HEINEKEN IN PARIJS-ROUBAIX
Al bij de laatste algemene ledenverga
dering van de Heineken Toerclub Am
sterdam werd het idee naar voren ge
bracht: Er moet iets bijzonders gedaan
worden.
Dat bijzondere kreeg na een lange
voorbereidingsperiode gestalte in de
deelname van 11 Heineken medewer
kers aan de toerversie van de wieler
klassieker Parijs-Roubaix. Deze elf
mensen waren: Tj. Bokma, R. Bürmann,
C. v. Etten, M. Herblot, P. v. Ingen, T. de
Jong, A. Koornstra, D. en M. Parmen-
tier, C. Wildschut en P. Kaaij.
Hoe alles vanaf 10 mei precies verlopen
is, leest u hieronder in het verslag van
de heer Kaaij.
Zaterdagmorgen 10 mei werd er ver
trokken richting Parijs, waar er tezamen
met een grote groep Nederlanders
(voornamelijk leden van de toerclub
"Le Champion") werd overnacht in
'Chateau de Montvillargenne' in het
plaatsje Gouvieux ten westen van
Chantilly.
Na het diner aldaar werd er vroeg op
stok gegaan omdat de wekker de vol
gende morgen al om 3.30 uur zou aflo
pen, om bijtijds de startplaats Villers St.
Paul te kunnen bereiken. Om 6 uur ver
trok de complete groep dan richting
Roubaix, nog vol goede moed en
kracht.
De eerste 60 km (van de 250!!), gingen
met grote snelheid onder de wielen
door, hoewel sommigen zich nog bijna
vergisten in een lastige klim vlak voor
de eerste controle bij Noyon. Deze werd
nog bemoeilijkt door een opstopping
van volgauto's die ook weer tot gevolg
had dat onze volgauto met de eminente
chauffeur Ruud van Zonderen, met het
reservemateriaal en het krachtvoer pas
45 min. later arriveerde. Vertraging dus,
maar wat gaf het, we hoefden pas om
halfzeven 's avonds binnen te zijn
De tweede etappe naar Elincourt was al
een stukje lastiger: méér heuvels, strak
ke wind schuin tegen en de eerste ver
moeide spieren zorgden ervoor dat het
tempo wat zakte. Na een korte stop on
derweg, kwam de groep wat verbrok
keld aan in de controleplaats, waar we
weer wat water konden tanken en wat
krachtvoer tot ons namen. Hier ook de
verheugende mededeling op de bor
den: Geduld a.u.b. kasseien over 18
km.... wat hadden we er nog een zin in!?
Al ras bleek dat de ideale fietstempi zo
ver uit elkaar kwamen te liggen dat de
groep zich opsplitste in enkelingen en
kleine groepjes. Vooral op de eerste
keitjes bleek dit een grote rol te spelen.
In het begin vlogen we als de bekende
else duivels' over de kinderhoofdjes
die toen nog, dat bleek later, vrij be
hoorlijk waren neergelegd. We keken
elkaar aan met een gezicht van 'is dat
nou alles?'.
En dit gevoel bleef ons beheersen tot
de eerste grote materiaalpech: de za
delpen van Herblot was afgebroken on
der de zwaar trillende belasting van het
wegdek. Met kunst en vliegwerk had
den we na ruim een uur zijn vélo weer
raceklaan Enkele kilometers later arri
veerden we in de laatste controleplaats
Orchies, waar we bemerkten hoe lekker
een doodgewone appel smaakte.
Hoe meer we het einde naderden, hoe
meer steun we ontvingen van de talrijke
toeschouwers langs de route. Het was
enorm hoe deze Fransen met ons mee
leefden en het 'allez Heineken!'was niet
van de lucht. Bij alle doorkomsten was
er applaus voor de deelnemers en over
al was men bereid de bidons met fris
water te vullen. In enkele gevallen
kwam men zelfs met brood en limonade
aandragen! Het heeft ons weer moed
en kracht gegeven.
Na Orchies dachten we het ergste ge
had te hebben, maar hoe anders was
de werkelijkheid. Steeds talrijker wer
den de stukken kasseienweg, steeds
langer (of leek dat zo?) en steeds slech
ter. Het leek uiteindelijk wel alsof ze de
keien met de losse hand in een bedje
hadden gegooid. Het einde van onze
krachten was nabij. Een laatste klim
voor Roubaix (voor mijn gevoel wel 10
km lang) nekte de laatste sporen kracht
in m'n benen. En toen eindelijk het
bord "Roubaix 5 km". Als in een droom
werden de laatste kilometers afgelegd,
het plaatsnaambord van Roubaix heb ik
nooit gezien. Wel het richtingbord met
daarop Vélodrome en een streep op de
weg met erbij geschreven 1000 m. Ik
reed samen met een Fransman die al
om half 5 was vertrokken
Om tien voor zeven reed ik samen met
Bokma het vélodrome binnen. Applaus
was ons deel, ik huilde bijna.
Vijf minuten eerder waren Bürmann,
Herblot, de Jong en Koornstra al gearri
veerd en tien minuten na ons kwamen
de overige leden van onze Heineken-
groep binnenvallen, moe maar blij.
Ten slotte nog een woord van grote be
wondering voor onze oudste deelnemer
en tevens de organisator van de tocht:
André Koornstra. Proficiat André en be
dankt.
Professioneel poseren de elf rijders van de etappe Parijs-Roubaix voor de foto, alvorens van
start te gaan.
Staand van links naar rechts: de heren R. van Zonderen (bezemwagenchauffeur), A. Koorn
stra, D. Parmentier, M. Parmentier, P. van Ingen, C. Wildschut en R. Bürmann.
Zittend van links naar rechts: Tj. Bokma, M. Herblot, C. van Etten, P. Kaaij en T. de Jong.
17