"Jemoet niet bang zijn iets te ondernemen ff PETER GOUDSWAARD OVER WONEN EN WERKEN IN AFRIKA: 22 Vijf jaar geleden werd expatriate Peter Goudswaard voor het eerst uitgezon den naar het buitenland. Zijn bestem ming: Nigeria. Een paar jaar later zat hij in Zaïre en begin vorige maand kwam hij al weer op zijn nieuwe be stemming: het Franse eiland La Réunion, ten oosten van Madagascar. Peter: "En elke nieuwe post vormt voor mij weer een uitdaging, een nieuwe prikkel om je werk zo goed mogelijk te doen." Peter Goudswaard begon zijn carrière bij Heineken in september 1972 als groepsleider Verpakken aan de Mau- ritskade in Amsterdam. In 1982 werd hij overgeplaatst naar Zoeterwoude. Kort daarop solliciteerde hij naar een functie in Nigeria. Een baan die hij op één voorwaarde kon krijgen: dat hij in het huwelijk zou treden. "Ik was wat je noemt een 'Heineken- moetje"', vertelt Peter. "Ik woonde al drie jaar samen. Maar als ik mijn vriendin mee wilde nemen naar Nigeria, moest ik trouwen. Anders zou zij geen visum krijgen. Het hu welijk moest binnen drie weken plaats vinden en dat vereiste veel or ganisatie-talent. Gelukkig mocht ik voor het bruiloftsfeest het café van een vriend gebruiken, want binnen drie weken kun je geen zaal meer hu ren. Zeker niet in december!" Cultuurschok In Nigeria kwam Peter terecht bij Nigerian Breweries Ltd. "De eerste vier maanden heb ik heel veel in drukken opgedaan. Ik kreeg echt wat je noemt een cultuurschok. Dat was me ook van te voren verteld, maar toen dacht ik: overdrijven jullie niet een beetje? Maar toch, persoonlijk vind ik het een enorme stap die je maakt. Het is er heet, de wegen zijn er slechter en er is minder hygiëne. Je moet ook ontzettend oppassen met wat je eet. Alles moet zoveel moge lijk gedesinfecteerd en gekookt wor den." Ook het werk is anders dan in Neder land. Peters werk hield bijvoorbeeld niet om vijf uur op. "ATV staat bij ons dan ook voor Arbeidstijdverlen ging", zegt Peter met een lachje. "Soms maakten we wel vijftig tot Peter Goudswaard over Afrika: Je moet het zelf ervaren" zestig uur per week. Maar niemand was ooit te beroerd om 's avonds laat nog naar de brouwerij te komen. Al was het diep in de nacht. We vorm den echt een team: met z'n allen heb ben we onze schouders eronder gezet. Ook buiten het werk. Iedereen daar heeft te maken met dezelfde proble men en dezelfde verschillen in cul tuur. In de beginperiode in Nigeria zijn wij goed door de andere expatria tes opgevangen. Men stond, zeker de eerste vier weken, voor je klaar. Daarna werd van je verwacht dat je je kon redden en zelf contacten onder hield." "Het werk in het buitenland is ook een prikkeling", vindt Peter. "Je pro beert er het beste van te maken. Niettemin kun je soms met je kop te gen een muur lopen. Toen ik pas in Zaïre werkte, probeerde ik een mede werker uit te leggen wat hij fout deed. Hij deed alsof hij het begrepen had, draaide zich om en begon op nieuw verkeerd. Ik werd toen heel erg boos en heb de wachtchef erbij ge haald. Hij legde mij uit dat de man helemaal geen Frans sprak. Hij was alleen te bang om het te zeggen. Van die tijd af aan heb ik via de wachtchef de contacten gelegd met de werkne mers op de vloer." Levendiger Medio '85 vertrok het echtpaar Goudswaard naar Zaïre, waar Peter een nieuwe taak wachtte. "Ik werkte daar als afdelingschef Verpakken voor Bralima S.A.R.L. in Kinshasa, een stad met vier miljoen inwoners. Er woonden daar veel meer expatriates, het was er levendiger en had meer re staurants. En de winkels verkochten er alles. In Nigeria hadden wij soms maandenlang geen boter in huis. We kochten dan samen met de andere expatriates boter op en deelden dat onder elkaar. Er waren wel grote win kels, maar er was niet zoveel keuze. Als er een scheepslading koffiemelk was aangekomen, stonden de schap pen driekwart vol met koffiemelk. Wat dat betreft herinner ik me nog een leuk voorval. Toen ik in januari 1985 terugkwam van verlof in Neder land, stonden alle schappen van de Nigeriaanse winkels vol met kerst spullen. Die waren net per schip aan gekomen. Ze bewaren die niet voor de volgende kerst. Nee, die moeten dan ook meteen worden verkocht." Decadent Na vijf jaar Afrika is Peter erg van het continent gaan houden. Maar als hij dat enthousiasme in Nederland wil overbrengen, ondervindt hij vaak on begrip. "In het begin vertelde ik altijd heel enthousiast over Afrika. Maar nu vertel ik lang niet alles meer. Want hóe kan ik uitleggen dat het veel veiliger voor mijn vrouw is als ze met een chauffeur boodschappen gaat doen in Kinshasa? Dat klinkt ontzettend decadent. Zelf schaamde ik me in het begin kapot toen één van de schoonmakers op de brouwerij elke keer mijn koffer wilde dragen als ik aankwam. Maar je zou zo'n jongen in z'n trots krenken als je het anders zou willen. Toen ik bijna een keer hierover ruzie kreeg met een paar vrienden, zei ik: Kom een keer langs en ervaar zelf hoe het daar is. Ik had echter nooit verwacht dat ze dat ook zouden doen. Maar ze kwamen vier weken. Later kreeg ik een brief van hen waarin ze schreven: We hebben geprobeerd uit te leggen hoe het le ven in Afrika is, maar niemand wil ons geloven."

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1989 | | pagina 22