M. KAAN: Ziet toneelspelen als uitdaging ling te dienen. Ze betalen ervoor om een leuke avond te hebben." Om zover te komen dat een stuk echt gespeeld kan worden, repeteert de vereniging circa vier maanden. De repetities vin den wekelijks plaats. Alleen de laatste maand wordt twee maal per week gere peteerdNa een kleine generale repeti tie worden dan nog vier of vij f voorstel lingen gegeven in bejaardentehuizen in de regio. Niet zozeer om te testen hoe het publiek op het toneelstuk rea geert, maar vooral voor de spelers zelf. "Je kunt dan niet meer in je tekstboek kijken wat je moet zeggen. Verder zit alles er op en er aan. Komt er een diner voor in een scène, dan wordt er ook echt gegeten en gedronken. Dat doen we bij de gewone repetities niet. Het is best moeilijk, eten op het toneel. Want je moet heel goed weten wanneer je tegenspeler klaar is met praten en je dus je mond leeg moet hebben om ant woord te kunnen geven." Omdat amateurtoneelverenigingen meestal te kampen hebben met een tekort aan mannen, is Maarten vrijwel altijd zeker van een rol"Ik denk dat ze toneelspelen niet mannelijk genoeg vinden," geeft hij als mogelijke uitleg over dat mannentekort. "Maar vol gens mij durven ze niet. Als ze er wel eens lacherig op reageren, dan zeg ik 'ga er zelf maar eens staan'"De rollen die hij tot nu toe heeft gespeeld waren onder meer die van fotograaf, timmer man en gangster. Maar altijd hadden ze één ding gemeen: de man was een romantisch type. "Ik zou graag eens een komische rol spelen, een typetje uitbeelden. Dat is leuk, dan heb je de zaal snel op je hand. Een karakterrol is veel moeilijker, dan moet je conse quent blijven. Ik weet niet hoe het komt, maar voor mij hebben ze toch altijd een soort playboyrol." Eén keer heeft Maarten een hoofdrol gehad. Dat was vorig jaar. "De regisseur ver deelt het bij ons altijd wel eerlijk. Maar als je een hoofdrol hebt, moet je altijd bij de repetities aanwezig zijn. Niet alleen om zelf daaraan goed te kunnen oefenen, maar ook voor je tegenspe lers. Zij moeten zich ook zo goed mogelijk kunnen voorbereiden op wat jij gaat doen en zeggen. En door mijn ploegendienst -ik loop in de drie ploe gen- ben ik één van de drie repetities verhinderd. Voordat ik de nachtdienst inga, kan ik nog wel tot 10 uur repete ren, maar dan moet ik ook echt weg. Maar ik vind het niet erg een kleine rol te spelen. Vaak is het nog moeilijker, omdat je halverwege het stuk invalt. De stemming is dan door de anderen al gemaakt. Jouw spel moet daarbij pas sen. En vooral als je niet zo heel veel tekst hebt, moet dat ineens goed over komen Je hebt niet de kans j e rol op te bouwen." Veel tijd voor het afbouwen van een rol heeft hij vaak ook niet. Wie dus zo tegen elf uur 's avonds een nog niet geheel afgeschminkte man de Van der Helststraat in ziet gaan, hoeft daar van niet te schrikken. Het is Maarten Kaan maar. destijds gevraagd lid te worden. Maar ten gaf zich op, stopte er later mee maar ging op 16-jarige leeftijd toch de planken weer op. "Het is een uitdaging," verklaart hij. "Natuurlijk is het eng. Dacht je dat ik de eerste keer niet bang was? Nog steeds vind ik het eng, ben ik zenuw achtig voor ik opmoet. Dat begint wan neer de voorzitter de mensen in de zaal welkom heet en duurt n?t zo lang tot ik in actie kan komen. Al die tijd loop ik dan ijsberend heen en weer achter het toneel, borreltje erbij, sigaretje. De opluchting achteraf compenseert alles, als het doek is gevallen en de reacties van de toeschouwers positief zijn. Dat is ook belangrijk. Tenslotte komen ze niet om voor jouw plezier als zaalvul- 24 Hallo allemaal!" zijn de eerste woorden van Maarten Kaan als hij in het toneelstuk 'Drie is teveel' opkomt. Hij begroet daarmee zijn aanstaande schoonfamilie want als Fred Oldenbach is hij vast van plan om Annie ten huwelijk te vragen. Dat hij daarvoor speciaal uit Amerika is over gekomen, bewijst zijn Amerikaanse accent. Na vele verwikkelingen loopt alles gelukkig goed af en eindigt het stuk met de toost 'op het bruidspaar' Applaus van het publiek en -figuurlijk in dit geval- het doek valt voor de spe lers. Hun uitvoering, waar zij enkele maanden naar toe hebben geleefd, zit er op. Hun tekstboekjes kunnen wor den ingeleverd, nieuwe rollen moeten worden uitgezocht. "Wij hebben twee maal per jaar een uitvoering," vertelt Maarten Kaan die als allrounder in de produktie werkzaam is bij onze Amsterdamse brouwerij. Met 'wij' bedoelt hij dan amateurtoneelvereni ging Burgernut die in het Noord-Hol landse plaatsje Oosthuizen inmiddels haar 106-jarig bestaan kent. Zo'n 12>/2 jaar daarvan maakt Maarten deel uit van het gezelschap, nagenoeg even- lang als hij bij Heineken werkt. Met het toneelspelen is hij echter veel eer der begonnen. In Oosthuizen, een dorp waar het verenigingsleven nog een grote rol speelt, werden de vijfde en zesde klassers van de lagere school

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1985 | | pagina 24