i was een hele klim naar boven maar van daaruit hadden we een prachtig overzicht over Peking. Het hoogste punt in Peking is de Verboden Stad en de talrijke flatgebouwen zijn niet hoger. We hebben 's avonds gegeten in een idyllisch restaurant aan een meer. Een werkelijk prachtige, ro mantische, poëtische omgeving. Merkwaardig was alleen dat onze gastheren ons het diner aanboden in een kamer zonder ramen. Het ritueel van het diner is dat midden op tafel steeds andere schalen geplaatst wor den en dat de vorige gang niet wordt weggehaald totdat óf de schaal leeg is óf de smaak van een schaal niet meer hoort bij wat je aan het eten bent. Ik denk dat er bij zo'n diner toch min stens 15 schotels worden geserveerd. De Chinezen noemen het een banket. Reizen door China We zijn na twee dagen uit Peking ver trokken. Afgerekend in het hotel. Opvallend was dat de hoteladmini stratie met de hand gevoerd werd en dat we in minder dan een minuut onze rekening hadden en onmiddellijk con tant konden betalen; geen ingewik kelde papieren, zoals in allerlei Europese en Amerikaanse hotels met prachtige computers. De vlucht naar Xinkiang was einde loos, bijna acht uur in een propellor vliegtuig, van het type U 18. Op zich zelf is dat niet erg, dat ding doet het natuurlijk best, maar je kunt helemaal niet met elkaar praten. Dus ik heb een heel boek uitgelezen en daarna heb ik uit het raam zitten kijken naar de reus achtige woestijnen waar we overheen vlogen. In die woestijnen zie je niet heel veel meer dan waterlopen en zo nu en dan een weg. En verder natuur lijk bergen, heuvels en enorme ge bergtes met sneeuw en ijs. De service aan boord is voor Westerse begrippen merkwaardig. Je krijgt thee en verder krijg je een doosje met spullen erin. Het waren twee broodjes en een zakje met vlees, een pasteitje en nog wat ge mengde rommel en een appel. Het vlees, ik weet niet wat het was, geitevlees of schapevlees, gedroogd; het smaakte eigenlijk wel lekker, heerlijk fris. In het stationsgebouw kon je lauw water uit een melkbus tappen, zodat de lunch na onze vier uur vliegen op die banken in dat stationsgebouw bestond uit droog brood, gesneden worst en lauw water. Op zichzelf best lekker en de hele ambiance in dat stationsgebouw was geweldig. Heel modern gebouw, prachtige banken, waar je op zat en een ongelooflijke menigte die op al lerlei vliegtuigen zat te wachten, waaronder diverse Fokker Friend ships. De mensen staren niet naar je, maar observeren je nadrukkelijk als westerling, terwijl die bevolking óf Chinees is óf Mongools is, maar opvallend aardig en vriendelijk en belangstellend, je zou bijna zeggen lief. Er is geen kwaadheid ergens te bespeuren. Er staat onderaan de vlieg tuigtrap een heel gezelschap dat straks mee verder gaat, en die mensen heb ben emmers met eieren bij zich en bundels met chalotten en allerlei land- bouwprodukten die ze meenemen voor hun familie. Opgewekte mensen Uit de lucht was een verschijnsel waarneembaar, waar ik eerst helemaal geep verklaring voor had. Dat bleek windrosie te zijn. Enorme grote diepe putten, die door de wind veroorzaakt waren, een soort kolkachtig ver schijnsel en waarbij allerlei landbouw- terreinen zwaar waren aangepast. Als je dan uitje raampje van het vlieg tuig kijkt, en je knort daar maar boven die woestijn, en je ziet die propellors draaien dan denk je hoe is het toch mogelijk dat vroeger de hele handel van China over de zgn. zijderoute hier door die woestijn ging en dan naar Rusland en dan tenslotte naar Europa toe. Het zijn ongelooflijke en merk waardige prestaties in de geschiedenis van de mensheid. Urumutschi in Xinkiang is een grote stad, ook weer gebouwd op dat merk waardige rechthoekige stratencon- cept. Ik heb er geen tempel of kerk of nauwelijks een groot gebouw gezien. Straten van eindeloze lengtes, alle maal kaarsrecht, voor een groot ge deelte vier rijstroken met fietspaden. Links en rechts van de weg populieren en in het midden ook geboomte en kleine bevloeide veldjes tussen de banen en schapen met een schaap hoeder. Onze begeleider zei me dat de meest in het oogspringende bijzonder heid van Urumutschi is de multiraciale samenleving. Chinezen, Mongolen en Arabieren en verder van alles en nog wat en iedereen wordt gerespecteerd. Als je naar de mensen op straat kijkt, ze zien er precies zo uit als in Peking. Vrolijk, goed gekleed en schoon en opgewekt. Nee in tegendeel, jeug dige. opgewekte mensen in twee delige Maopakken. Je ziet weinig Het tweede en taaiste deel van dit reisverslag kunt u in het vol gende nummer van Vers van 't Vat lezen Verboden voor fietsers; of toch niet? meisjes in rokken en als ik er 50 gezien heb. dan is het veel. Bij aankomst in het hotel werd ons een schitterend banket aangeboden door de plaatselijk autoriteiten. Er waren alle mogelijke gerechten van vol komen onbekende aard. Je moet je voorstellen, het is een grote ronde tafel, je zit ej met z'n zevenen aan en als je binnenkomt staan op die tafel diverse entrées, zoet en pittig en ieder een heeft drie glazen. Twee meisjes in Maokostuums rennen om de drie glazen gevuld te houden. Links bier, midden kirsch, rechts gedistilleerd. Er wordt in het begin nogal getoast, vaak gepaard gaand, met "drink eens leeg". Na de toast laat je je tafelge noten nadrukkelijk je lege glas zien. Maar na enige tijd wordt die ijver wat minder en eet men opgewekt wat ge serveerd wordt. Het gaat natuurlijk met stokjes. Westers eetgerei werd wel aangeboden, maar dat heb ik niet gebruikt. Sommige zaken die je eet zijn heel wonderlijk glibberig en je vraagt je af wat het in hemelsnaam geweest kan zijn; sommige dingen zijn oneindig lekker, werkelijk verrukke lijke gerechten, eend-achtige pro- dukten, vleesachtige dingen. Tegen het eind was er een groenteschotel met champignons. Het voorlaatste gerecht is steeds soep, het laatste gerecht een appel. Voor de westerling een merk waardig slot.

Jaarverslagen en Personeelsbladen Heineken

Vers van 't Vat | 1982 | | pagina 4