Heineken viertal levenle slag Uj HewgiFt ^Stlê 8 Zaterdag 19 februari werd op het Memphremagog-meer op de grens van de Amerikaanse staat Vermont en de Canadese Provincie Quebec de tiende alternatieve elf steden tocht verreden. In kranten, tijdschriften en op de televisie is uitvoerig aandacht besteed aan de over winning van Jan Roelof Kruithof en de ontberingen die de deelnemers hebben moeten doorstaan. an vier Heineken medewerk- If (st)ers was ons bekend dat zij W hebben deelgenomen aan de 200 km tocht. Dit zijn Onne Nijboer, chef expeditie en magazijnen van dranken handel Holland-Noord in Alkmaar, Marien Loots van de afdeling verkoop binnendienst in Zoeterwoude, Corry Vergeer van de afdeling centrale trai ning en vorming in Zoeterwoude en Henk Schreur, administrateur bij de debiteurenafdeling in Grouw. Onne Nijboer en Marien Loots zijn de routiniers van dit viertal. Beiden deden voor de zevende maal mee. Corry Ver geer en Henk Schreur debuteerden dit jaar bij de alternatieve elfstedentocht. Zij hadden wel eerder deelgenomen aan marathon wedstrijden, maar nog niet aan een dergelijk lange afstand. Toch is het hen beiden bijzonder mee gevallen. Sneeuwwater "Ik had mij op het ergste voorbereid", zegt Henk Schreur. "Maar het viel mij alles mee. Het grootste gedeelte van de tocht heb in een groep gereden. Pas de laatste 50 kilometer ben ik alleen door gegaan. Omdat het voor de eerste keer was, durfde ik in het begin niet voluit te gaan, al is het gemakkelijker je eigen tempo te bepalen. Een groot probleem voor velen was wel dat er de eerste honderd kilometer geen verzorgings- post langs de route stond. Gelukkig had ik wel eten meegenomen, maar he laas geen drinken. Dat kreeg ik pas na 100 kilometer van mijn vrouw. Tot die tijd heb ik maar wat sneeuw gegeten." Tanden op elkaar Schreur voelt zich niet echt trots dat hij als 'beginneling' de tocht heeft uitgere den. "Het is natuurlijk een uitdaging voor jezelf. Je bent er gekomen om die Corry Vergeer, nummer 305, klaar voor de start. 200 km af te leggen. Ik heb er dan ook geen moment aan gedacht om te stop pen. Ik dacht: wat er ook gebeurt, stoppen doe ik niet. Al val ik er dood bij neer." Zover kwam het gelukkig niet. Al is hij wel een paar keer geval len, Henk Schreur bereikte zonder kleerscheuren de finish. Zijn tijd van 9 uur en 14 minuten was goed voor een 114e plaats. "Ik had het niet graag wil len missen", zegt hij dan ook. "Je moet af en toe wel je tanden op elkaar zet ten, maar je komt er wel doorheen als je tevoren goed getraind hebt. Ik heb er veel van geleerd. Om ieder jaar te gaan, wordt voor mij te kostbaar. Als ik echter een sponsor zou kunnen krij gen, ben ik er volgend jaar zeker weer bij." Reis met hindemissen Ook Corry Vergeer, een van het vijf tiental dames dat meedeed aan de 200 km, heeft de tocht uitgereden. Zij deed er 10 uur en 13 minuten over. Op welke plaats zij geëindigd is (201e) hoorde zij pas na vier weken. Een van de vele on gelukkige voorvalletjes, die haar zijn overkomen. Toch kan ze er alleen maar om lachen. "Er ging bij ons zo veel mis... Mopperen helpt dan niet. Wij moesten er steeds maar om lachen dat het ons weer trof." Het begon na melijk al toen het vliegtuig -het laatste dat daarvoor toestemming kreeg- mid den in een sneeuwstorm in New York landde en vervoer ter plekke vrijwel onmogelijk bleek. De terugreis is niet zonder hindernissen verlopen, want voor het groepje deelnemers dat in Westfield verbleef, bleek geen bus besteld te zijn die hen naar het vlieg veld zou vervoeren. Dat halen we nooit Ondanks alle tegenslagen is Corry zeer enthousiast over de tocht. Zij had vol doende voedsel bij zich in vaste en vloeibare vorm voor het eerste gedeel te van het parcours. "Dat was heel grappig: overal op het ijs zag je een spoor van müsli en rozijnen. Van die zoete smaak kreeg je alleen zo'n dorst. Het leek mij niet zo verstandig om sneeuw te eten, dus heb ik toen maar een tijdje op een sinaasappelschil ge kauwd." Toch ontstond er enige ver warring in hun groep door het ontbre ken van de posten langs de route. Cor- Marien Loots. Vdör de wedstrijd nog met baard, die, zoals beloofd, aan zijn vrouw, na het uitrijden van de afstand, afgeschoren werd. ry legt uit waarom. "De eerste 100 km moest je vöèr half 2 's middags hebben afgelegd en 150 km voor 5 uur. Wij hadden uitgerekend dat we dan toch wel haast moesten maken. Maar toen het al half elf was, hadden wij de eerste stempelpost, die er na 50 km zou staan, nog niet gezien. Toen we deze post een kwartier later wel bereikten, hoorden wij dat wij al 77 km hadden gereden en dus ruim op het schema voorlagen. Maar op dat moment dachten wij: 'dat halen we nooit'. Heel leuk was dat er overal toeschouwers, onder wie ook veel Nederlanders die daar wonen, stonden aan te moedigen. Ook bij de finish stond veel publiek. Ontzettend leuk om binnen te komen en applaus te krijgen! De hele afstand is mij erg mee gevallen. Ik heb mij ook niet echt kapot gereden, we reden ge woon gezellig bij elkaar. Alles te za- men was het een heel bijzondere erva ring, natuurlijk ook omdat wij het ge combineerd hebben met uitstapjes in de omgeving (waaronder een langlauf- wedstrijd) en een paar dagen New York. Volgend jaar wil ik zeker weer." Moeilijk te verwoorden Marien Loots, die zichzelf met Onne Nijboer tot de 'harde kern' van de circa 200 lange-afstandsschaatsers in ons Kleine pauze voor Henk Schreur na de eerste 100 kilometer.

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1983 | | pagina 4