monteurs en 14 bedienings
mensen. We staan verspreid
over een lange lijn. Als je bij de
dozenstraat staat, zie je je col
lega van de vuiler, van de palle-
tiser of van het bulkglas in prin
cipe niet. We eten wisselend
zodat de lijn niet stil staat.
Alleen als er veel mensen vrij
zijn kun je elkaar niet aflossen.
Dan moet de lijn een halfuurtje
stil en eten we met z'n allen.
ging het beter, al is het contact
wel minimaal naar mijn idee.
ANDERE KOFFIE De eerste
dagen verbaasde ik me erover
hoe weinig koffie er gedronken
wordt. Maar al snel wist ik
beter: er staan, in de diverse
kantoortjes en portocabins kof
fiezetapparaten. Zo heb je toch
je plekkie om even koffie te drin
ken zonder dat je een eigen
kamer hebt. Hier wordt dan ook
goed gebruik van gemaakt en
die mannen zetten heerlijke
koffie!
'Ze' denken net zo anders.
Onvoorstelbaar zijn de voor
oordelen binnen ons bedrijf.
Want, net zo hard als ze op
kantoor kunnen roepen dat het
leven en werken in de brouwerij
niks is, zo hard kunnen ze in de
brouwerij roepen dat het op
kantoor een dooie boel is en
dat al die stropdassen maar
saai zijn.
'Bij ons is het leuker en gezelli
ger', dat denken ze allemaal,
waar ze ook zitten. Op zich is
dat prettig want het betekent
dat iedereen goed op zijn plek
zit. Maar ik weet nu al dat het
allebei onzin is. Het is op kan
toor leuk en ook in de brouwe
rij. Op kantoor zijn er aardige,
saaie, arrogante, werkschuwe,
gezellige, ondernemende en
vervelende collega's en die zijn
er ook allemaal in de brouwerij
'Ze' zeuren net zo anders. Dat
is wel weer een makkelijke
overeenkomst Bij Heineken
weet iedereen heel goed wat
zijn collega's fout doen, waar
het aan ontbreekt bij het
management, waarom het
nooit werkt zoals het zou moe
ten werken. Het wijzende vin
gertje zie ik overal. Jammer dat
we niet meer samen contact
biertjes hebben. Want over een
ding zouden we het allemaal
snel eens zijn: het beleid deugt
niet, maar dat ligt nooit aan
ons!
Let's get real, man! Doe zelf je
werk goed en let niet zo op een
ander, maar zorg dat die ander
op jou let (en het dus net zo
goed gaat doen als jij het blijk
baar doet).
En aan het einde van de regen
boog... Het werk vind ik leuk
(do's dus niet anders) en leer
zaam (da's anders), mijn colle
ga's zijn schotjes (da's niet
anders), de werktijden zijn ide
aal (da's heel anders), de tem
peratuur is nooit goed (da's niet
anders), ik krijg spierballen (dat
werd tijd), het is gezellig (da's
niet anders), de moppen zijn
net zo schuin (da's niet anders),
het salaris is prettiger (da's
anders), het eten is net zo wisse
lend (da's niet anders), ik heb
elke dag hele vieze handen
(da's anders), m'n overall is nog
steeds te groot (maar mijn oor
bellen zijn niet anders).
De verschillen zijn aangenaam,
de overeenkomsten vertrouwd.
Na een maand voel ik me hele
maal thuis in mijn nieuwe baan.
Als iemand me nu vraagt waar
om ik hier blijf, is het antwoord
eigenlijk simpel:
Weet je, je hoeft helemaal niet
gek te zijn om waar dan ook bij
Heineken te werken. Want of je
nou op kantoor zit, of in de
brouwerij, ik vind het uiteinde
lijk allebei te gek!"
