EEN LAND VOL VERRASSINGEN
deel 2
Hieronder volgt het tweede deel van het verslag
dat ir. J. M.van Rossem maakte van zijn reis door China.
Tijdens het banket heb ik bijvoorbeeld
ook gevraagd waar voorzitter Mao z'n
grote Mars naar het Oosten was be
gonnen en hoe het dan in Sinkiang was
gelopen. Dat is natuurlijk een vrij ge
voelig onderwerp omdat Sinkiang
natuurlijk nooit bevrijd is door voor
zitter Mao. Men heeft zich later zelf
bevrijd, en gezien de talrijke minder
heden en gezien het feit dat deze
provincie tegen de Russische grens
aanligt is er alle reden, zowel voor het
provinciale gouvernement als voor
Peking om zich in te spannen om deze
zaak hier tot ontwikkeling te brengen.
Wonen
Misschien dat ik nog iets over dat
Urumutschi kan vertellen. Het is
eigenlijk allemaal nogal grijs en vaal
bruinachtig, als leem. Maar net als in
Peking wordt er enorm gebouwd.
Reusachtige flatgebouwen. Onze
begeleider Chen heeft ons verteld hoe
veel woonruimte je krijgt toegewezen.
De normen in Peking zijn a) afhanke
lijk van watje verdient en b) afhanke
lijk van je gezinssamenstelling. Bij
die gezinssamenstelling moet je niet
alleen denken aan vrouw en kinderen,
maar ook aan ouders, die bij je inwo
nen. Hij zelf betaalde heel weinig,
7% van zijn inkomen aan het wonen.
Zijn relatieve welstand blijkt wel uit
het feit dat hij voor de zondag dubbel
uitbetaald kan krijgen, maar dat hij in
plaats daarvan een extra snipperdag
neemt, om z'n vakantie te verlengen.
Dus wat dat betreft precies dezelfde
situatie als in Nederland. Hij zegt: Ik
kan als vrijgezel, met mijn salaris
ruimschoots rondkomen en heb hele
maal geen behoefte aan meer geld.
Woestijn als een polder
We hebben een bezoek gebracht aan
een ontwikkelingsproject, ongeveer
300 km ten westen van Urumutschi. De
tocht werd gemaakt in een soort Tran-
sitbusje van Japanse makelij, waar
mijn reisgenoot en ik met de tolk, op
de bank zaten en twee hoge Chinese
autoriteiten achterin. Het was een
harde-billenrit. Vooral de terugreis
was zwaar. Het was drie uur rijden
heen en ook weer drie uur terug. Dit
maal waren nauwelijks personen
auto's in zicht. Het verkeer werd vrij
wel geheel gevormd door vracht
auto's Werkelijk oneindige rijen
vrachtauto's. De wegen zijn breed,
geasfalteerd, maar toch van matige
kwaliteit met zo nu en dan enorme
gaten erin.
Maar de Chinese chauffeur had een
truc om die gaten van te voren te zien
aankomen. Het asfalt is dan door
boord en de stenen en het stof onder
het asfalt komen naar buiten en vor
men rondom het gat een soort witte
rand, die van verre zichtbaar is.
Onderweg zagen we diverse ongeval
len. O.a. twee vrachtwagens die tegen
elkaar aan gereden waren. Het ver
makelijke van deze zaak was dat op
onze terugweg één van de vracht
wagens was weggesleept en de andere
ter plaatse, waar het ongeval had
plaatsgevonden, werd gerepareerd.
Een groot gedeelte van de voortrein
was eraf gesloopt, spatborden en alles.
Alles midden op de weg, zonder enige
vorm van signalering en het verkeer
kroop links of rechts van het wrak
langs. Er wordt fors gereden. We za
gen een Rode Kruis bus die van de
weg geraakt was, een vrachtauto die
de woestijn in was gedoken en zelf
hadden we een narrow escape waar de
Chinese chauffeur zich met grote be
hendigheid uit redde.
Het bezoek aan de woestijn was in
drukwekkend. In feite is het een ont
wikkelingsproject. Het doet denken
aan de IJsselmeerpolders, alleen de
schaal is veel groter. Het gehele pro
ject dat we bezochten heeft een opper
vlakte van een kwart van Nederland
en inmiddels zijn er 350.000 mensen
komen wonen. Het is 15 jaar oud.
Het is geheel gebaseerd op een rivier
die uit de bergen komt en via een
krachtcentrale geleid wordt naar een
stuk of vier stuwdammen, vanwaar
8