J.C. McNurlin:
Em Amerikaan
die zich
Nederlander voelt
rornii
liHHHHlif
H
r.v i
•V
t M M M
f M*
Cv
Stelt u zich eens voor: U loopt
's nachts, wanneer de meeste
mensen allang liggen te slapen,
rond bij Vrumona in Bunnik. Wanneer
u bij de afdeling intern transport komt,
hoort u ineens uit volle borst het Avé
Maria zingen of 'Cara Mia' in vloeiend
Italiaans. Naderbijgekomen ziet u de
zanger: een heftruckchauffeur, getooid
met een echte cowboyhoed. Dit is de
heer Jack McNurlin ten voeten uit. Al
duidt het 'Mc' op Ierse voorouders,
McNurlin is van origine Amerikaan.
Vandaar ook de cowboyhoed die hij,
als hij niet zijn honkbalpet opheeft, tij
dens zijn werk draagt. "Iedereen die
mijn hoed ziet, schiet in de lach", ver
telt hij. "Het is ook niet zomaar een
kale hoed: hij is versierd met lange
fraaie veren. Maar na tien minuten
komen ze bij me en vragen ze of ik voor
hen ook zo'n hoed wil kopen."
Moeilijke taal
Hoewel de heer McNurlin al bijna tien
jaar in Nederland is, wordt het gesprek
in een combinatie van aarzelend
Nederlands en rap Amerikaans
gevoerd. Hij verstaat, dat wil zeggen
begrijpt, onze taal wel, maar kan som
mige klanken niet zo goed onderschei
den doordat een ongelukje tijdens zijn
militaire diensttijd hem half doof heeft
gemaakt. Het spreken gaat hem moei
lijker af. "Ik heb het meeste hier
geleerd van mijn Turkse en Marok
kaanse collega's. Zij zijn goede lera
ren, omdat zij weten wat de moeilijk
heden van het Nederlands zijn. Met
hen en met mijn chef spreek ik ook
Nederlands. Maar als ik bijvoorbeeld
in een winkel iets vraag, wordt mij
direct in het Engels antwoord gegeven.
Ik heb wel eens gevraagd waarom de
mensen dat doen. Sommigen vinden
het leuk hun Engels te oefenen, ande
ren doen het uit beleefdheid. Maar
daar leer ik niets van. Ook niet wan
neer ze, als ik nog naar een woord
zoek, voor mij de zin al afmaken." Hij
voegt hieraan toe dat hij liever heeft
dat men hem verbetert als hij iets ver
keerd zegt, dan dat men de indruk
geeft dat zijn woordkeuze en uitspraak
goed zijn.
Emigratie
Zijn beslissing om van Zuid-Califor-
nië naar Nederland te emigreren, werd
genomen om persoonlijke redenen.
Aangezien de heer McNurlin met een
Nederlandse vrouw was getrouwd, was
informatie over Holland al snel inge
wonnen en werd emigratie een feit.
Hamer verwisseld voor heftruck
Uiteraard had het verhuizen naar een
ander land vele consequenties. Zijn
beroep als (ambachtelijke) timmer
man kon de heer McNurlin niet voort
zetten wegens gebrek aan werk in die
branche. Zo werd hij heftruckchauf
feur bij een cola-fabrikant en later bij
een pijpenfabriek. Daarna kwam hij
opnieuw in de frisdranken terecht, nu
bij Vrumona. Hoewel het hem in Bun-
nik best bevalt, zou hij toch liever weer
als timmerman werken. "Als timmer
man ben je altijd bezig iets te maken, je
ziet ook het eindresultaat. Werken op
een heftruck vind ik daarom minder
leuk dan timmeren"
Dagen duren te kort
Na deze uitspraak komen al snel zijn
liefhebberijen ter sprake. McNurlin is
een man met een veelzijdige belang
stelling. Hij heeft gevlogen, aan diep-
zeeduiken gedaan, heeft een carrière
als professionele zanger in Ameri
kaanse nachtclubs achter de rug, is
geïnteresseerd in stamboomonder
zoek, fotografeert nog steeds graag de
natuur en is honkbalcoach bij het
Utrechtse U.V.V. "In de V.S. werkte
ik acht uur per dag als timmerman en
vier uur 's avonds als nachtclubzanger.
In de weekends was ik baseballcoach.
Vanwege de hoge temperaturen in
Zuid-Califomië duurt het baseballsei-
zoen trouwens maar 2 a 2lh maand."
Toen de heer McNurlin in Nederland
kwam, vatte hij de draad van het zin
gen niet direct weer op. "Ik kende hier
niemand, wist niet waar ik naar toe
moest gaan. Ik heb vaak gedacht: ik ga
naar Hilversum. Maar ik deed het niet.
Wel zong ik op personeelsfeestjes bij
de firma's waar ik werkte en op bruilof
ten en verjaardagen. Dat vind ik leuk
van Nederland: veel mensen zingen
22
hier bij allerlei gelegenheden. Men
heeft hier meer geleerd zich met ande
ren te vermaken. In Amerika niet.
Daar denkt men eraan wat de buren
ervan zullen denken..." Misschien
hoort u binnenkort nog van de heer
McNurlin als zanger, want momenteel
worden onderhandelingen gevoerd om
het zingen weer professioneel op te
pakken.
Coach van januari tot oktober
Een hobby die de heer McNurlin in ons
land wel vrij snel voortzette was het
coachen van honkballers. Het Ameri
kaanse baseball en het Nederlandse
honkbal zijn vrijwel hetzelfde volgens
de heer McNurlin. "Het enige grote
verschil is dat vooral de ouders van de
junioren hier veel fanatieker zijnieder
denkt dat zijn kind de beste van het
team is." McNurlin weet inmiddels
waar hij over praat want hij is hier al
weer acht jaar coach. Daarbij traint hij
zowel junioren A en B ("leuk, geven
zich voor 100%") als het 3e team
("moeilijker, denken dat ze alles al
weten"). In die tijd heeft hij negen kin
deren opgeleid tot spelers van het le
team.
Ik hoor erbij
Het is de heer McNurlin niet tegenge
vallen in Nederland. "Ik mis een beetje
het mooie weer van Zuid-Califomië,
de mooie stranden, de hoge golven.
Het moeilijkste vind ik dat het weer
hier zo snel omslaat. Het eerste jaar
dacht ik dat ik dood zou gaan van de
kou", zegt een snipverkouden McNur
lin. "Maar verder: ik ben met een
Nederlandse getrouwd, ik eet Neder
lands, ik praat Nederlands, ik voel me
gewoon een Nederlander. Door mijn
manier van praten roepen mijn colle
ga's en kennissen me vaak aan met 'hé,
buitenlander'. Dat beschouw ik als een
compliment, want ik weet dat ze het
niet vervelend bedoelen, maar ermee
aangeven dat ik erbij hoor."