Hij werkt 23 jaar bij Heineken en is een half jaar geleden
aan zijn tiende baan begonnen. "Ik vind dat ik een
gelukkig mens ben", zegt hij daarover. "Want ik vind het
heerlijk om te veranderen.Een portret van de
Zoeterwoudse bedrijfsleider: ir. Paul Hamers.
"Niet blijven praten
die heb gedaan. Dat is niet zo. Ik heb
in Wageningen Agrarische economie
gestudeerd, Belastingrecht, Bedrijfs
kunde en Staathuishoudkunde. Het
is niet zo dat ik dat verborgen heb wil
len houden. Maar ik heb er gewoon
nooit over gesproken", vertelt
Hamers. Hij zegt het met enige
schroom, alsof hij bang is dat de men
sen ineens heel anders over hem gaan
denken.
Buitenland lokte
"Na mijn studie werkte ik drieën
eenhalf jaar voor een kunstmestbe-
drijf. In 1970 heb ik gesolliciteerd op
een advertentie van Heineken. De
brouwerij zocht technologen en pro-
duktieleiders voor uitzending naar
het buitenland. Dat trok me zeer aan."
Na een opleiding bij de brouwerij in
Rotterdam en Den Bosch, vertrok het
echtpaar Hamers met hun nog jonge
dochtertje naar Afrika. "Ik heb in Ka-
duna (Nigeria) en Kumasi (Ghana)
gewerkt als produktieleider en
bedrijfsleider. In Lagos ben ik ook
twee jaar development manager
geweest." Acht jaar later verhuisde
het gezin, dat inmiddels met nog een
dochter was uitgebreid, weer naar
Nederland. Als produktieleider van
de Amstel Brouwerij maakte hij het
begin mee van de sluiting van die
brouwerij. "Het was mijn eerste func
tie in Nederland. Ik vond het heel
interessant. Er heerste ook een apar
te sfeer. Mede doordat de verhouding
tussen Amstel- en Heinelcenmensen
in veel gevallen gevoelig lag."
Gezicht
Hamers dacht voorgoed in Nederland
te blijven. Tot het moment dat hij bij
de produktiedirecteur moest komen.
"Er werd gezegd: je gaat naar Italië. Er
werd niet gevraagd of ik dat zou wil
len... Nee, het werd gewoon medege
deeld. Gelukkig zijn de tijden veran
derd. Tegenwoordig gebeurt dat niet
meer op zo'n manier. Hoewel er ook
nu nog altijd een afstand blijft bestaan
tussen de medewerkers en een
bedrijfsleider. Zij komen niet zo
Circa twaalf jaar werkte Paul Hamers
voor Heineken in het buitenland. In
zijn werkkamer op de tweede verdie
ping van het Zoeterwoudse bedrijfs-
kantoor is er niets dat aan zijn bui
tenlandse tijd herinnert. Geen foto's
uit Nigeria of Italië, geen beeldjes uit
Argentinië. De reden daarvoor is sim
pel. Alle persoonlijke bezittingen van
de familie Hamers zijn nog opgesla
gen in een container. Sinds het gezin
in mei van dit jaar uit Argentinië
terugkeerde naar Nederland, woont
het zolang in een tweekamerflat. "Het
is een beetje krap, dus de spullen blij
ven in de container tot de bouw van
ons nieuwe huis klaar is. Dat zal op
1 februari zijn", legt Hamers uit. Kla
gen over dit tijdelijke ongemak ligt
niet in zijn aard. "Thuis doen we dat
ook niet. Het is nu eenmaal zo. Het
hoort erbij." Het gezin is natuurlijk
ook wel wat gewend. Met zijn vieren
verhuisden zij al vele malen. Maar
Hamers houdt er ook niet van om te
klagen. "Het is opvallend hoe vaak
mensen over een negatieve ervaring
beginnen te praten, als je vraagt of ze
iets hebben gezien of gedaan. Dat
hoort waarschijnlijk bij onze cultuur.
In zuidelijke landen is dat heel anders.
Daar weten de mensen meer te léven."
Paul Hamers werd op 9 januari 1940
geboren in het Zuid-Limburgse Wit-
tem. Omdat zijn grootvader een boer
derij had gepacht van de familie Brand
("Ja, van de bierbrouwers") en zijn
vader in het landbouwonderwijs
werkte, lag het voor de hand dat Paul
na zijn middelbare schooltijd naar
Wageningen ging. "Ik heb 'ir' voor
mijn naam staan. Dus mensen den
ken altijd dat ik een technische stu-
