Heineken viertal levenle slag Uj HewgiFt
^Stlê
8
Zaterdag 19 februari werd op het Memphremagog-meer
op de grens van de Amerikaanse staat Vermont en de
Canadese Provincie Quebec de tiende alternatieve elf
steden tocht verreden. In kranten, tijdschriften en op
de televisie is uitvoerig aandacht besteed aan de over
winning van Jan Roelof Kruithof en de ontberingen die
de deelnemers hebben moeten doorstaan.
an vier Heineken medewerk-
If (st)ers was ons bekend dat zij
W hebben deelgenomen aan de 200
km tocht. Dit zijn Onne Nijboer, chef
expeditie en magazijnen van dranken
handel Holland-Noord in Alkmaar,
Marien Loots van de afdeling verkoop
binnendienst in Zoeterwoude, Corry
Vergeer van de afdeling centrale trai
ning en vorming in Zoeterwoude en
Henk Schreur, administrateur bij de
debiteurenafdeling in Grouw.
Onne Nijboer en Marien Loots zijn de
routiniers van dit viertal. Beiden deden
voor de zevende maal mee. Corry Ver
geer en Henk Schreur debuteerden dit
jaar bij de alternatieve elfstedentocht.
Zij hadden wel eerder deelgenomen
aan marathon wedstrijden, maar nog
niet aan een dergelijk lange afstand.
Toch is het hen beiden bijzonder mee
gevallen.
Sneeuwwater
"Ik had mij op het ergste voorbereid",
zegt Henk Schreur. "Maar het viel mij
alles mee. Het grootste gedeelte van de
tocht heb in een groep gereden. Pas de
laatste 50 kilometer ben ik alleen door
gegaan. Omdat het voor de eerste keer
was, durfde ik in het begin niet voluit te
gaan, al is het gemakkelijker je eigen
tempo te bepalen. Een groot probleem
voor velen was wel dat er de eerste
honderd kilometer geen verzorgings-
post langs de route stond. Gelukkig
had ik wel eten meegenomen, maar he
laas geen drinken. Dat kreeg ik pas na
100 kilometer van mijn vrouw. Tot die
tijd heb ik maar wat sneeuw gegeten."
Tanden op elkaar
Schreur voelt zich niet echt trots dat hij
als 'beginneling' de tocht heeft uitgere
den. "Het is natuurlijk een uitdaging
voor jezelf. Je bent er gekomen om die
Corry Vergeer, nummer 305, klaar
voor de start.
200 km af te leggen. Ik heb er dan ook
geen moment aan gedacht om te stop
pen. Ik dacht: wat er ook gebeurt,
stoppen doe ik niet. Al val ik er dood
bij neer." Zover kwam het gelukkig
niet. Al is hij wel een paar keer geval
len, Henk Schreur bereikte zonder
kleerscheuren de finish. Zijn tijd van 9
uur en 14 minuten was goed voor een
114e plaats. "Ik had het niet graag wil
len missen", zegt hij dan ook. "Je moet
af en toe wel je tanden op elkaar zet
ten, maar je komt er wel doorheen als
je tevoren goed getraind hebt. Ik heb
er veel van geleerd. Om ieder jaar te
gaan, wordt voor mij te kostbaar. Als
ik echter een sponsor zou kunnen krij
gen, ben ik er volgend jaar zeker weer
bij."
Reis met hindemissen
Ook Corry Vergeer, een van het vijf
tiental dames dat meedeed aan de 200
km, heeft de tocht uitgereden. Zij deed
er 10 uur en 13 minuten over. Op welke
plaats zij geëindigd is (201e) hoorde zij
pas na vier weken. Een van de vele on
gelukkige voorvalletjes, die haar zijn
overkomen. Toch kan ze er alleen
maar om lachen. "Er ging bij ons zo
veel mis... Mopperen helpt dan niet.
Wij moesten er steeds maar om lachen
dat het ons weer trof." Het begon na
melijk al toen het vliegtuig -het laatste
dat daarvoor toestemming kreeg- mid
den in een sneeuwstorm in New York
landde en vervoer ter plekke vrijwel
onmogelijk bleek. De terugreis is niet
zonder hindernissen verlopen, want
voor het groepje deelnemers dat in
Westfield verbleef, bleek geen bus
besteld te zijn die hen naar het vlieg
veld zou vervoeren.
Dat halen we nooit
Ondanks alle tegenslagen is Corry zeer
enthousiast over de tocht. Zij had vol
doende voedsel bij zich in vaste en
vloeibare vorm voor het eerste gedeel
te van het parcours. "Dat was heel
grappig: overal op het ijs zag je een
spoor van müsli en rozijnen. Van die
zoete smaak kreeg je alleen zo'n dorst.
Het leek mij niet zo verstandig om
sneeuw te eten, dus heb ik toen maar
een tijdje op een sinaasappelschil ge
kauwd." Toch ontstond er enige ver
warring in hun groep door het ontbre
ken van de posten langs de route. Cor-
Marien Loots. Vdör de wedstrijd nog
met baard, die, zoals beloofd, aan zijn
vrouw, na het uitrijden van de afstand,
afgeschoren werd.
ry legt uit waarom. "De eerste 100 km
moest je vöèr half 2 's middags hebben
afgelegd en 150 km voor 5 uur. Wij
hadden uitgerekend dat we dan toch
wel haast moesten maken. Maar toen
het al half elf was, hadden wij de eerste
stempelpost, die er na 50 km zou staan,
nog niet gezien. Toen we deze post een
kwartier later wel bereikten, hoorden
wij dat wij al 77 km hadden gereden en
dus ruim op het schema voorlagen.
Maar op dat moment dachten wij: 'dat
halen we nooit'. Heel leuk was dat er
overal toeschouwers, onder wie ook
veel Nederlanders die daar wonen,
stonden aan te moedigen.
Ook bij de finish stond veel publiek.
Ontzettend leuk om binnen te komen
en applaus te krijgen! De hele afstand
is mij erg mee gevallen. Ik heb mij ook
niet echt kapot gereden, we reden ge
woon gezellig bij elkaar. Alles te za-
men was het een heel bijzondere erva
ring, natuurlijk ook omdat wij het ge
combineerd hebben met uitstapjes in
de omgeving (waaronder een langlauf-
wedstrijd) en een paar dagen New
York. Volgend jaar wil ik zeker weer."
Moeilijk te verwoorden
Marien Loots, die zichzelf met Onne
Nijboer tot de 'harde kern' van de circa
200 lange-afstandsschaatsers in ons
Kleine pauze voor
Henk Schreur na de
eerste 100 kilometer.