J.C. McNurlin: Em Amerikaan die zich Nederlander voelt rornii liHHHHlif H r.v i •V t M M M f M* Cv Stelt u zich eens voor: U loopt 's nachts, wanneer de meeste mensen allang liggen te slapen, rond bij Vrumona in Bunnik. Wanneer u bij de afdeling intern transport komt, hoort u ineens uit volle borst het Avé Maria zingen of 'Cara Mia' in vloeiend Italiaans. Naderbijgekomen ziet u de zanger: een heftruckchauffeur, getooid met een echte cowboyhoed. Dit is de heer Jack McNurlin ten voeten uit. Al duidt het 'Mc' op Ierse voorouders, McNurlin is van origine Amerikaan. Vandaar ook de cowboyhoed die hij, als hij niet zijn honkbalpet opheeft, tij dens zijn werk draagt. "Iedereen die mijn hoed ziet, schiet in de lach", ver telt hij. "Het is ook niet zomaar een kale hoed: hij is versierd met lange fraaie veren. Maar na tien minuten komen ze bij me en vragen ze of ik voor hen ook zo'n hoed wil kopen." Moeilijke taal Hoewel de heer McNurlin al bijna tien jaar in Nederland is, wordt het gesprek in een combinatie van aarzelend Nederlands en rap Amerikaans gevoerd. Hij verstaat, dat wil zeggen begrijpt, onze taal wel, maar kan som mige klanken niet zo goed onderschei den doordat een ongelukje tijdens zijn militaire diensttijd hem half doof heeft gemaakt. Het spreken gaat hem moei lijker af. "Ik heb het meeste hier geleerd van mijn Turkse en Marok kaanse collega's. Zij zijn goede lera ren, omdat zij weten wat de moeilijk heden van het Nederlands zijn. Met hen en met mijn chef spreek ik ook Nederlands. Maar als ik bijvoorbeeld in een winkel iets vraag, wordt mij direct in het Engels antwoord gegeven. Ik heb wel eens gevraagd waarom de mensen dat doen. Sommigen vinden het leuk hun Engels te oefenen, ande ren doen het uit beleefdheid. Maar daar leer ik niets van. Ook niet wan neer ze, als ik nog naar een woord zoek, voor mij de zin al afmaken." Hij voegt hieraan toe dat hij liever heeft dat men hem verbetert als hij iets ver keerd zegt, dan dat men de indruk geeft dat zijn woordkeuze en uitspraak goed zijn. Emigratie Zijn beslissing om van Zuid-Califor- nië naar Nederland te emigreren, werd genomen om persoonlijke redenen. Aangezien de heer McNurlin met een Nederlandse vrouw was getrouwd, was informatie over Holland al snel inge wonnen en werd emigratie een feit. Hamer verwisseld voor heftruck Uiteraard had het verhuizen naar een ander land vele consequenties. Zijn beroep als (ambachtelijke) timmer man kon de heer McNurlin niet voort zetten wegens gebrek aan werk in die branche. Zo werd hij heftruckchauf feur bij een cola-fabrikant en later bij een pijpenfabriek. Daarna kwam hij opnieuw in de frisdranken terecht, nu bij Vrumona. Hoewel het hem in Bun- nik best bevalt, zou hij toch liever weer als timmerman werken. "Als timmer man ben je altijd bezig iets te maken, je ziet ook het eindresultaat. Werken op een heftruck vind ik daarom minder leuk dan timmeren" Dagen duren te kort Na deze uitspraak komen al snel zijn liefhebberijen ter sprake. McNurlin is een man met een veelzijdige belang stelling. Hij heeft gevlogen, aan diep- zeeduiken gedaan, heeft een carrière als professionele zanger in Ameri kaanse nachtclubs achter de rug, is geïnteresseerd in stamboomonder zoek, fotografeert nog steeds graag de natuur en is honkbalcoach bij het Utrechtse U.V.V. "In de V.S. werkte ik acht uur per dag als timmerman en vier uur 's avonds als nachtclubzanger. In de weekends was ik baseballcoach. Vanwege de hoge temperaturen in Zuid-Califomië duurt het baseballsei- zoen trouwens maar 2 a 2lh maand." Toen de heer McNurlin in Nederland kwam, vatte hij de draad van het zin gen niet direct weer op. "Ik kende hier niemand, wist niet waar ik naar toe moest gaan. Ik heb vaak gedacht: ik ga naar Hilversum. Maar ik deed het niet. Wel zong ik op personeelsfeestjes bij de firma's waar ik werkte en op bruilof ten en verjaardagen. Dat vind ik leuk van Nederland: veel mensen zingen 22 hier bij allerlei gelegenheden. Men heeft hier meer geleerd zich met ande ren te vermaken. In Amerika niet. Daar denkt men eraan wat de buren ervan zullen denken..." Misschien hoort u binnenkort nog van de heer McNurlin als zanger, want momenteel worden onderhandelingen gevoerd om het zingen weer professioneel op te pakken. Coach van januari tot oktober Een hobby die de heer McNurlin in ons land wel vrij snel voortzette was het coachen van honkballers. Het Ameri kaanse baseball en het Nederlandse honkbal zijn vrijwel hetzelfde volgens de heer McNurlin. "Het enige grote verschil is dat vooral de ouders van de junioren hier veel fanatieker zijnieder denkt dat zijn kind de beste van het team is." McNurlin weet inmiddels waar hij over praat want hij is hier al weer acht jaar coach. Daarbij traint hij zowel junioren A en B ("leuk, geven zich voor 100%") als het 3e team ("moeilijker, denken dat ze alles al weten"). In die tijd heeft hij negen kin deren opgeleid tot spelers van het le team. Ik hoor erbij Het is de heer McNurlin niet tegenge vallen in Nederland. "Ik mis een beetje het mooie weer van Zuid-Califomië, de mooie stranden, de hoge golven. Het moeilijkste vind ik dat het weer hier zo snel omslaat. Het eerste jaar dacht ik dat ik dood zou gaan van de kou", zegt een snipverkouden McNur lin. "Maar verder: ik ben met een Nederlandse getrouwd, ik eet Neder lands, ik praat Nederlands, ik voel me gewoon een Nederlander. Door mijn manier van praten roepen mijn colle ga's en kennissen me vaak aan met 'hé, buitenlander'. Dat beschouw ik als een compliment, want ik weet dat ze het niet vervelend bedoelen, maar ermee aangeven dat ik erbij hoor."

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1984 | | pagina 34