Het Amstelgevoel
wen.' Wat dat betreft had ik
waarschijnlijk een toekomstge
richte blik. Uiteraard liet ik daar
als goed gastheer altijd op vol
gen: 'Maar als je een lekker pils
wilt drinken, dan drink je
natuurlijk Amstel!' Daar kon
uiteraard geen twijfel over
bestaan. Ook ging ik altijd overal
waar ik kwam in een Arnstel-
café een biertje drinken. Hoewel
ik moet toegeven dat ik die ene
keer in Rotterdam wel erg veel
moeite had een Amstel-café te
vinden. Daar was het allemaal
Heineken."
Geen nummer
In eerste instantie was Gerben
bang binnen de nieuwe organi
satie een nummer te worden.
"We waren bij Amstel één gro
te familie. Achteraf echter ble
ken we bij Heineken bepaald
geen nummer te zijn. Ik denk
ook dat we er wat Amstel
betreft alleen maar beter op zijn
geworden. Het merk is groter
geworden, intemationaler.
Ook persoonlijk zijn wij er op
vooruitgegaan. Want mijn pen
sioen is prima geregeld zoDan
lacht hij plotseling. "Ik herinner
me nog een anekdote, nog niet
zo lang geleden gebeurd. Ik
kwam toen een echtpaar tegen
bij Albert Heyn met een krat
Heineken. Ik zei tegen hen: 'zet
neer die krat'. Ze keken me ver
baasd aan, maar deden uitein
delijk toch wat ik hen vroeg. Ik
pakte hun beider handen en zei:
'Hartelijk dank dat jullie Hei
neken kopen. Want daardoor
heb ik zo'n goed pensioen. Ove
rigens zou ik dat ook zeggen
als ze een krat Amstel hadden
gekocht."
Dan opeens ernstig: "Natuur
lijk is het Amstelgevoel er nog.
Maar het is anders. Ik heb de
herinneringen aan vroeger. En
het liefste ga ik met de dag
tochten in de buurt van oud
Amstel-collega's zitten. Dat is
ook logisch, want ik ken bijna
niemand van de andere Heine
ken-vestigingen. Ik ben in 1983
al bij de brouwerij weggegaan.
En er zijn sinds die tijd vele nieu
we gezichten bijgekomen. Een
echt Amstelgevoel is het dus
niet meer, het is wat gesleten.
Maar het doet me wel goed als
ik bij de nieuwe radiocommer
cials van Amstel weer die
bekende melodie van vroeger
hoor. De vorige waren natuur
lijk ook goed, maar deze is voor
mij zeer herkenbaar. Dan zing
ik ook mee. Nostalgie blijft."
Kinderbijslagzakjes
Gerben Struiksma werd van
portier medewerker bij Perso
neelszaken. "Dat was erg leuk,
want toen mocht ik in het
gehele land de 'kinderbijslag
zakjes' naar de medewerkers
toebrengen. Dat gebeurde toen
nog zo. Vijf jaar daarna kwam
ik bij Public Relations terecht.
Daar werd ik chef Ontvangsten
van de Ontvangstruimte aan
de Mauritskade. Heel ander
werk." Weer later werd Gerben
Opleider, de functie die hij ook
later na de overname door Hei
neken zou vervullen.
Gerben Struiksma:
"De nostalgie blijft.
familie. En natuurlijk lustte ik
ook Amstel bier. Nog steeds,
hoewel ik nu vanwege medicij-
nengebruik alleen nog maar
Amstel Light of Amstel Malt
mag drinken."
In een aantal afleveringen
beschrijven (oud-)medewerkers
in het kader van 125 jaar Amstel
hun 'Amstelgevoel'. Deze keer
is dat Gerben Struiksma, oud
collega van de Amstel brouwerij
Gerben Struiksma (77) kwam
in 1952 bij de Amstel brouwe
rij terecht als portier. "Ik kwam
met mijn vrouw en toen nog
twee kinderen volkomen ber
ooid uit Indonesië temg en heb
bij de Amstel brouwerij gesolli
citeerd als portier. Uiteindelijk
werd ik op mijn twee konink
lijke onderscheidingen (Orde
en Vrede en oorlogsherinne
ringsmedaille) aangenomen."
Hij kijkt zo ernstig mogelijk als
hij verklaart: "Ja echt waar. Dat
maakte nog indruk, want eigen
lijk hadden ze daar geen extra
portier nodig. Er waren er al
genoeg. Uiteraard heb ik dat
nooit aan iemand verteld. Dat
ging ook niemand iets aan. Ik
had getuigschriften genoeg om
te bewijzen dat ik het werk zou
kunnen doen."
Een Amstelgevoel kende Ger
ben Struiksma toen nog niet.
"Dat kwam pas later, toen ik
de medewerkers in de brouwe
rij beter leerde kennen. Toffe
collega's. Het was één grote
"Ik ben me toen rotgeschrok-
ken", vertelt hij daarover. "Ik
was toen nog chef Ontvangsten
en werd die bewuste overna
medag door een journalist van
Het Parool gebeld met de vraag
of het Amstel hotel ook van de
brouwerij was. Hij wilde dat
weten omdat wij die nacht
waren verkocht aan Heineken.
Dat waren zijn letterlijke woor
den, 'verkocht'. Ik dacht: 'Dat
kan maar één ding betekenen.
We zijn failliet gegaan'. Daar
naast dacht ik meteen: 'Geluk
kig zijn het niet de Engelsen die
ons hebben opgekocht'. Want er
gingen in die tijd ook geruch
ten dat we door een Engelse
brouwerij zouden worden over
genomen. Maar echt erg vond ik
de overname door Heineken
niet. Ik zei in mijn oude func
tie al tegen de gasten van de
Amstel brouwerij: 'We hebben
in Nederland allemaal goede
brouwers, die goed bier brou
