i
was een hele klim naar boven maar
van daaruit hadden we een prachtig
overzicht over Peking. Het hoogste
punt in Peking is de Verboden Stad en
de talrijke flatgebouwen zijn niet
hoger. We hebben 's avonds gegeten
in een idyllisch restaurant aan een
meer. Een werkelijk prachtige, ro
mantische, poëtische omgeving.
Merkwaardig was alleen dat onze
gastheren ons het diner aanboden in
een kamer zonder ramen. Het ritueel
van het diner is dat midden op tafel
steeds andere schalen geplaatst wor
den en dat de vorige gang niet wordt
weggehaald totdat óf de schaal leeg is
óf de smaak van een schaal niet meer
hoort bij wat je aan het eten bent.
Ik denk dat er bij zo'n diner toch min
stens 15 schotels worden geserveerd.
De Chinezen noemen het een banket.
Reizen door China
We zijn na twee dagen uit Peking ver
trokken. Afgerekend in het hotel.
Opvallend was dat de hoteladmini
stratie met de hand gevoerd werd en
dat we in minder dan een minuut onze
rekening hadden en onmiddellijk con
tant konden betalen; geen ingewik
kelde papieren, zoals in allerlei
Europese en Amerikaanse hotels met
prachtige computers.
De vlucht naar Xinkiang was einde
loos, bijna acht uur in een propellor
vliegtuig, van het type U 18. Op zich
zelf is dat niet erg, dat ding doet het
natuurlijk best, maar je kunt helemaal
niet met elkaar praten. Dus ik heb een
heel boek uitgelezen en daarna heb ik
uit het raam zitten kijken naar de reus
achtige woestijnen waar we overheen
vlogen. In die woestijnen zie je niet
heel veel meer dan waterlopen en zo
nu en dan een weg. En verder natuur
lijk bergen, heuvels en enorme ge
bergtes met sneeuw en ijs. De service
aan boord is voor Westerse begrippen
merkwaardig. Je krijgt thee en verder
krijg je een doosje met spullen erin.
Het waren twee broodjes en een zakje
met vlees, een pasteitje en nog wat ge
mengde rommel en een appel.
Het vlees, ik weet niet wat het was,
geitevlees of schapevlees, gedroogd;
het smaakte eigenlijk wel lekker,
heerlijk fris. In het stationsgebouw
kon je lauw water uit een melkbus
tappen, zodat de lunch na onze vier
uur vliegen op die banken in dat
stationsgebouw bestond uit droog
brood, gesneden worst en lauw water.
Op zichzelf best lekker en de hele
ambiance in dat stationsgebouw was
geweldig. Heel modern gebouw,
prachtige banken, waar je op zat en
een ongelooflijke menigte die op al
lerlei vliegtuigen zat te wachten,
waaronder diverse Fokker Friend
ships. De mensen staren niet naar
je, maar observeren je nadrukkelijk
als westerling, terwijl die bevolking
óf Chinees is óf Mongools is, maar
opvallend aardig en vriendelijk en
belangstellend, je zou bijna zeggen
lief. Er is geen kwaadheid ergens te
bespeuren. Er staat onderaan de vlieg
tuigtrap een heel gezelschap dat straks
mee verder gaat, en die mensen heb
ben emmers met eieren bij zich en
bundels met chalotten en allerlei land-
bouwprodukten die ze meenemen
voor hun familie.
Opgewekte mensen
Uit de lucht was een verschijnsel
waarneembaar, waar ik eerst helemaal
geep verklaring voor had. Dat bleek
windrosie te zijn. Enorme grote diepe
putten, die door de wind veroorzaakt
waren, een soort kolkachtig ver
schijnsel en waarbij allerlei landbouw-
terreinen zwaar waren aangepast.
Als je dan uitje raampje van het vlieg
tuig kijkt, en je knort daar maar boven
die woestijn, en je ziet die propellors
draaien dan denk je hoe is het toch
mogelijk dat vroeger de hele handel
van China over de zgn. zijderoute hier
door die woestijn ging en dan naar
Rusland en dan tenslotte naar Europa
toe. Het zijn ongelooflijke en merk
waardige prestaties in de geschiedenis
van de mensheid.
Urumutschi in Xinkiang is een grote
stad, ook weer gebouwd op dat merk
waardige rechthoekige stratencon-
cept. Ik heb er geen tempel of kerk of
nauwelijks een groot gebouw gezien.
Straten van eindeloze lengtes, alle
maal kaarsrecht, voor een groot ge
deelte vier rijstroken met fietspaden.
Links en rechts van de weg populieren
en in het midden ook geboomte en
kleine bevloeide veldjes tussen de
banen en schapen met een schaap
hoeder. Onze begeleider zei me dat de
meest in het oogspringende bijzonder
heid van Urumutschi is de multiraciale
samenleving. Chinezen, Mongolen en
Arabieren en verder van alles en nog
wat en iedereen wordt gerespecteerd.
Als je naar de mensen op straat kijkt,
ze zien er precies zo uit als in Peking.
Vrolijk, goed gekleed en schoon en
opgewekt. Nee in tegendeel, jeug
dige. opgewekte mensen in twee
delige Maopakken. Je ziet weinig
Het tweede en taaiste deel van dit reisverslag kunt u in het vol
gende nummer van Vers van 't Vat lezen
Verboden voor fietsers; of toch niet?
meisjes in rokken en als ik er 50 gezien
heb. dan is het veel.
Bij aankomst in het hotel werd ons een
schitterend banket aangeboden door
de plaatselijk autoriteiten. Er waren
alle mogelijke gerechten van vol
komen onbekende aard. Je moet je
voorstellen, het is een grote ronde
tafel, je zit ej met z'n zevenen aan en
als je binnenkomt staan op die tafel
diverse entrées, zoet en pittig en ieder
een heeft drie glazen. Twee meisjes in
Maokostuums rennen om de drie
glazen gevuld te houden. Links bier,
midden kirsch, rechts gedistilleerd.
Er wordt in het begin nogal getoast,
vaak gepaard gaand, met "drink eens
leeg". Na de toast laat je je tafelge
noten nadrukkelijk je lege glas zien.
Maar na enige tijd wordt die ijver wat
minder en eet men opgewekt wat ge
serveerd wordt. Het gaat natuurlijk
met stokjes. Westers eetgerei werd
wel aangeboden, maar dat heb ik niet
gebruikt. Sommige zaken die je eet
zijn heel wonderlijk glibberig en je
vraagt je af wat het in hemelsnaam
geweest kan zijn; sommige dingen zijn
oneindig lekker, werkelijk verrukke
lijke gerechten, eend-achtige pro-
dukten, vleesachtige dingen. Tegen
het eind was er een groenteschotel met
champignons. Het voorlaatste gerecht
is steeds soep, het laatste gerecht een
appel. Voor de westerling een merk
waardig slot.