Het is pas dertig jaar
geleden dat Heineken
bier in blik officieel op
de thuisverbruikmarkt
bracht. Dit gebeurde
onder de naam
'Heineken rondjes'.
De consument moest
hier even aan wennen.
Maar inmiddels is bier
in blik een heel
vertrouwd, en vooral in
de zomer een heel
populair, verschijnsel.
Elk jaar vinden zo'n zeshon
derd miljoen blikjes Heineken,
Amstel of Buckler hun weg naar
de consument in binnen- en bui
tenland. Een kwart daarvan
blijft in Nederland. En dat zijn
dan alleen nog de bierblikjes.
In onze produktie-afdelingen
wordt trouwens gesproken van
'bussen' en 'bussenlijn' in plaats
van 'blikken' en 'bliklijn'.
De busjes hoeven namelijk niet
per definitie van vertind plaat
staal (ook wel blik genoemd) te
zijn. Het voor export bestemde
bier wordt bijvoorbeeld deels
afgevuld in aluminium busjes.
Dat heeft te maken met de
nationale wetgeving in andere
landen, de wijze waarop blik
jes gerecycled worden en een
vrachtvoordeel. De aluminium
blikjes zijn namelijk lichter van
gewicht.
Hoe we ze ook noemen, ze zijn
ideaal verpakkingsmateriaal
voor bier èn fris. Vooral in de
zomer. Ze zijn gemakkelijk in
de koelkast in voorraad te hou
den en gemakkelijk mee te
nemen. In de rugzak, onder de
snelbinder van de fiets, in de
koeltas... De blikjes zijn niet
meer weg te denken uit ons
dagelijks leven.
De ontwikkeling om dranken in
een blikje te verpakken, dateert
van het einde van de jaren twin
tig. Deze ontwikkeling vond
plaats in de Verenigde Staten.
Door de drooglegging, waarbij
produktie en verkoop van alco
hol verboden waren, duurde het
tot 1935 voordat het gebruik
van blikjes goed op gang kwam.
De blikjes zagen er toen anders
uit dan tegenwoordig. Ze
bestonden aanvankelijk uit drie
delen: een cylindervormig gebo
gen plaatje staal voor het mid
dengedeelte en een losse bodem
en deksel. Om het blikje te kun
nen openen was een blikopener
nodig. Later werden ze gesloten
met een kroonkurk. Pas begin
