zes blikjes bier gekocht, wat groot op
zien baarde. We hebben allebei mooie
kamers, maar mijn reisgenoot heeft
wat je noemt een suite, dus daar staan
nog een paar stoelen meer. Daar heb
ben we het reisprogramma doorgeno
men. De Chinees van het Ministerie
van Lichte Industrie spreekt perfect
Engels, de Chinees van het Minsterie
van Ontginningen geen woord.
Je moet even wennen aan de langzame
gang van het gesprek, maar het is alle
maal erg vriendelijk. Bij het gesprek
wordt thee gedronken. Overal waar
we waren in China wordt groene
Chinese thee in een glas geschept en
opgegoten met heet water uit een ther-
moskan. Zo nu en dan gaat de gastheer
rond met een thermoskan en schenkt
meerheef water op. Het smaakt lekker
en je voelt je er wel bij.
Eten met stokjes
De volgende dag is een prachtige dag.
Boven het verkeer in de stad stijgt het
voortdurend toeteren van de auto's op.
Het besturen van een auto gaat ge
paard met onophoudelijk claxonneren.
Als ik naar buiten kijk zie ik weer de
geel-grijze kleur van de luchtvervui
ling. Peking heeft een vuile lucht;
overal zijn schoorsteentjes en die bra
ken vooral 's avonds als de mensen
koken, enorme zwarte steenkoolrook
uit. Er is nu weinig wind en de zon
dringt niet door tot de grond.
Het ontbijt was Westers. Je kunt ook
Chinees ontbijten maar gezien de te
verwachten middag- en avondmaal
tijden kozen we een Westers ontbijt.
Na de ochtendvergadering (zaterdag!)
zijn we naar het Chinees restaurant
gegaan in het hotel, waar we lekker
hebben gegeten met stokjes. Dat je
niet weet hoe je met stokjes moet eten
vindt men heel gewoon, het wordt je
gewezen en voor de rest moet je maar
zien dat je je redt. Een Nederlandse
kennis van me kon niet goed met de
stokjes overweg en kwam afgeslankt
van een China-reis terug.
Na de lunch zijn we naar de Verboden
Stad gegaan, waar we de hele middag
hebben rondgewandeld in een indruk
wekkende omgeving. Het is de stad
waar de Keizer woonde, nu een open
lucht museum; er staan 999 huizen. In
dit bestek is het nauwelijks te beschrij
ven. Een enorme menigte bewoog
zich door de stad en vooral bij juwelen
en bij woonvertrekken waren grote
mensenmassa's. Een heel merkwaar
dig detail was een lange rij kooiachtige
constructies waarin naar onze gids
vertelde de concubines werden gehou
den. Die werden op 17-jarige leeftijd
de Verboden Stad binnen gebracht,
op 60-jarige leeftijd gingen zij weer
weg. In die tijd hadden ze het gezicht
van de Keizer nooit gezien. De kooien
waarin ze woonden leken op een soort
apenkooien in de dierentuin.
Het was alles bij elkaar een impone
rend bezoek, waar ik een heel rol
letje film heb geschoten. We zijn ook
nog even buiten de Verboden Stad
in een paleis op een heuvel geweest
waar de hoge raadsheren van de Keizer
plachten te wonen en te werken. Het
Straabeelden van Urumutschi.